Aangezien we vandaag ook een redelijk lange rit voor de boeg hebben, is het 06.00 uur reveille. En wanneer Marco niet bij Tiny op de deur had geklopt, lag hij wellicht nou nog te slapen. Direct na het ontbijt gaan wij richting Natchez. En ook nou weer komen we midden in de spits van New Orleans terecht. Het is een wirwar aan straten en wederom zegt de tomtom blijft rechts en wat doe je dan als je 2 keuzes hebt.....je kiest de verkeerde rechts. Geen punt de tomtom berekent snel een andere route, waarbij het onderweg ook nog een keertje fout gaat omdat de situatie net helemaal duidelijk was, maar dan zitten we uiteindelijk op de snelweg. Waar het net buiten New Orleans nog even spannend lijkt te worden wanneer een pick-up truck voor ons ogenschijnlijk een klapband krijgt. Een groot stuk autoband vliegt onze rijbaan op en de pick-up truck slingert wat en links de berm in. Wanneer we hem passeren kunnen we niks zien van een klapband dus het zal wel een stuk band zijn geweest dat er al gelegen heeft. Gezien de staat van de snelwegen, hebben de autobanden hier toch best veel te lijden. We zien echt heel veel stukken van gekapte autobanden gedeeltelijk op dan wel naast de snelweg liggen.   Eerst gaan we naar Vacherie. Op een uurtje rijden van New Orleans verwijderd. De route leidt ons wederom door een heel mooi Bayou landschap. En ondertussen zingt op de radio Roy Orbinson Blue Bayou....Marco heeft voor wij op vakantie gingen een paar CD-tjes gebrand met artiesten die in Memphis albums hebben opgenomen, dus we hebben bijpassende muziek tijdens onze tour :-)).  Vacherie blijkt een kleine woongemeenschap te zijn, maar het stikt er van de plantage woningen, die naar later blijkt allemaal van dezelfde familie (broers/zussen die vlak bij elkaar woonden) zijn geweest althans de meesten ervan. Onze stop is Oak Alley Plantation en deze plantage heeft niet voor niks zo. Aan weerszijde van wat vroeger de oprijlaan was van deze plantagewoning staan 28 eiken van zo'n 300 jaar oud. Een prachtige aanblik. Tegenwoordig loopt de doorgaande weg voor de poort langs en er staan niet voor niks bordjes langs de kant van de weg dat het verboden is om er te stoppen dan wel stil te staan. Wij zijn de eerste bezoekers en kunnen meteen met de eerste tour van 09.30 uur mee. En omdat wij de eersten zijn, hebben we een tour met alleen ons drietjes en het voordeel is dat wij daarom een paar kamers  kunnen zien, die bij een grotere groep gesloten blijven. De dames die de rondleiding verzorgen zijn ook allemaal in stijl gekleed, oftewel ze hebben allemaal wijde hoepeljurken aan.   In dit deel van Louisiana dan wel op dit zuidelijkere deel van de Mississippi rivier is het te nat voor katoen en werd er suikerriet verbouwd. Nu nog zijn er heel veel suikerrietvelden. In die tijd, we spreken over begin 1800, werd dit deel ook wel de Milionairs Lane genoemd, omdat suikerriet meer opleverde dan katoen. De bouw van het huis duurde drie jaar van 1837 t/m 1839 en is vooral door slavenarbeid opgebouwd.  Nadat de eerste eigenaar was overleden, moest zijn vrouw de plantage noodgedwongen runnen. Maar na 11 jaar heeft de zoon het overnomen. Zijn moeder bleek toch meer verstand te hebben van geld uitgeven (some things never change :-) )dan van het verdienen ervan. Het is nog net gelukt om er een florerend bedrijf van te maken toen de burgeroorlog uitbrak en de plantage uiteindelijk na de oorlog noodgedwongen moest worden verkocht om aan alle schulden te kunnen voldoen. Daarna heeft de plantage nog diverse eigenaren gehad die zich niet zo om het huis bekommerden waardoor het huis  in verval raakte. De laatste eigenaren hebben het huis weer helemaal opgeknapt en het gemaakt tot wat het nu is. Het is zoveel mogelijk in oude stijl teruggebracht, maar er is slechts een item bewaard gebleven van de eerste bewoners: een babywieg gemaakt van prachtig mooi houtsnijwerk. Het is echt een hele mooi plantage en zeker de moeite waard om naar toe te gaan wanneer je in de buurt bent dan wel tijd hebt om even de omweg te maken. Leuk om te weten is dat deze plantage woning in diverse films als decor gebruikt is oa. Interview with a Vampier met Tom Cruise en Brad Pitt en Primary Colors met John Travolta, Emma Thompson en Billy Bob Thornton.   Na een kleine koffiepauze in het restaurant bij de plantage woning gaan we door naar Natchez. We zijn blij dat we zo vroeg waren. Wanneer wij rond 11.15 uur vertrekken zijn inmiddels 2 volle touringcars met bezoekers gearriveerd. Tiny neemt het tweede stuk van de route op zich. In Vacherie gooien we de tank nog even vol en dan is het gaan met die banaan. Eenmaal op de snelweg is het 90 mijl een rechte weg. Het landschap gaat geleidelijk over van Bayou naar een mooi groen begroeid. Bij Baton Rouge wordt het weer wat drukker zeker met het stadsverkeer. Op een gegeven moment rijden we op een stukje snelweg waarbij je het gevoel krijgt dat je in een grote skippy bal zit, zo hobbelig dan wel glooiend is het wegdek. En de vering van de auto doet het errrug goed, als je al niet zeeziek was, kon je het goed nu wel worden. Gelukkig duurt het niet al te lang en zitten we weer op een strakke rechte weg omringd door prachtig natuurschoon.  Ergens passeren we een staatsgevangenis en 10 min. later passeert ons op de linker rijstrook een gevangenentransport: 3 politieauto's voorop, dan 2 bussen met Prinsonersbus en 3 politieauto's die de rij sluiten. De bussen zien er hetzelfde uit als de Amerikaanse Schoolbus, alleen zijn ze grijs ipv. geel. Tegen 1300 uur is het toch wel lunchtijd. Op de snelweg staat in de buurt van de afritten aangegeven welke mogelijkheden je hebt om te eten - zij het dan voornamelijk fastfood - maar hier op deze freeway staat alleen aangegeven welke kerk er langs de weg ligt en het stikt hier van de kerken. Om de haverklap staat er wel een bordje van een of andere kerk van weer een of andere geloofsovertuiging. Uiteindelijk komen we bij een plaats waar een tankstation is met een supermarkt en wat eettentjes. Ook zit er een bar. Zo een die je alleen opvalt wanneer de deur open en dicht gaat van een gast die of naar buiten komt of naar binnen gaat. Echt zo'n lekkere shabby tent. Qua eten zijn we er dan ook op voorbereid dat het niet veel zal zijn, maar ik moet zeggen het alleszins meevalt. Marco en ik hebben een broodje gegrilde kip en die is heerlijk mals gegrild met sla en tomaat en de vis van Tiny smaakt ook erg goed. Gelukkig maar.....   Ik rijd het laatste stuk naar Natchez. Op zich is er weinig spannends aan want het is gewoon nog steeds die ene rechte weg volgen en in Natchez is het een keer links en rechts af. We gaan naar Stanton Hall, een antebellum huis uit 1857. Dit huis is gebruikt in de TV-Serie Noord en Zuid. Het interieur van Mont Royal - het huis waar de Main Family in de serie woonde - is hier opgenomen. En dit huis heeft model gestaan voor de attractie the Haunted Mansion in Disneyland. Het is een heel mooi huis maar helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden. Nog even bedenken we wat we gaan doen, maar goed we zijn er nu toch dus toch maar een rondleiding. Het blijkt dat we daar nog 20 min. op moeten wachten want een rondleiding begint op het hele en op het halve uur. Daar hebben we geen zin in. We gaan toch nog even bij een ander antebellum huis kijken, maar het is toch allemaal een beetje van hetzelfde. Dus we laten het voor wat het is en gaan naar het hotel. Eveneens een antebellum huis. Deze huizen zijn allemaal gebouwd volgens de neo-classicistishe architectuur die voor de (vooral oude) zuidelijke staten zo karakteristiek is. Antebellum betekent overigens vooroorlogs, het zijn dus huizen van voor de oorlog......burgeroorlog wel te verstaan. Monmouth Planttion dateert uit 1818 en kent een rijk verleden. In de jaren 80 van de vorige eeuw is het huis helemaal opgeknapt en heeft met er een klein luxe hotel van gemaakt. De kamers zijn helemaal in stijl ingericht. Echt fantastisch.  Op de kamer is het meteen de airco uit van die staat op standje vrieskist. De koffers laten we ingepakt want dit mooie verblijf is helaas maar voor een nacht. Om 1800 kunnen we beneden in de bar wat borrelen en heeft men hapjes klaargezet. Die hapjes blijken wat blokjes kaas en stukjes pittig gerookte worst, die bij een goede stamppot niet zou misstaan, met wat crackertjes te zijn. Om 1830 gaan we in het hotel eten. Het de keuze op de kaart is niet super uitgebreid, wellicht zelfs beperkt, maar het smaakt echt voortreffelijk. Marco vergrijpt zich vanavond voor het eerst aan een dessert:  een warm huisgemaakt appeltaartje met en bol vanille-ijs. Erg lekker, maar een hapje is voor mij echt voldoende.   En dan is het nog wat luieren. Morgen loopt om 0600 uur weer de wekker af. Het is vanaf hier toch zeker een uurtje of 5 naar Memphis rijden en daar willen we toch wel rond de lunch - tegen 1300 uur aankomen zodat we nog wat in Memphis kunnen bekijken. Morgen gaat het dan gebeuren, we gaan overnachten in het uberkitsche Heartbreak Hotel tegenover Graceland, waar we zaterdag een tour hebben. Maar eerst gaan we nog even genieten van de heerlijke sfeer hier op Monmouth Plantation.