Gisteravond hadden we een wereldrecord wat avondeten betreft. Nu is het in de US toch al de gewoonte dat zodra je aangeeft dat je niks meer hoeft, men meteen de rekening op tafel zet. Just for your convenience, whenever you are ready..... Maar vandaag was het allemaal toch wel heel erg snel.   Om 19.00 uur gingen we eten bij het restaurant hier bij het hotel. We kregen snel een tafel toegewezen en hadden op zich ook redelijk snel een keuze gemaakt. Het eten smaakte goed en het tafelwater was voor de afwisseling ook goed te drinken. Normaliter is dat kraanwater en voor diegenen die al vaker in de US zijn geweest weten dat je hier bijna geen water uit de kraan kunt drinken vanwege de ongeloofelijke chloorsmaak. De sterkte van de smaak is geheel afhankelijk van waar je bent. We hebben in het verleden pas 1 keer gehad dat het water uit de kraan niet naar chloor smaakte. Het eten wordt in no time geserveerd. Het is ook niet of de serveerster met de zweep achterna gezeten wordt. Enfin, het smaakte allemaal goed. En uiteraard meteen de rekening toen we klaar waren. En als we na het eten weer buiten op Bourbonstreet lopen blijkt dat het nog net geen 20.00 uur is........   Waar het overdag dan nog best druk is qua geluid van alle livemuziek die uit de barretjes schalt, is het 's avonds een ware kakafonie aan harde muziek: bandjes die spelen, straatartiesten die hun kunstjes doen, auto's die voorbij rijden en qua geluid alles moeten overstemmen, noem maar op. Uiteraard zijn ook hier in de straat diverse zaken voor voornamelijk heren entertainment en de dames aan de deur geven de woorden schaars gekleed toch echt een hele nieuwe betekenis.   Uiteindelijk komen we bij Pat O'Briens terecht een gezellige club waar je lekker op een binnenplaats buiten kunt zitten en alle herrie slechts op de achtergrond hoort. Er is weliswaar muziek, maar je kunt gewoon met elkaar praten zonder meteen over te hoeven gaan in gebarentaal. Centraalpunt op het terras is toch wel de bijzondere "flaming fountain" waar de club onder andere bekend om is. Wereldberoemd is Pat O'Brien echter om zijn Hurricane cocktail die zijn oorsprong kent rond 1940 en bij Pat komt men blijkbaar van verre voor deze cocktail. Nu komen wij ook van ver, dus wij aan de cocktail. En hij smaakt goed. Het glas mogen we houden als souvenir, anders kunnen we hem inleveren bij de bar en krijgen we $3 per glas refund. Wij kiezen voor de laatste optie, want ja wat moet je met zo'n groot glas en hoe krijg je het uiteindelijk heel bij jou thuis in de kast want echt gebruiken doe je hem daarna niet meer, laten we wel wezen ;-)   Vandaag gaan we dan naar de Bayou. Na het ontbijt is het vlug even spullen pakken en off we go, het is 45 minuten rijden en voor de zekerheid houden we een uur aan. Dat blijkt niet zo verkeerd want uiteindelijk vertrekken we pas om 08.45 ipv. 08.30. Uiteraard komen we in de New Orleans ochtendspits, maar ach...ik heb de spits van Los Angeles naar San Diego overleeft, de spits in Washington DC, dus eitje... De Airboat Adventures ligt in een buurt/streek die Lafitte wordt genoemd. Het is een klein dorp dan wel kleine woongemeenschap. Een leuk, mooi huis wisselt af met een sterk naar onderhoud snakkend huis. We zijn uiteindelijk braaf op tijd bij de boten. Na ons komen nog een paar busladingen voornamelijk Scandinaviers aan. Die worden allemaal verdeeld over de grotere boten. Wij gaan mee op een van de kleinere boten, max 9 personen.   Tegen 10.00 uur gaat onze tour beginnen. Het gaat op zich best rustig en easy going, voor de zekerheid toch maar de gehoorbescherming op, maar dan is het ook vol gas door de Bayou en gaat onze kapitein, Tic Toc genaamd....krijg een beetje een Peter Pan gevoel bij die naam, lekker slalommen en contourvaren. Fantastisch. En dan ben je blij dat je gehoorbescherming op hebt.   We zien diverse reigerachtige vogels en bij de eerste stop in een rustige baai meteen een aantal alligators, waarvan er een meteen naar de boot komt gezwommen. Die beesten zijn natuurlijk ook niet stom, want een boot betekent eten. En hij wordt beloond met wat marshmallows en naderhand een stukje kip. We gaan verder vol gas door de Bayou. Onwillekeuring dreunt dan toch het deuntje van Blue Bayou door mijn hoofd (I'm gonna back some day...Come my way to Blue Bayou....) De natuur is echt prachtig. En waar wij in Nederland best wat moeten betalen voor het Spaanse mos (tilantia) kan het hier van vrijwel elke boom met kratten tegelijk worden afgeplukt. Het is niet normaal hoeveel tilantia hier aan de bomen hangt. Een bloemist zou er een levenlang mee vooruit kunnen.  Ergens onderweg zie ik nog net een schildpad zijn heil onder water zoeken, maar hij is te snel voor de foto. Bij elke stop vertelt de kapitein wel iets over de natuur en de wilde dieren die er leven. De laatste stop is bij het moeras. Hier maken de alligatordames hun nesten. De eigenaar van het gebied haalt uiteindelijk de nesten leeg en wanneer de jonge beesten groot genoeg zijn, worden ze weer uitgezet. Een aantal jaren geleden was de alligator een bedreigde diersoort. Er waren nog maar een 300.000 beesten in Louisiana. Tegenwoorden zijn het weer rond de 3.3 miljoen. Jaarlijks worden er ook een aantal gevangen voor consumptie. Dat mag alleen in de maand september. En als de moerasbewoners die op die beesten jagen hun quotum niet halen, dan krijgen ze voor volgend jaar wellicht helemaal geen tags zoals ze dat noemen en kunnen ze ook niet jagen en hun brood verdienen. Nadat de kapitein nog een alligator heeft gevoerd, haalt hij een 3 maanden oude alligator uit de koelbox die hij voor op de boot heeft liggen. Het beestje is door zijn dochtertje Ally gedoopt. Maar of het nou ook echt een meisje is, is niet te zien. Het beestje gaat van hand tot hand. Het voelt aan als super  zacht leer. Zo en dan is het wat bewegelijk en probeert het weg te komen, maar het merendeel van de tijd zit het heel rustig op de hand. Het is tijd om terug te gaan en omdat we nogal vrij achteraan in het gebied zitten, gooit de kapitein het gas erop. Vlak bij de dock ligt een 400 jaar oude begraafplaats die nog dateert uit de tijd van de Indianen. Hier ligt ook Jean Lafitte begraven. Jean Lafitte (eind 1700-begin 1800) was een piraat en later de held van de slag om New Orleans. Tegen 12.00 komen we van de boot af en gaan we weer richting New Orleans. Vlakbij de stad moeten we tol betalen van wel $1...als of je emmer leeg gooit ;-). We gaan het Garden District in richting Lafayette Cemetery. In eerste instantie lijkt het Garden District een beetje een shabby buurt. Wellicht ook nog allemaal ten gevolge van Katharina. Kapitein Tic Toc legde uit dat wanneer je geen geld of verzekering hebt, je zeker 10 jaar op de wachtlijst staat om je huis opgeknapt te krijgen. En dat zijn de Verenigde Staten, het land van de vele mogelijkheden.....Dus met dat in het achterhoofd snap je wel dat het er allemaal nog wat vervallen bij ligt zo her en der.  Vlakbij de begraafplaats zijn de huizen van een veel betere staat en grootte te zien. Er staan echt prachtige panden tussen. De eigenaren van die huizen behoren wellicht tot de meer welgestelden inwoners van de stad. Eerst gaan we snel wat lunchen in een klein koffietentje vlakbij de begraafplaats.   Lafayette Cemetery #1 dateert uit 1833 en is een uniek monument in New Orleans en kent vele diverse culturele aspecten. De graven en tombes zijn heel oud en vele zijn erg vervallen. Er liggen vele nationaliteiten begraven oa. ook mensen van Nederlandse kom af. De begraafplaats is goed op eigen gelegenheid te bezoeken. Bij de andere bekende begraafplaatsen hier in New Orleans wordt een bezoek  op eigen gelegenheid ten strengste afgeraden in verband met zakkenrollers en overvallers. Deze begraafplaatsen kun je het beste met een tour bezoeken. Het voordeel van een tour is natuurlijk dat je meer achtergrondinformatie krijgt, maar het is ook leuk om zo over de begraafplaats rond te struinen. Sommige tombes bevatten een vrij recente marmeren voorkant. De data van de inscripties zijn dan ook van de laatste paar decennia. Maar het merendeel is toch wel echt oud. Op deze begraafplaats zijn ook een paar scenes uit de film Double Jeopardy met Ashley Judd opgenomen. Heb de betreffende tombe niet gezien, dan wel niet herkent :-).   Na dit bezoek brengen we de auto terug naar het hotel en lopen we nog even via Bourbon Street en Jackson Square naar de French Market. Dit is een locale markt waar je allerhande prullaria kunt kopen. Leuk om een keer over heen te wandelen, maar je mist er niks aan als je het niet gezien hebt. Wel verkopen ze er hele mooie maskers voor de Mardi Gras, soortgelijke maskers worden ook voor het carnaval in Venetie gebruikt. Dus als je een leuk masker zoekt, dan is dit een van de places to be. Na dat we een terrasje hebben gepikt, lopen we op ons gemak terug. Vanavond is het koffers inpakken. Morgen gaan we verder naar onze volgende bestemming: Natchez.