Het is vroeg uit de veren gezien de reistijd die wij vandaag voor de boeg hebben. Vandaag gaan we terug naar Atlanta en zit onze rondreis door het Diepe Zuiden in de USA erop. Maar we hebben nog een stop voor we in Atlanta aankomen.  Het is nog mistig wanneer ik rond 0745 bij het hotel wegrijd. Met de drukte valt het nog wel mee,  maar op de snelweg is dat gauw anders. De mist hier wel al opgetrokken en kan de zon zijn werk doen. Gelukkig blijkt de grootste file waar we in terecht komen richting Memphis te gaan en kunnen wij er links af aan voorbij. Het grootste deel van de route leidt door dorpen. Dat rijdt weliswaar niet zo snel als de snelweg, maar ook hier rijdt alles goed door en je hebt nog wat te bekijken onderweg.   Het is kort na 0900 komen we in Lynchburg aan. Even moeten we de weg vragen, bleek dat we het bord compleet gemist hadden. Maar dan zijn we toch bij de distileerderij van Jack Daniel. Als we willen kunnen we om 10.30 met een rondleiding mee die ook een proeverij heeft, maar helaas dat gaat voor ons niet lukken. Wij moeten immers na deze stop na  een uurtje of 3.5 naar Atlanta rijden. Ook tijdens deze rondleiding zijn we met zijn drietjes. Heerlijk rustig en alles op je gemak.   De tour begint met een introductiefilm en vervolgens gaan we naar het beging van het hele proces van het wiskey maken. Namelijk bij het maken van de kolen die de wiskey filtert. 3x per  week worden de kooltjes gemaakt. De houten planken worden aangemaakt met wiskey. Kerosine of benzine geeft nl een bijsmaak af aan de wiskey zodra deze gefilterd wordt, en dat wil je natuurlijk niet.   Vervolgens lopen we via de twee overgebleven brandweerauto's die uit beging 1920 stammen naar de grot waaruit het bronwater komt dat gebruikt wordt om de wiskey te maken. Het oude kantoor van Jack Daniel is ook nog in tact en bevat naast zijn oude bureau en kachel met theepot, nog steeds de oude kluis waar hij kwaad tegen aanschopte toen hij het ding niet open kreeg. Het gevolg van deze schop was dat Jack zijn teen brak, vervolgens koudvuur kreeg en op 61 jarige leeftijd overleed.  De vaten waarin de wiskey wordt gerijpt worden door het bedrijf zelf gemaakt van wit Amerikaans eikenhout. Er komt geen nagel of lijm aan te pas om de houten latten met elkaar te bevestigen. Dit beinvloedt alleen maar de smaak. Wanneer de vaten gemaakt en waterdicht zijn, gaat de vlam erin zodat de binnenkant zwartblakert. Na dit proces is vat klaar om gevuld te worden. Vervolgens worden de gevulde vaten naar een van de ca. 80 'barrel houses' gebracht om te rijpen. Hoe hoger een vat ligt hoe donkerder de wiskey wordt. Het is boven in immers warmer dan onder in en door het uitzetten en inkrimpen van het hout trekt de wiskey in het hout dan wel wordt het er weer uitgeperst. De natuur doet eigenlijk het grootste werk tijdens de rijping. Het oudste gebouw dat nog in gebruik is voor de opslag van vaten stamt uit 1938.   Een gebouw dat voor opslag en rijping van de vaten wordt gebruikt bevat 21000 vaten wiskey. Best veel wiskey dus. Een vat wiskey rijpt 4 jaar en als de kleur niet goed is na die vier jaar, blijft het vat nog eens 9 maanden langer rijpen. Een vat wordt maar 1 keer gebruikt, daarna wordt het vat of verkocht voor $90-100 per stuk om als bloem- of afvalbak gebruikt te worden dan wel wordt het verkocht om oa. tuinmeubilair van te maken.   Natuurlijk kun je ook een vol vat kopen. De wiskey moet wel door Jack Daniel's worden gebotteld. Je krijgt dan 40 dozen a 6 flessen wiskey en het vat. Tevens kom je aan de muur te hangen in een soort hall of fame. Elke keer wanneer je weer een vat koopt, wordt dat op die kleine plaquette vermeld. En er zijn al heeel veel vaten verkocht.   De Jack Daniel's No 7, waar dat nummer vandaan komt weet niemand Jack heeft het geheim mee zijn graf ingenomen, bestaat uit een mix van wiskey uit diverse vaten met dezelfde kleur. Zo komt het dat deze wiskey altijd hetzelfde smaakt. Een single barrel wiskey komt uit een vat en smaakt dus nooit hetzelfde als het vat dat er links of rechts naast ligt. Helaas mogen we in de opslagruimte geen foto's  maken. Dit uit veiligheidsoverwegingen, nog niet zo zeer dat het allemaal super geheim is, maar je kunt je voorstellen met zoveel liter alcohol bij elkaar, een vonkje genoeg schade kan aanrichten.   Na  deze stop neemt Tiny de tweede etappe over. Het is even oppassen dat we net voor we de staat Georgia weer in rijden, van bestuurder wisselen. In Georgia moet je nl.  per se een internationaal rijbewijs hebben om er als buitenlander rond te mogen rijden en dat heeft Tiny niet omdat wij maar relatief korte in Georgia verbleven. Na de pitstop  bij een Subway blijkt dat we toch al in Georgia zijn aangekomen. Het bord dat van Georgia Welcomes you hebben we helemaal gemist. Dus om het zekere voor het onzekere te nemen stoppen we bij de eerste rustplaats en rijd ik het laatste stuk naar het hotel. Wederom rijden we door prachtige natuur en zijn de roodbruin schakeringen hier meer aanwezig dan op de andere stukken die wij gereden hebben.   Uiteraard is het spitsuur bij Atlanta en dan is het best grappig wanneer je rechtsrijdt en je langzaamaan toch maar over 7 rijbanen naar links moet opschuiven. Gelukkig rijdt het allmaal niet zo hard en is men best bereid je er tussen te laten. Eerst kijken we hoe waar we morgen moeten zijn voor het terugbrengen van de huurauto en dan gaan we naar het hotel vlakbij het vliegveld. 's Avonds eten we een hapje bij een restaurantje vlakbij het hotel. Dat doet goede zaken want het is zowat de enig eetgelegenheid hier in de omgeving. En het is nog goed ook. Terug op de kamer is het koffers ompakken en zorgen dat alles klaar staat voor de vlucht morgen naar Las Vegas.