Vandaag is het alle jezus vroeg het bed uit, half zes/kwart voor zes moeten we in de taxi naar het vliegveld. De laatste beetjes gaan het koffer in en hup naar beneden. Ondanks het vroege tijdstip is er toch al heel wat bedrijvigheid. Mensen die naar huis gaan, mensen die aan het schoonmaken zijn, taxi's...you name it......24/7...helemaal van toepassing op deze bruisende stad. Een taxi wil snel de andere taxi de loef afsteken en scheurt nog even krap voor hem langs om ons naar het vliegveld te brengen, maar trekt net zo snel zijn keutel weer in wanneer hij onze bagage ziet incl. scootmobiel. Tja dat past ook niet in elke willekeurige taxi...   Onze taxichauffeur heeft het erg naar zijn zin, waar het kan rijdt hij op volle kracht vooruit en zijn we in 30-45 min. op La Guardia Airport. Zo overdag hadden wij dat echt niet gered. We zijn echt ruim op tijd dus pakken we op ons gemak een broodje met koffie en thee en lezen wat en wachten rustig ons vertrek af. Het is een Delta Shuttle en er zijn geen gereserveerde plaatsen. Je mag gaan zitten waar plek is. Het vliegtuig is amper gevuld wanneer we vertrekken. De vlucht is zo kort dat we nog net tijd hebben voor een kop koffie/thee of iets anders want voor we het weten wordt de landing ingezet.   New York dan wel Manhattan is mooi vanaf boven, maar Washington doet er zeker niet aan onder. Het weer is beter dan in New York, het zicht is dus heel goed. Wanneer we op Ronald Reagon Airport aan komen vliegen, heb ik een goed zicht op het Witte Huis, the Mall met het Lincoln Memorial en het Capitool er recht tegenover aan het einde van de the Mall, Washington Monument. Ik heb het geluk aan die kant van het vliegtuig te zitten. Tiny en Marco daarentegen hebben een goed zich op Arlington Cemetery en het Pentagon.   We zijn de enige personen met bagage. Maar goed dat we bij de gate een rolstoel hebben gevraagd, want het bleek een heel stuk lopen naar de bagagebelt. Lang hoeven we niet te wachten. Nog geen 30 min. nadat we geland zijn hebben we onze huurauto opgehaald en kunnen we op weg. En wat voor een huurauto........de man van het verhuurbedrijf zag ons aankomen en vroeg meteen of we een free upgrade wilden naar een grotere SUV. Gratis is altijd goed. Het bleek idd. een echt SUV te zijn, een Dodge Grand Caravan...onze vriendin in SFO zou zeggen: the Truck....ik moet er ook in gaan rijden en ik heb niet eens het grootrijbewijs ;-).   We zetten koers naar Arlington Cemetery. Het is even wennen in de auto en zeker zo'n grote, maar het rijdt super. Heerlijk ruim en de tomtom die we hadden meegenomen doet het ook, dus wat willen we nog meer. Arlington Cemetery ligt vlak bij het vliegveld. Dicht bij de begraafplaats is het voor ons een feest van herkenning van toen wij (Marco en ik) er in 2004 zijn geweest. Grappig om te zien dat er bijna niks is veranderd en dat het allemaal erg herkenbaar is gebleven.   Toen General Robert E. Lee in 1861 zijn huis, Arlington House dat er nog steeds staat, verliet om zijn troepen aan te voeren, werd het landgoed door de Union geconfisqueerd als militaire begraafplaats. In de zee van graven liggen tegenwoordig niet alleen militairen. De bekendste niet militair is wellicht John F Kennedy samen met zijn vrouw Jacqueline, twee van hun kinderen en zijn broer Bobby Kennedy. Wanneer wij richting het graf van JFK gaan, horen wij in de verte tromgeroffel en even later zien we een begrafenisstoet aankomen. Er wordt iemand met militaire eer begraven. De stoet wordt aangevoerd door 2 bataljons militairen in tenue gevolgd door een open paardenkoets waarop de kist ligt met daarover heen de stars en stripes. Het is verder weg, maar toch erg indrukwekkend, zeker met het tromgeroffel.   Naderhand weerklinken de saluutschoten over de begraafplaats. Na het bezoek aan het graf van JFK gaan we richting het graf van de onbekende soldaat waar om 12.00 uur de wisseling van de wacht is. Het is heel erg warm en respect voor de soldaat die op wacht staat. Hij staat pal in de zon in een donker pak met pet. Natuurlijk zijn de mannen voor deze erebaan goed getraind, maar toch...30 min. op en neer lopen in de felle zon. De wisseling van de wacht is een indrukwekkende ceremony en volgt een heel strikt protocol. Al met al duurt het een kleine 10 minuten.   Na de wisseling van de wacht, lopen we nog wat rond en zetten vervolgens koers naar het Iwo Jima Memorial. Dit memorial hebben we de vorige keer niet gezien en stond nog op onze lijst. De slag om Iwo Jima werd vast gelegd door de fotograaf Joe Rosenthal. Hij maakte een foto van 5 mariniers en een hospitaalsoldaat die de Amerikaanse vlag op het kleine eiland planten. En naar deze foto is het bronzen beeld gemaakt dat in 1954 is onthuld. Wat je met veel memorials hebt, is dat je het op zich snel gezien hebt, maar dat neemt niet weg dat ze indrukwekkend zijn dan wel kunnen zijn. Iwo Jima is zeer indrukwekkend en de detour - het beeld ligt buiten het centrum bij het Netherlands Carillon naast Arlington Cemetery - zeker waard.   Na deze stop gaan we naar het hotel. Het ligt 15 min rijden vanaf Iwo Jima. Eenmaal aangekomen, gaat de auto in de valet parking en wij naar het restaurant want het is dringend lunchtijd. Daarna checken we wel in. Het is een mooi hotel en de kamers zijn klassiek ingericht. Helemaal in stijl met het hotel uiteraard. Tiny is er wel klaar mee voor vandaag, maar Marco en ik gaan nog even op pad. Het is pas 15.15 uur en er is best nog wel het een en ander te zien. De Nationla Cathedral bijvoorbeeld. De route naar de kathedraal gaat door Georgetown. Wat een prachtige wijk. Hele mooie al dan niet herenhuizen zijn hier te bewonderen. Je zou er bijna voor willen verhuizen.   Bij de kathedraal kunnen we gelukkig vlakbij parkeren. In eerste instantie zagen we dat de parkeerplaatsen gereserveerd waren, maar toen we het bordje nog es goed lazen, bleek dat dat tot 3.30 pm was en was inmiddels 4 pm.   De officiele naam van deze kathedraal is The Church of Saint Peter and Saint Paul. De bouw is in 1990 voltooid en is daarmee de op 5 na grootste kathedraal ter wereld. De legende wil dat in 1850 een klein meisje is gestorven. Ze liet $50 na met een briefje waarop stond ' Voor een vrije kerk op Alban's Hill'. Dit was het begin van deze kathedraal. Het is een prachtig bouwwerk met veel glas in lood en het is inderdaad groot.   Na dit bezoek is het mijn beurt om te rijden. Heel wat anders dan de vorige huurauto's die we hebben gehad. Maar goed als je eenmaal rijdt dan went het ook  wel. Alleen oppassen met het gaspedaal. Hij grijpt snel aan en de boetes hier zijn niet mis. Terug  in het hotel is het opfrissen en wat eten. Morgen is weer een vroege dag. Om 07.15 moeten we bij het Witte Huis zijn. Aangezien we er nergens in de buurt kunnen parkeren worden wij om 06.45 met de taxi opgehaald. Oftewel om 05.15 opstaan, zodat we nog wat kunnen eten van tevoren. We kunnen slecht  met een lege maag bij Barak en Michelle op de koffie  ;-).Helaas kunnen we hier geen bewijs van leveren, want we mogen geen foto's maken. Hopelijk kunnen we later deze week wel wat foto's uploaden, om onze avonturen wat meer zichtbaar te maken.