Van de wifi in het hotel hebben wij erg weinig gemerkt, maar daar waren we eerlijk gezegd voor gewaarschuwd. Er staan dus wel die twee computers voor vrij gebruik, maar de browser voor internet is ook uit het jaar stillekes. Helaas nergens een USB aansluiting, dus ja met het bloggen is het dus niet zoveel geworden. Het ontbijt in het hotel blijkt heel erg eenvoudig. Geheel in stijl met de wifi :-D.   Maar goed, we hebben tenminste iets gegeten wanneer we rond 0845 richting Graceland gaan. Het is vandaag koud. Het zonnetje schijnt wel wat, maar heeft er niet al te veel zin in. Uiteraard is het niet ver lopen naar de ticketbox om de tickets ophalen die we geboekt hebben en vanwaar ook de shuttles naar Graceland zelf rijden. Het is weliswaar aan de overkant van de straat, maar alles gaat met een shuttle. Op deze manier voorkom je dus dat je drommen mensen lukraak over straat hebt lopen. En er zijn echt al heel veel mensen die naar Graceland gaan.   De gemiddelde leeftijd is toch zeker 50+, als het niet ouder is. Af en toe zit er een verdwaald kind tussen, onderbegeleiding van de ouders uiteraard, maar dat haalt de gemiddelde leeftijd echt niet naar beneden. Er lopen ook van die hele fout tiepjes bij. Een man heeft net zo'n kapsel en bakkebaarden als Elvis en meet zich ook een beetje zo'n quasi stoere houding/manier van doen aan. Verder loopt er een mevrouw rond met een super verkeerd blond/grijs poedelachtig permanentje die zwarte nepbakkebaarden aan haar brilpootjes heeft hangen, niet net als pluto-oren met de wind meewapperen om maar een paar voorbeelden te noemen.   Wanneer wij zowat aan de beurt zijn om bij de shuttle in te stappen, mogen wij als eerste. Tiny heeft immers zijn scootmobiel bij zich. Maar helaas, de laadklep werkt niet en wij moeten een kleine 10 min. wachten tot ze met een andere shuttle komen waarvan de laadklep wel werkt. Voor we trouwens doormochten in de rij moesten we eerst op de foto zodat wij zgn. voor de beroemde toegangspoorten van Graceland staan. Of we het nu willen of niet, maar op de foto moeten we....als ze maar niet verlangen dat wij die foto ook nog echt kopen.   Het huis, dat uit de jaren 30 stamt, is kleiner dat ik had verwacht, maar wel mooi. Hier heeft de King dan van 1957 tot aan zijn dood gewoond. De hele groep van 2 shuttle bussen wordt voor voordeur verzameld en dan is het zwaan kleef aan naar binnen. Iedereen wil natuurlijk vooraan staan en aangezien de shuttlebussen met ca. 20 pers. per keer af en aan rijden, is het huis snel gevuld en is het huis snel gevuld. De tour begint meteen rechts van de ingang met de zitkamer, dan via een smal gangetje naast de trap door naar de slaapkamer van Elvis zijn ouders, terug via datzelfde gangetje naar voren rechtsaf (links als je de voordeur binnenkomt) de eetkamer en van daar door naar achteren via de keuken naar de kelder. Voor we eindelijk de keuken in konden, waren er een kleine 5 min. gepasseerd. Het is echt file-vorming. In de kelder ligt de TV kamer met een bar en aansluitend een biljartkamer. Vandaar gaat het weer omhoog naar de jungle kamer en dan sta je buiten in de tuin.   Je wordt via een selfguided tour met hoofdtelefoon en ingesproken tourguide rondgeleid over het terrein. In de Racquetbalhal is een overzicht van een aantal van zijn gigaverzameling zilveren en gouden platen en singels. Ook staan er een aantal van zijn pompeuse pakken uit de Las Vegas tijd tentoongesteld. In een andere hal zijn nog meer gouden, zilveren en platinumplaten/singels en cassettes te bewonderen alsmede kleding uit de films die Elvis heeft gemaakt en de bruidsjurk en het pak waarin Priscilla en Elvis getrouwd zijn. In de memorial gardens liggen van links naar rechts: de grootmoeder van Elvis, Elvis zelf, Elvis zijn vader en Elvis zijn moeder begraven. Verder ligt er rechts van het graf van Elvis zijn moeder een herdenkingsplaquette van de tweelingbroer van Elvis die bij de geboorte gestorven is. En dan is het weer in de shuttle terug naar de overkant waar we nog zijn autocollectie en zijn twee vliegtuigen hebben bewonderd. Graceland is iets wat je toch eigenlijk wel gezien moet hebben, zeker als je een die hard Elvis fan bent, maar het is toch wel heel erg massaal. In de souvenirshops kun je echt de meest stupide dingen kopen en het verkoopt als een trein. Graceland is na het Witte Huis het meest bezochte woonhuis-museum van de USA. Jaarlijks komen er meer dan  700.000 bezoekers vanuit de hele wereld.   Het is 11.15 wanneer we in de auto stappen en naar het  STAX museum rijden. STAX Records is een opnamestudio geweest, opgericht in 1957 door Jim Stewart en  Estelle Axton, waar ondanks de rassenscheiding destijds blank en zwart heel goed samenwerkte en samen muziek maakte. De lijfspreuk van Jim Stewart was: We didn't see colour, we just saw talent. Bekende artiesten van STAX zijn Rufus Thomas, Otis Redding en Isaac Hayes. Isaac Hays heeft begin jaren 70 van de vorige eeuw als eerste zwarte artiest een Oscar gekregen voor de beste titelsong. Dat was voor de film Shaft. Deze Oscar is in het museum te bewonderen. Verder zijn in het museum diverse memorablia te zien als kledingstukken die door de artiesten tijdens optredens zijn gedragen (oa. een jurk van Tina Turner), schoenen, een paspoort, muziekinstrumenten noem maar op.Ook staat er de super kitsche Cadilac van Isaac Hays blauw/zeegroene lak afgezet met goud en de binnenbekleding wit pluche. Voorin tussen de rijders en bijrijdersstoel staat zelfs een TV.   Na STAX is het tijd voor de lunch. Het weer is inmiddels aan het omslaan en de lucht wordt aardig grijs. We zetten koers naar Beale Street. De buurt waar in we rijden is toch wel heel erg vervallen. Er staan veel huizen die weliswaar bewoond zijn, maar snakken naar een opknapbeurt dan wel zijn de huizen onbewoond, dichtgetimmerd en zeer vervallen. Beale Street is nu helemaal afgezet en voetgangers kunnen niet zomaar op straat lopen. Het blijkt dat er een gay parade wordt gehouden. Dat verklaard meteen waarom we een paar travestieten zijn tegengekomen. Terwijl we zitten te lunchen begint het te regenen, fijn dat we eigenlijk alleen binnenactiviteiten hebben vandaag, maar ja je moet tussendoor toch echt naar buiten.   Op de hoek van Beale Street / 2nd Street proberen we de shuttle naar de Sun Studio te pakken. Helaas blijkt de shuttle op ieder half uur te rijden en het is net 1400 uur geweest. Daar gaan we niet op wachten, dus toch maar de auto uit de parkeergarage en zelf naar Sun Studio rijden. Sun Studio is in 1954 opgericht door Sam Philips. Hij maakte in eerste instantie in opdracht van andere opnamestudio's opnames. Dat deed hij met mobiele opnamenapparatuur die in het museum boven de studio te zien is. Mobiel was in de jaren 50 toch wat groter dan mobiel tegenwoordig, maar goed het was mobiel. Sam maakte geen onderscheid in blanke/zwarte artiesten, als je een plaatje wilde opnemen, dan kon dat. Uiteindelijk stond Sun Studio aan de wieg van de carrieres van oa. Elvis Presey, Jerry Lee Lewis, BB King, Johnny Cash en Roy Orbinson. Nadat de studio uiteindelijk ca. 25 jaar leeg heeft gestaan, is men toch weer begonnen met het maken van opnames en van over de hele wereld zijn artiesten naar deze studio gekomen dan wel doen ze dat nog steeds om opnames te maken: Def Leppard en U2. In de opnamestudio die nog geheel in originele staat is, horen we een paar nummers van bekende artiesten die hier zijn opgenomen. Ook een stukje van de jamsessie die werd gehouden door Elvis Presley, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins. De foto die van hun vieren is gemaakt is in ieder geval wereldberoemd en wordt ook wel de foto van het miljoenenkwartet genoemd.  Verder wordt ons verteld waar tijdens een opnamen Elvis Presley heeft gestaan en waar de studiobandleden stonden. Ook is nog een originele ouderwetse microfoon aanwezig waarmee oa. door Elvis gezongen is. En dan blijkt maar weer hoe maf fans zijn want het blijkt dat er es een mevrouw bij een rondleiding is geweest die meende dat het DNA van Elvis nog op de microfoon zat en die heeft toen es lekker aan die microfoon gelikt. We worden verzocht het niet te doen, alsof wij dat ook uberhaupt zouden willen.... Natuurlijk kun je wel met de microfoon op de foto op de plek waar Elvis stond en van die mogelijkheid wordt gretig gebruik gemaakt. Niet door ons overigens, voor het geval jullie daar aan mochten twijfelen. Het was ook nog mogelijk geweest om een plaatje op te nemen, het zou dan denk ik het meest onsuccesvolle trio in de geschiedenis van Sun Studio zijn geworden. Dus ook dat hebben we maar gelaten voor wat het was. Het is een kleine studio met een rijke historie. Het is zeker leuk en de moeite waard hier een kijkje te gaan nemen. De buurt waarin de studio ligt is wel enigszins vervallen, maar niet onveilig. Het is gewoon vergane glorie in de omgeving.   Wanneer de tour klaar is gaan we terug naar het centrum naar het Peabody Hotel. Inmiddels is het lekker ouderwets waterkoud buiten. Lekker rillen dus. En blijkbaar blijven we dit weer de komende dagen houden. In ieder geval tot we naar Las Vegas gaan. Ben blij dat ik lange mouwtjes bij me heb :-). Maar goed het Peabody Hotel, waarom.....nou gewoon vanwege de eendenparade......deze vindt 2x per dag plaats. Om 1100 uur waggelen de eenden van de lift via de rode loper naar de fontein in de hotelbar en om 1700 uur waggelen de eenden weer terug naar de lift. De eenden zijn gewoon wild en wonen in het eendenpaleis op de het dak van het hotel. Wat ooit als een geintje is begonnen, is uiteindelijk al 79 jaar een traditie.En het is super druk. Al om 1630 staat het rijendik om glimp van de eenden op te vangen. Als je er over hoort dan denk je echt van wauw een parade van eenden nog wel, maar het blijkt een super farce te zijn. De liften en de fontein liggen nog geen 10 meter bij elkaar vandaan. En de hele parade, dus vanaf het trapje over de rode loper naar de lift duurt nog geen 1,5 minuut. Toen ik het hoorde dacht ik jeetje wat doe ik hier nog, wat een lokkertje. Ben weer lekker als tourist voor de gek gehouden, wat je uiteindelijk had kunnen weten. Maar ja dan ben je er toch naar toe gegaan, heb je lekker droog en warm gezeten met een kopje thee en koffie....en dan heb je uiteindelijk een paar foto's waarop je met pijn en moeite een eend op de rode loper kunt onderscheiden.   Aansluitend de parade gaan we meteen maar eten, want om eerst weer terug naar het hotel te rijden om op te frissen en dan weer naar Beale Street te rijden, is ook weer zoiets. En laten we eerlijk wezen, Beale Street is leuk...maar voor een avond. En je hoeft echt niet netjes gekleed te zijn om er ergens te gaan eten. Daar zijn het gewoon de tentjes niet voor. Wat er op de menu's staat is eigenlijk allemaal van hetzelfde. Helaas heb je weinig alternatieven. En de restaurants in de hotels vragen meer dan het dubbele dan wat je op Beale Street betaald voor eenzelfde steak. Nou mag je de ambiance enzo niet met elkaar vergelijken, maar gegrilde steak blijft een gegrilde steak. Vandaar dat we vanavond wat vroeger op de hotelkamer zijn dan normaal. Maar dat is niet erg. De koffers moeten weer even goed ingepakt worden, want morgen gaan we naar Nashville.En ritje van ca. 4 uur.