Atlanta - CNN & het Aquarium

Vandaag begint het programma wat later in de ochtend en kunnen we een uurtje uitslapen. Na het ontbijt in het hotel, gaan we naar CNN. CNN ligt vlakbij het aquarium waar we vanmiddag moeten zijn, dus parkeren we de auto weer in de garage bij het aquarium en lopen het korte stukje naar CNN. We zijn erg vroeg, maar binnen blijkt een hele plaza te zijn waar je kunt eten en drinken. Het is voornamelijk fast food wat de klok slaat, maar uiteraard hebben ze ook een Starbucks....!!!!   Het gebouw bestaat uit 2 delen: een hotel en CNN headquarters. Sommige hotelkamers hebben uitzicht op het binnenste deel van het gebouw en hoeven dus geen TV aan te zetten om het nieuws te bekijken. Dat wordt  immers op de grote schermen in de plaza uitgezonden. Verder staat er de grootste cq langste vrijstaande roltrap ter wereld. Het blijkt dat sommige mensen niet op deze roltrap naar boven durven wanneer ze aan de rondleiding beginnen. Wij krijgen sowieso een rondleiding met liften, want de trap is  ook niet scootmobiel proof.   Om 10.30 gaan we dan van start met onze min of meer private tour - we zijn de enige drie. We beginnen in een soort bioscoopzaal waar we uitleg krijgen over de werkwijze van het uitzenden en zien in het klein wat de regiekamer ziet. Ook kunnen we inluisteren op een programma dat op punt van beginnen staat, maar helaas is er geen programma dat gaat beginnen, dus helaas. Aan wat we te horen krijgen kunnen wij geen touw vastknopen en diegene die ons rondleidt, Nico, ook niet.   Vervolgens gaan we naar een ruimte waarin een bureau staat met een autocue (weet niet of je het zo goed schrijft, maar ik denk wel dat je begrijpt wat ik bedoel). Hier legt Nico  ons uit hoe een nieuwsuitzending in zijn werk gaat. De autocue kan alle kanten op bewegen zodat het altijd voor de nieuwslezer zichtbaar is. De zinnen in de tekst zijn niet langer dan vier woorden. Op deze manier houdt de nieuwslezer zijn/haar ogen stil wanneer het nieuws wordt voorgelezen en wekt men de indruk dat de nieuwslezer ook echt met de kijker in gesprek is. Het is voor de nieuwslezer duidelijk herkenbaar wat wel en niet uitgesproken moet worden. En mocht de autocue stil vallen,  dan heeft men altijd nog de papieren die men in de hand heeft, waarop de  tekst staat. Wanneer de autocue break aangeeft, weet de  nieuwslezer dat hij/zij een vel moet 'omslaan'. Ik mag uitproberen hoe het enigszins aanvoelt om het nieuws voor te lezen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De autocue past zich aan aan de spreeksnelheid van de nieuwslezer, maar  dan komt ook  nog es het vloeien voorlezen om de hoek kijken. En als je daar over na  gaat denken, dan is het klaar. Maar op zich deed ik het zo slecht nog niet :-)   Naast het bureau hangt een groen scherm. Nico legt uit hoe men voorheen het weer  presenteerde staande voor het groene scherm en hoe het groene scherm ook voor grappige special effects gebruikt wordt in films. Want als je iets groens aan hebt, dan valt dat volledig weg tegen de achtergrond en lijkt het net of  je bijvoorbeeld een been of arm mist. Tegenwoordig wordt het groene scherm echter niet meer gebruikt en maakt met gebruik van meer high tech mogelijkheden en computeranimatie.   Vervolgens werpen we een blik in Studio 7. Studio 7 omdat deze studio op de 7e etage ligt. In de studio staan 3 computer gestuurde camera's die zo'n $ 300.000 per stuk kosten. Er is nog wel een camera die ook nog door een cameraman bestuurd wordt, maar die wordt niet vaak meer gebruikt. Wanneer er dus een uitzending is, dan staat de presentator alleen in de ruimte. De volgende ruimte die wij bezoeken is de news room. Hier gebeurt het echte werk. Omdat er 24 uur per dag gewerkt  wordt, zijn er altijd mensen in deze ruimte aan het werk. Het is best interessant om te zien hoe het allemaal in zijn werk gaat. Daarna werpen we nog een blik op HLN news room. HLN is een onderdeel van CNN. Voorheen toen we in de 'bioscoop' zaten, zagen we nog een dame die met een uitzending bezig was dan wel een opname voor  een uitzending maar die dame is nu niet meer in de studio helaas. En dan zit de rondleiding erop.   Lunchen doen we bij Subway. Daar hebben ze best lekkere en gezonde broodjes die  je helemaal zelf kunt samenstellen qua beleg. Hoeven we tenminste niet naar die snelle hap tent van gisteren. Het is  nog maar een kort stukje naar het aquarium. De temperatuur is goed, maar het miezert al een beetje. De voorspellingen waren ook heel slecht, dus we zijn voorbereidt.   Het aquarium ruim opgezet en je kunt er eigenlijk niet verkeert lopen. Er is een grote centrale ruimte waarop alle attracties uit komen. Als eerste gaan we naar de Ocean Voyager. Even kijken waar we straks gaan zwemmen. De Ocean Voyager is een grote watertank die: 23,8 miljoen liter water bevat met een temperatuur van 24-25 gr C, een diepte heeft van 6.1 - 9.1 meter en 70x39 meter groot is. De tank bevat 5500-6500 vissen van 50 - 60 verschillende soorten. De grootste vissoort is de walvishaai. Er zwemmen vier van deze vriendelijke giganten rond. De grootste van de vier is tussen de 8 - 9  meter lang. Verder zwemmen er  diverse reuze manta's, hele grote roggen, diverse andere soorten haaien (oa. zwartpuntrifhaai, zusterhaai, zaaghaai, guitar sharks en zandhaaien) en super grote tandbaarzen van ca. 2 - 3 m. En het is juist voor deze tandbaarzen dat we moeten oppassen. Ze zijn erg nieuwsgierig en teritoriaal. Er is een tunnel waarmee je onder de tank door kunt lopen. Schitterend om te zien. En nog mooier is, straks liggen we zelf in deze enorme bak met water tussen de vissen.   Maar eerst is het tijd voor de dolfijnshow. Wat een groot theater is dit. En hoeveel mensen er in kunnen, niet te geloven. Het is een best een grappige show en duurt ca. 35 min. Na de show nemen we nog een kijkje bij de Coldwater Quest voor een kijkje bij de Beluga's, zee-otters en pinguins. Sindskort is het ook in dit aquarium mogelijk om een close-encounter te boeken met deze vriendelijke walvissen. Voorheen kon het alleen in San Diego Seaworld. Dan is het tijd om ons te melden voor onze duik. Het is nog even wachten, maar dan gaat het gebeuren. Tiny moet om 15.45 bij de balie terug zijn, hij wordt dan door iemand begeleidt naar de diverse punten waar hij dan samen met de andere familieleden foto's van ons kan maken. Eerst krijgen we een briefing over de duik en hoe die gaat verlopen. Vervolgens gaan we naar het basin om ons om te kleden. De spullen hangen klaar in de lockers die allemaal op naam staan. En de drijfvesten en tanks (stalen tanks ipv. lichtere aluminium tanks) liggen klaar op het ponton vanaf waar we in het water 'vallen'. Voor de kenners onder ons: we vallen zittend vanaf de kant voorover het water in. Maar voor we onze spullen omhangen, gaan we eerst allemaal op de foto.   Na een korte briefing door de dive master gaat het gebeuren. Eenmaal in het water zakken we met de benen eerst naar beneden. Op deze manier zijn we ons beter bewust van de omgeving. Met zoveel vissen in de buurt en andere duikers is het belangrijk dat  je zonder kleerscheuren afdaalt. Dan is het allemaal in een halve cirkel bij de videograaf wachten op de rest. Twee personen hebben enigszins moeite met het afdalen maar extra loodjes hebben dat zo opgelost. Een vrouwtje heeft super moeite met haar drijfvermogen. Ze zit naast mij en ik probeer haar beneden te houden, maar dat lukt niet. Gelukkig hebben we de videograaf en de safetymaster die in kunnen grijpen. Neem niet weg dat er een verpleegsterhaai in het gedrang komt en bij het manouvreren om weg te komen met haar achterlijf langs mijn arm en benen afglijdt. Eenmaal alles controle gaan we achter de dive master aan. Eerst over de watertunnel zwaaien naar de 'achterblijvers' en andere gasten. Vooral kindjes vinden het een hele happening. Daarna naar het diepere deel. We waren al gewaarschuwd enkele manta's en roggen en een van de walvishaaien zijn erg nieuwsgierig en die zullen dan ook heel dichtbij je komen. Bij het grote raam (over de volle hoogte van de tank) kunnen de achterblijvers weer foto's van ons maken. De kindjes aan de achterkant van het raam vinden het maar wat geweldig al die duikers.   Na de fotoshoot gaan we op ons gemak op de grond zitten en visjes kijken. En het duurt niet lang of de roggen en de walvishaai komen er aan voor een kijkje heel dicht bij. Wanneer de walvishaai voor de 2e keer heel dicht over mij heen zwemt moet ik moeite doen om niet even vlug mijn arm omhoog te steken om hem over zijn buik  te aaien want zo dicht zwemt hij over mij heen. Het is echt strikt verboden om de dieren aan te raken. Een van de roggen raakt mij op een gegeven moment zelf bijna aan wanneer hij mij passeert. Maar dat doet hij zelf. Het is ook zo dat jij aan de kant moet, want de walvishaaien, manta's en roggen blijven gewoon zwemmen. Een paar keer worden we strak voorbij gezwommen door de guitar shark. Dit is een rogachtige haai, dus echt bijten kan hij je niet. Wel moet de safety master een paar keer een al te nieuwsgierige haai bij Marco wegjagen voor het al te spannend wordt. De duik zou een 30 minuten duren, maar als we uiteindelijk weer boven komen, blijkt dat  we 40 minuten onderwater zijn geweest. Wat een intens fantastische ervaring zeker om de walvishaaien een keer zo dicht bij te zien. Het is dan wel in een tank en niet in het wild, maar toch. Voor we de kans hebben ze een keer mogelijk  in het wild te zien, is dit de tweede beste optie. Na het douchen, worden we samen met de achterblijvers naar de briefing room gebracht waar de duik wordt nabesproken en wordt de film getoond die de videograaf heeft gemaakt. Het is een hele leuke film geworden die wij natuurlijk kopen. Het geld wordt gebruikt voor research en onderhoud, dus het is goed besteed. Terwijl wij met het laatste stuk van onze duik bezig waren met de aansluitende douche, heeft  Tiny samen met de andere familieleden een rondleiding achter de schermen gekregen met goede tekst en uitleg over ook de verzorging van de dieren in het aquarium.   Het aquarium  is al gesloten wanneer wij naar buiten worden gebracht. Marco en ik hebben nog een aantal dingen niet gezien, maar dat boeit niet. Wij hebben gedoken met de vriendelijke reuzen van de oceaan. Buiten regent het dat het giet. Gelukkig kunnen we via de  overkapping naar de garage en gaan we terug naar het hotel. Het is 18.10 uur wanneer we terug zijn. Gezien het weer besluiten we om in het hotel te eten, hetgeen een goede keuze bleek te zijn. Na het eten is het koffers klaar zetten, morgen gaan we door naar Montgomery een ritje van ca. 250 km.

Op naar Atlanta - Coca Cola World

06.00 uur rise & shine en de laatste dingen in het koffer. 07.00 uur gaan we ontbijten bij hetzelfde cafeetje als gisteren. Het ontbijt was er immers heel goed. 08.15 zitten we in de auto terug naar Ronald Reagan Airport. Grappig hoe snel je aan zo'n grote auto gewend raakt, maar ik toch ben ik meer van een maatje kleiner. Eenmaal op het vliegveld is de huurauto zo ingeleverd en gaan we op weg naar de check in. Er is weer even discussie over onze bagage en de betaling ervan. Het is voor de grondstewardes niet duidelijk zichtbaar dat wij alles al betaald hebben, maar na een kleine 10 min. is het allemaal duidelijk en zijn we ingecheckt. We hebben nog tijd dus op naar jawel de Starbucks.   De scootmobiel mag tot aan het vliegtuig mee en dan gaat hij het ruim in. Dat is wel prettig. Bij het boarden krijgen we weer een voorkeursbehandeling. Op zich niet erg want dan kunnen we ook onze handbagage goed opbergen. Het is niet normaal wat de mensen allemaal als handbagage mee het vliegtuig inslepen. Tot en met bekers drinken aan toe. Helaas, want op een gegeven moment krijg ik een klets koffie over mijn broek heen. Altijd fijn wanneer ze de deksels van de bekers afhalen. Voordeel was wel dat de koffie daar door goed was afgekoeld en ik niet met super warme koffie op mijn benen zat. Aangezien we vanmiddag nog het een en ander op het programma hebben, bedenk ik dat ik wellicht in de garage bij huurauto snel een ander broek aan kan trekken, maar wanneer de vlek is opgedroogd, is hij niet echt super zichtbaar dus laat ik het maar voor wat het is.   In Atlanta zijn we binnen 45 op weg: van de gate, bagage en huurauto ophalen. Dit keer hebben we een Jeep, niet zo'n groot bakbeest als in Washington. Aangezien het allemaal best vlug is gegaan op het vliegveld, besluiten we om meteen door te rijden naar Coca Cola world. Dat blijkt meteen tegenover het Atlanta Sea Aquarium te liggen, waar we morgen een date hebben. Weten we ook meteen waar we moeten parkeren. Eerst is het een fastfood lunch en dan naar binnen. Het is heel leuk opgezet. Eerst wordt je in een ruimte verzameld waar een typisch Amerikaanse peptalk begint en vervolgens krijgen we een echt Coca Cola stijl filmpje te zien. Dat is op zich wel heel grappig. Daarna kun je verder het gebouw in waar de geschiedenis van Coca Cola wordt verteld en waar je vanaf de begintijd Coca Cola items kunt bekijken.   Er zijn ook reclameborden van uit de hele wereld en zo kom je dan in eens een bord tegen met Wil ik ook, Drink Coca Cola. Verder laten ze het proces zien hoe  Coca Cola wordt gemaakt tot en met het afvullen van de flesjes. Er is een soort Art Gallery waar allerlei kunstenaars een flesje Coca Cola hebben bewerkt. We gaan naar de 4-D movie waarin 2 mensen op zoek gaan naar het geheim van Coca Cola. Bij de film kun je kiezen voor een bewegende en een niet bewegende stoel. Wij hebben een bewegende stoel. Door het 4-D effect heb je het gevoel dat je ook echt in de film dan wel ruimte staat en wanneer er gespetterd wordt, krijg je dus ook wat spetters op je snoet. Best grappig. In de laatste ruimte kun je allerlei variaties van Coca Cola en de verwante merken als Fanta, Minute Made en Sprite proeven. Wanneer we naar buiten gaan, krijgen we een flesje cola aangeboden. En heel tactisch: je moet eerst door de gift shop alvorens je echt buitenstaat.  En natuurlijk heb ik wat leuke dingen voor in de kerstboom gezien. Tja die kon ik toch niet weerstaan :-) Al met al is Coca Cola world heel erg leuk om te zien en als je tijd hebt, zeker de moeite waard.   Dan zetten we koers richting het hotel. Het is hier een wirwar aan snelwegen en het is goed opletten wat er nou bedoeld wordt met rechtsafslaan zeker wanneer je 2 rechtse mogelijkheden hebt en je je blik op de weg moet houden ivm het drukke verkeer. We hebben dus de verkeerde rechts te pakken. De omweg is gelukkig niet lang en we zijn zo weer terug op de juiste weg. En terwijl we het hotel nog aan het zoeken zijn, rijden we ook dat nog voorbij. Heel fijn met een eenrichting weg, maar wij zijn voor geen gat te vangen en rijden gewoon een blokje om.   Morgen hoeven we pas om 11.00 uur bij CNN te zijn, dus morgen is het uitslapen :-).

Het Capitool, Libary of Congress & Space Museum

Voor de afwisseling is het een keer licht buiten wanneer we opstaan,  hebben we tot nu toe nog niet veel meegemaakt. Ontbijten doen we in een grand cafe achtig restaurantje tegenover het hotel. Het is er gezellig druk en het ontbijt super. Blijkt dat ze hier in de US toch ook wel normale porties kennen.   Na het ontbijt is het spullen pakken en wegwezen, om binnen 20 minuten (het was nog wat ochtendspits) terug bij het hotel te zijn. Er moest toch ook nog een insulinespuit meegenomen worden en die lag nog op de hotelkamer. Maar toen konden we dan toch op weg. De bestemming is Capitol Hill. Bij het Holiday Inn hotel vlak bij de the Mall is ook een publieke parkeerplaats, maar die blijkt bij aankomst niet open te zijn. Dus moeten we op zoek naar een alternatief. En die alternatieven zijn erg dunbezaaid, althans wanneer je wat dichter bij het Capitool wilt parkeren. Tiny en ik stappen alvast uit bij het Capitool en Marco gaat op zoek naar een parkeergarage. Gisteravond heeft het geonweerd  en is het wat afgekoeld, maar de zon is weer terrein aan het winnen, dus we zijn blij dat we in de schaduw staan.   Uiteindelijk gaan Tiny en ik dan toch maar op weg naar het bezoekerscentrum van het Capitool. De sprinklers die men had aangezet om het gazon te besproeien worden voor ons even uitgezet, want anders zouden we toch wel erg nat worden. En de droge route was toch best wel een stukje om. Zonde van de batterijen. Wanneer we dan eindelijk een groep Japanners zijn gepasseerd, die het heeeeelllll druk hadden met het maken van overtollige foto's, konden we best goed door lopen cq rijden. Bij het bezoekerscentrum kunnen we gelukkig in de schaduw wachten. Intussen had Marco al een SMS gestuurd dat hij dan eindelijk iets gevonden had, inmiddels was al een minuut of 30-40 verstreken.  Bij een van de  hotels in de buurt was een publieke parkeerplaats waar we de auto voor een redelijke prijs konden parkeren. Langs de straat zou ook wel kunnen, maar dat was overal voor maximaal 2 uur. En dat is geen doen. Maar goed het is gelukt, auto geparkeerd en dan kunnen we het Capitool in.   Eerst weer die welbekende security check en dan naar het bezoekerscentrum. We hebben geluk dat het laagseizoen is, want we hebben niet van tevoren kaarten besteld en zijn eigenlijk op de bonnefooi naar het Capitool gegaan. We kunnen meteen met de tour van 11.20 uur mee. Er is sinds 2004 wel het een en ander veranderd. Waar we toen door wat tenten moesten voor de security check en naderhand in de brandende zon buiten moesten wachten voor we naar binnen konden, is nu een heel bezoekerscentrum aangelegd compleet met een restaurant. En vandaag was de tour ook uitgebreider dan de tour die we in 2004 hebben gehad.   We beginnen bij de Rotunda, het hart en het centrum van het Capitool. Deze Rotunda is 55 m hoog en dateerd uit 1824. Het is voor Marco en mij de tweede keer dat we hem zien en het blijft een fantastisch iets om te zien. Deze ruimte onder de koepel is vooral een ceremoniele ruimte waar staatsbegrafenissen worden gehouden voor presidenten, leden van het congres, militaire helden en prominente burgers. Vervolgens gaan we naar de National Statuary Hall. Vroeger werd deze ruimte gebruikt door het Huis van Afgevaardigenden. In 1864 vroeg het Congres aan elke staat om twee beelden van prominente burgers aan te leveren voor deze zaal en die staan hier nog steeds. Dat wil zeggen de beelden staan nog steeds in het Capitool, niet meer allemaal in deze hal.   De rondleiding wordt vervolgd met een bezoek aan de Crypte, het geografische centrum van Washtington. In het midden van deze ruimte wordt de stad Washington in kwadranten verdeeld. Deze ruimte wordt de Crypte genoemd, omdat onder de vloer de crypte van President Washtington, de eerste president van de USA, ligt. Hij ligt hier echter niet begraven omdat dat niet zijn laatste wens was, maar de crypte is er dus wel. We gaan weer naar boven naar de Old Senate Chamber. Hier heeft de Senaat tot 1859 vergaderd, waarna het Supreme Court er 75 jaar heeft gezeteld. Tegenwoordig is het voornamelijk een museumruimte. Na de rondleiding kunnen we een gallery pass krijgen voor een bezoek aan United States Senate en aan de House of Representatives. Helaas mogen hier geen foto's gemaakt worden. En dat is echt heel jammer, want het zijn prachtige ruimtes om te zien.   De Senaat is zonder problemen te bezichtigen, maar de House of Representatives is een ander verhaal. Eerst terug naar beneden spullen als tassen, telefoons en andere zaken inleveren en dan weer terug naar boven. Daar aangekomen, eerst nog even een kleine security check en dan mag je de House of Represetatives in. In de Senaat zitten van elke staat 2 vertegenwoodigers. In het House of Representatives bepaald het aantal inwoners van de staat, hoeveel vertegenwoordigers er zijn. Waarom nou al die toestanden wat betreft de veiligheid, nou hier wordt de State of the Union gehouden door de president.  We lunchen in het Capitool, is wel zo gemakkelijk. Hoeven we niet naar buiten om te iets te gaan zoeken. En we kunnen vanaf hier via een ondergrondse verbindingen naar het Library of Congress. Deze bibliotheek is echt de moeite van het bezoeken waard. Er worden rondleidingen gegeven, maar je kunt er ook gewoon op eigen gelegenheid door heen wandelen. En dat is wat wij doen. We beginnen op de bovenste etage. De grote hal is ook nu weer erg indrukwekkend. De grote hal besstaat uit schitterende marmeren bogen en zuilen, majestueuze trappen en imposante beelden. Het dak bestaat uit gebrandschilderde dakramen. Al met al een fantastische aanblik.   Minstens zo imposant is de Grote Leeszaal. Het koepelplafond van deze leeszaal torent 49 m boven de vloer uit. De leestafels vallen in het niet bij de acht enorme zuilen met 3 m hoge vrouwenbeelden die de staan voor de verschillende aspecten van het menselijke kunnen. In de bibliotheek mag alles gefotografeerd worden, alleen niet de dingen die achter glas staan/liggen. Helaas: de Grote Leeszaal staat achter glas. Maar dit weerhoudt ons er niet van om toch stiekem een paar foto's te maken. Gelukkig kunnen wij de lichtgevoeligheidswaarde van de camera dusdanig hoog instellen dat we geen flits nodig hebben. Beneden in de hal ligt een exemplaar van de Gutenbergbijbel, het eerste boek dat is gedrukt met losse metalen letters. Van deze bijbel bestaan slechts 3 exemplaren.   Na de Library of Congress gaan we naar the Mall voor een bezoek aan het National Air and Space Museum. Hier zijn oa. de Spirit of St Louis, de Columbia Space Shuttle en d Apollo 11 commandomodule tentoongesteld. Liefhebbers van de lucht- en ruimtevaart kunnen hier hun hart ophalen.   Rond 16.00 uur gaan we onze auto zoeken. We zijn eigenlijk net de Mall in de breedte overgestoken wanneer de scootmobiel begint te protesteren. Het ding heeft nog wel wat jus, maar Marco duwt hem toch maar aan. Zeker als we wat om hoog moeten, dan stopt hij er helemaal mee. Het is nog wel even snel aan een agent de weg vragen, maar dan hebben we de parkeergarage toch wel gevonden. Ik rijd in de spits van Washtington terug naar het hotel, het is immers mijn laatste kans om in de stad te rijden. Vanavond is het koffers inpakken. Morgen gaan we aan onze rondreis in the Deep South beginnen. Daarvoor starten wij in Atlanta.

Witte Huis, Pentagon & the Memorials

Vandaag was het weer vroeg uit de veren. Om 06.45 staat er een taxi voor ons klaar om ons naar het Witte Huis te brengen. Je kunt in de buurt van het Witte Huis nergens parkeren, dus vandaar de taxi. In ons hotel zit een koffiecorner van Starbucks, zo vervelend, die al om 06.00 uur open is en waar je sandwiches en croissantjes kunt krijgen. Het ontbijt in het hotel is pas vanaf 06.30, aangezien dat wat krapjes zou worden zitten wij om 06.05 aan de Starbucks met goed belegde croissantjes.   Het zou een minuut of 20 tot 30 rijden zijn, maar ik denk dat de concierge de ochtendspits erbij heeft gerekend, want we zijn om 07.00 uur bij de ingang voor de bezoekerstour of the self guided visitor tour zoals ze dat zo mooi noemen hier. De ingang ligt achter het Treasury Building aan A. Hamilton Place, het kleine pleintje of parkje is helemaal met dranghekken afgezet en om ca 07.10 uur wordt het laatste stukje door een park ranger afgezet. We zijn blij dat we vroeg waren want de rij achter ons wordt snel langer. Om 07.15 precies begint de park ranger met de controle van de bezoekers dat wil zeggen er wordt naar het paspoort of ander identiteitsbewijs gevraagd en eventueel meegenomen tassen worden gecontroleerd. Aangezien er niet gefotografeerd mocht worden, hebben we de tas in het hotel gelaten en heb ik een klein tasjes meegenomen om de paspoorten en onze telefoons in mee te nemen. Dan gaan we allemaal in een rij achter de park ranger aan, netjes om het beeld heen dat midden op het pleintje staat. Het is net een grote klas op schoolreis :-D. En dan is het weer wachten, want we de tour begint pas om 07.30,  dus nog een kleine 10 min. wachten.   Stipt 07.30 zwaait een agent van de secret service dat we door mogen en is paspoortcontrole en controle van de bezoekerslijst. Daarna door naar de volgende controlehalte: weer paspoort en dan door een detectiepoort. Overal staan agenten van de secret service en bij de detectiepoort staat een agent in volle bepakking met een hond. Daarna moeten alle items die je bij je draagt in een bakje door een scanapparaat, net als op het vliegveld, en ook wij weer door een detectiepoort. Het is even een heel protocol  dat afgewerkt moet worden, maar ja dan ben je wel binnen.   Ik zie op tijd rolstoelen staan en die kunnen we gewoon meenemen. De scootmobiel kon niet mee, want die mocht sowieso niet naar binnen. Dus maar goed dat er rolstoelen beschikbaar waren en zijn. We komen binnen via de East Wing en hebben meteen een blik op de beroemde tuin met de fontein waar ook altijd de helicopters landen. Via een fotogalerij met hele mooie foto's van verschillende presidenten incl. de huidige, komen we in een gang met aan weerszijden diverse kamers die bekeken kunnen worden. Alleen via een blik bij de deur. Echt naar binnen mag je niet. De Vermeil Room is bekend om het ambachtelijk zilverwerk en portretten van enkele recente first ladies. De Library bevat meer dan 2000 boeken van alleen maar Amerikaanse schrijvers. De China Room bevat diverse onderdelen van porseleine serviezen en glaswerk dat door diverse presidenten is gebruikt. Dan moeten we de trap op. Dat wil zeggen ik moet de trap op. Marco en Tiny worden door een agent van de secret service meegenomen om met de lift naar oven te gaan. Zien zij meteen dingen die je normaal als bezoeker niet ziet. Ze worden via een kamer naar de keuken geleid waar op de moment de chef met zijn sous-chef bezig is met de voorbereidingen. Maar onze Barak is ook niet vies van een hamburger want op het terras in de tuin achter de keuken staat een echte Weber BBQ. En dan hebben ze de lift bereikt en sluiten ze weer bij mij aan in de East Room.   De East Room is de grootste kamer van het Witte Huis en is gebruikt voor ceremonies, recepties, persconferenties en andere gelegenheiden/events die in het Witte Huis plaatsvonden. Ook hebben hier President Lincoln en JFK opgebaard gelegen nadat ze waren neergeschoten. De route gaat verder via de Green Room, die ooit dienst deed als eetkamer van Thomas Jefferson en is uiteraard geheel in groen ingericht. De aangrenzende Blue Room wordt vaak gebruikt voor het ontvangst van gasten en hier wordt ook de kerstboom van het Witte Huis opgezet. We vervolgen de route via de Red Room, die voor kleine recepties wordt gebruikt en we eindigen in de State Dining Room.  Deze kamer kan 130 gasten plaatsen voor diners en lunches. In elke kamer staan wel mensen van de secret service die als het moet al je vragen beantwoorden. De uitgang is aan Pennsylvania Avenue onder de beroemde kroonluchter die je altijd ziet. Al met al staan we na 30 min. weer buiten. Het is 08.15 uur...om 10.00 uur moeten we bij het Pentagon zijn. Hoe zo wordt het allemaal krap....   Omdat we geen flauw idee hebben van wat het verkeer doet en we ook niet het risico kunnen nemen om te laat te komen, houden we een taxi aan en gaan we richting Pentagon. Daar zijn we uiteraard ook  veel te vroeg. Het plan om daar in de buurt ergens koffie te gaan drinken kunnen we snel laten varen. Er is alleen maar een hele grote parkeerplaats direct in de buurt en als we dan toch koffie willen drinken moeten we een minuut of 10 lopen. Zonder scootmobiel geen optie. Het is 09.00 uur en om 09.30 uur moeten wij ons melden. Wat dan. Dan maar in de zon op een bankje zitten en wachten. Marco en ik lopen nog even naar het Pentagon Memorial. Dit memorial is voor alle personen die omkwamen tijdens de aanslag op het Pentagon, dus de medewerkers van het Pentagon zelf en de personen die in het vliegtuig zaten. Het is een heel indrukwekkend memorial. Voor alle slachtoffers is een soort golvend bankje gemaakt met daarin de naam gegraveerd met eronder een verlichte bak met stromend water. Een soort pad net zo breed als het bankje leidt naar de zijkant van het memorial en komt uit bij het geboortejaar van het slachtoffer. Alle bankjes staan precies in een hoek van 43 graden richting het Pentagon, want het vliegtuig is ook in een hoek  van 43 graden het Pentagon ingevlogen. Het is erg indrukwekkend en het is een vreemde gewaarwording om op de plek te staan waar het destijds allemaal gebeurd is.   Dan is het tijd om naar binnen te gaan. Wederom een paspoort- en bagagecontrole en dan naar de wachtruimte in het Pentagon. Stipt 10.00 uur begint de rondleiding. Ook hier krijgen we weer een rolstoel en dat is maar goed ook. Ook het Pentagon is een erg indrukwekkend gebouw aan de ene kant heel saai op sommige stukken aan de andere kant heel kleurrijk en vol met historische informatie, foto's en items. We worden rondgeleid door 2 jonge mannen die vrijwillig zijn aangewezen om rondleidingen de doen in het Pentagon. Dat wil zeggen een doet het verhaal en de andere sluit de groep zodat er geen achterblijvers zijn. Wanneer ze voor de groep staan zijn het echt al enigszins stoere mannen, maar wanneer ze de groep sluiten zijn het echt nog  jongens. Heel grappig om te zien die snelle transformatie.   Het Pentagon is een stad binnen een stad. Alles is er verkrijgbaar: men heeft er luxe restaurants, gewone eetgelegenheden, Starbucks (uiteraard), een bloemist, juwelier, opticien, tandarts....you name it, they got it... Dagelijks gaan er (alleen al bij Subway) 6500 broodjes over de toonbank en worden er in totaal 30.000 koppen koffie verkocht om maar wat aantallen te noemen. Maar ja er werken dan ook wel 20.000 - 30.000 personen. En het is zo gemakkelijk om te verdwalen. Een van de jongens vertelde dat het hem 2 weken heeft gekost om te weten waar hij nu precies was binnen het gebouw. Aan de kant waar het vliegtuig het Pentagon is ingevlogen, is ook een herdenkingsruimte ingericht. Het is echt een wonder dat er 'maar' 184 slachtoffers zijn gevallen. Het toeval wil dat dit stuk van het Pentagon werd gerenoveerd en bijna klaar was. Zodoende waren er maar 850 personen werkzaam in deze vleugel en nog niet allemaal binnen. Wanneer de vleugel vol in gebruik zou zijn geweest, dan waren er echt duizenden slachtoffers gevallen.   Na de rondleiding die ca. een uur heeft geduurd, nemen we de metro terug naar de stad want er is niet echt een taxistandplaats en aangezien het Pentagon in Virginia ligt (Washington ligt verdeeld over 2 staten) kunnen we ook geen bus pakken die de stad inrijdt. We stappen uit bij Foggy Bottom. Het University Ziekenhuis heeft een Starbucks, dus daar is het even een pitstop voor we de taxi naar  het  hotel pakken. Bij het hotel is het de korte broek aan, fototas en scootmobiel inladen en op naar de the Mall en dan specifiek naar  het deel waar alle herdenkingsmonumenten liggen. We parkeren op de parkeerplaats langs de Tidal Bassin en lopen richting het Washington Monument. Deze staat in de lengte van the Mall een lijn met het Lincoln Memorial en het Capitool en in de breedte bijna op een lijn met het Jefferson Memorial en het Witte Huis. De memorials zijn stuk voor stuk indrukwekkend. Uiteraard is de ene wat saaier om te zien dan de andere, maar het zijn allemaal wel mooie monumenten. De meesten hebben Marco en ik al gezien. Maar er zijn er ook een paar bij die wij nog niet gezien hebben. Het Martin Luther King Memorial bestond nog niet en het Franklin D. Roosevelt Memorial hebben wij in 2004 gemist om een of andere reden. Het is maar goed dat we de scootmobiel bij ons hebben anders waren we niet ver gekomen. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar het is toch heel wat lopen om het allemaal te kunnen zien.  Gelukkig is dit deel van The Mall flink begroeid met bomen zodat we veel schaduw hebben. Met zo'n 28 gr C. als het niet warmer is, is het best warm in de zon. Als laatste bezoeken we het Roosevelt memorial, dat toch wel het grootste memorial is van allemaal. En dan zit het er op voor vandaag, het is mooi geweest.   Op de parkeerplaats heb ik ontdekt dat onze auto toch ook wel hele leuke speeltjes heeft. Omdat de scootmobiel in de kofferbak moet, moest ik even kijken hoe die open moest dan wel hoe de auto van het slot af moest om alles de kunnen openen. Achter het teken van de kofferbak staat 2x, dus ik klik 2x. Gaat toch die kofferbak vanzelf open. En dan gaat hij zo ook weer dicht, en ja hoor hij gaat ook weer zo dicht. Dan ook maar es uitproberen of dat voor de schuifdeuren aan de zijkant werkt. Yeb we've got a winner Fantastisch. Alleen moet je wel nog steeds zelf rijden, dat is dan weer een minpuntje....als we dan toch iets te zeuren moeten hebben.   Laatste halte voor vandaag is het hotel, opfrissen en wat eten. Vlak bij het hotel liggen diverse restaurantjes met goede recenssies ook op tripadvisor, dus dat gaat helemaal goedkomen. Morgen hoeven we voor de verandering een keer niet opstaan wanneer het nog donker is buiten

Washington DC - Arlington Cemetery & Iwo Jima

Vandaag is het alle jezus vroeg het bed uit, half zes/kwart voor zes moeten we in de taxi naar het vliegveld. De laatste beetjes gaan het koffer in en hup naar beneden. Ondanks het vroege tijdstip is er toch al heel wat bedrijvigheid. Mensen die naar huis gaan, mensen die aan het schoonmaken zijn, taxi's...you name it......24/7...helemaal van toepassing op deze bruisende stad. Een taxi wil snel de andere taxi de loef afsteken en scheurt nog even krap voor hem langs om ons naar het vliegveld te brengen, maar trekt net zo snel zijn keutel weer in wanneer hij onze bagage ziet incl. scootmobiel. Tja dat past ook niet in elke willekeurige taxi...   Onze taxichauffeur heeft het erg naar zijn zin, waar het kan rijdt hij op volle kracht vooruit en zijn we in 30-45 min. op La Guardia Airport. Zo overdag hadden wij dat echt niet gered. We zijn echt ruim op tijd dus pakken we op ons gemak een broodje met koffie en thee en lezen wat en wachten rustig ons vertrek af. Het is een Delta Shuttle en er zijn geen gereserveerde plaatsen. Je mag gaan zitten waar plek is. Het vliegtuig is amper gevuld wanneer we vertrekken. De vlucht is zo kort dat we nog net tijd hebben voor een kop koffie/thee of iets anders want voor we het weten wordt de landing ingezet.   New York dan wel Manhattan is mooi vanaf boven, maar Washington doet er zeker niet aan onder. Het weer is beter dan in New York, het zicht is dus heel goed. Wanneer we op Ronald Reagon Airport aan komen vliegen, heb ik een goed zicht op het Witte Huis, the Mall met het Lincoln Memorial en het Capitool er recht tegenover aan het einde van de the Mall, Washington Monument. Ik heb het geluk aan die kant van het vliegtuig te zitten. Tiny en Marco daarentegen hebben een goed zich op Arlington Cemetery en het Pentagon.   We zijn de enige personen met bagage. Maar goed dat we bij de gate een rolstoel hebben gevraagd, want het bleek een heel stuk lopen naar de bagagebelt. Lang hoeven we niet te wachten. Nog geen 30 min. nadat we geland zijn hebben we onze huurauto opgehaald en kunnen we op weg. En wat voor een huurauto........de man van het verhuurbedrijf zag ons aankomen en vroeg meteen of we een free upgrade wilden naar een grotere SUV. Gratis is altijd goed. Het bleek idd. een echt SUV te zijn, een Dodge Grand Caravan...onze vriendin in SFO zou zeggen: the Truck....ik moet er ook in gaan rijden en ik heb niet eens het grootrijbewijs ;-).   We zetten koers naar Arlington Cemetery. Het is even wennen in de auto en zeker zo'n grote, maar het rijdt super. Heerlijk ruim en de tomtom die we hadden meegenomen doet het ook, dus wat willen we nog meer. Arlington Cemetery ligt vlak bij het vliegveld. Dicht bij de begraafplaats is het voor ons een feest van herkenning van toen wij (Marco en ik) er in 2004 zijn geweest. Grappig om te zien dat er bijna niks is veranderd en dat het allemaal erg herkenbaar is gebleven.   Toen General Robert E. Lee in 1861 zijn huis, Arlington House dat er nog steeds staat, verliet om zijn troepen aan te voeren, werd het landgoed door de Union geconfisqueerd als militaire begraafplaats. In de zee van graven liggen tegenwoordig niet alleen militairen. De bekendste niet militair is wellicht John F Kennedy samen met zijn vrouw Jacqueline, twee van hun kinderen en zijn broer Bobby Kennedy. Wanneer wij richting het graf van JFK gaan, horen wij in de verte tromgeroffel en even later zien we een begrafenisstoet aankomen. Er wordt iemand met militaire eer begraven. De stoet wordt aangevoerd door 2 bataljons militairen in tenue gevolgd door een open paardenkoets waarop de kist ligt met daarover heen de stars en stripes. Het is verder weg, maar toch erg indrukwekkend, zeker met het tromgeroffel.   Naderhand weerklinken de saluutschoten over de begraafplaats. Na het bezoek aan het graf van JFK gaan we richting het graf van de onbekende soldaat waar om 12.00 uur de wisseling van de wacht is. Het is heel erg warm en respect voor de soldaat die op wacht staat. Hij staat pal in de zon in een donker pak met pet. Natuurlijk zijn de mannen voor deze erebaan goed getraind, maar toch...30 min. op en neer lopen in de felle zon. De wisseling van de wacht is een indrukwekkende ceremony en volgt een heel strikt protocol. Al met al duurt het een kleine 10 minuten.   Na de wisseling van de wacht, lopen we nog wat rond en zetten vervolgens koers naar het Iwo Jima Memorial. Dit memorial hebben we de vorige keer niet gezien en stond nog op onze lijst. De slag om Iwo Jima werd vast gelegd door de fotograaf Joe Rosenthal. Hij maakte een foto van 5 mariniers en een hospitaalsoldaat die de Amerikaanse vlag op het kleine eiland planten. En naar deze foto is het bronzen beeld gemaakt dat in 1954 is onthuld. Wat je met veel memorials hebt, is dat je het op zich snel gezien hebt, maar dat neemt niet weg dat ze indrukwekkend zijn dan wel kunnen zijn. Iwo Jima is zeer indrukwekkend en de detour - het beeld ligt buiten het centrum bij het Netherlands Carillon naast Arlington Cemetery - zeker waard.   Na deze stop gaan we naar het hotel. Het ligt 15 min rijden vanaf Iwo Jima. Eenmaal aangekomen, gaat de auto in de valet parking en wij naar het restaurant want het is dringend lunchtijd. Daarna checken we wel in. Het is een mooi hotel en de kamers zijn klassiek ingericht. Helemaal in stijl met het hotel uiteraard. Tiny is er wel klaar mee voor vandaag, maar Marco en ik gaan nog even op pad. Het is pas 15.15 uur en er is best nog wel het een en ander te zien. De Nationla Cathedral bijvoorbeeld. De route naar de kathedraal gaat door Georgetown. Wat een prachtige wijk. Hele mooie al dan niet herenhuizen zijn hier te bewonderen. Je zou er bijna voor willen verhuizen.   Bij de kathedraal kunnen we gelukkig vlakbij parkeren. In eerste instantie zagen we dat de parkeerplaatsen gereserveerd waren, maar toen we het bordje nog es goed lazen, bleek dat dat tot 3.30 pm was en was inmiddels 4 pm.   De officiele naam van deze kathedraal is The Church of Saint Peter and Saint Paul. De bouw is in 1990 voltooid en is daarmee de op 5 na grootste kathedraal ter wereld. De legende wil dat in 1850 een klein meisje is gestorven. Ze liet $50 na met een briefje waarop stond ' Voor een vrije kerk op Alban's Hill'. Dit was het begin van deze kathedraal. Het is een prachtig bouwwerk met veel glas in lood en het is inderdaad groot.   Na dit bezoek is het mijn beurt om te rijden. Heel wat anders dan de vorige huurauto's die we hebben gehad. Maar goed als je eenmaal rijdt dan went het ook  wel. Alleen oppassen met het gaspedaal. Hij grijpt snel aan en de boetes hier zijn niet mis. Terug  in het hotel is het opfrissen en wat eten. Morgen is weer een vroege dag. Om 07.15 moeten we bij het Witte Huis zijn. Aangezien we er nergens in de buurt kunnen parkeren worden wij om 06.45 met de taxi opgehaald. Oftewel om 05.15 opstaan, zodat we nog wat kunnen eten van tevoren. We kunnen slecht  met een lege maag bij Barak en Michelle op de koffie  ;-).Helaas kunnen we hier geen bewijs van leveren, want we mogen geen foto's maken. Hopelijk kunnen we later deze week wel wat foto's uploaden, om onze avonturen wat meer zichtbaar te maken.

Sight seeing van hot naar haar

Vandaag staan er op een na niet echt super must do's op het programma. Dus we houden het rustig vandaag. Vandaag is het feest in New York, niet omdat Tiny jarig is (heel decadent in New York :-) ), maar omdat de Verenigde Naties in sessie zijn waarvoor alle hoogwaardigheidsbekleders naar New York zijn gekomen. En vandaag komt ook Obama, dus alles is on high alert. Voor de afwisseling geen ontbijt bij Cafe Edison maar bij de Blue Fin op Time Square. Kost wat, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. Na het ontbijt stappen we op de Hop-on-Hop-off bus die de Downtown Loop rijdt. Het zonnetje schijnt en weet zo wel zijn weg tussen de wolkenkrabbers te vinden. Neemt niet weg dat het toch best frisjes is. We sukkelen door het verkeer en ondertussen wordt ons van alles verteld over de stad dan wel de buurt waarin wij op dat moment rijden. Vlak bij Wall Street passeren we de ' charging bull', een bronzen beeld van een stier dat het symbool van Wall Street is. Wanneer je hem aanraakt, brengt het je geluk op de beurs. Je moet het maar willen geloven. In ieder geval is het beeld heel populair gezien de vele mensen (lees toeristen) die er om heen staan voor een fotootje. Bij Pier 17 stappen wij uit. Het plan is om van hier de watertaxi richting Brooklyn Bridge te nemen. Vanaf de wandelpromenade langs de East River in Brooklyn heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan. En nu staat de zon ook nog es aan de goede kant. We worden doorverwezen naar Pier 11, omdat daar de reguliere watertaxi vertrekt. Die is veel goedkoper dan de watertaxi waarvan wij dachten dat we die moesten nemen. Maar dat bleek een hop-on-hop-off watertaxi te zijn. Op zich is de afstand van Pier 17 naar Pier 11 een kort stukje, maar zonder scootmobiel toch een hele wandeling. De overtocht duurt maar 5 min. Met ons plan om aan de overkant wat te gaan drinken en daarna terug te gaan, komen we bedrogen uit. Er is om 11.15 nog niks open. Dan maar even blijven zitten, genieten van de zon, het geweldige uitzicht en wachten op de watertaxi terug.   De rust wordt even flink verstoord door zware helicoptergeluiden. Toch maar even kijken wat er aan de hand is. En ja hoor daar komt de Marine One vergezeld door 2 Chinook Heli's aangevlogen. Mr. Obama has arrived in New York. Verklaart meteen waarom het in een keer heel druk is met patrouillerende boten van de NYPD en US Marine Corps. Stuk voor stuk flink bewapend.   Wanneer de heli's geland zijn, keert de rust weer enigszins terug en kan ook de watertaxi weer gewoon zijn werk doen. Terug in Manhattan hebben we een goed zicht op de 3 heli's. Er wordt ons verteld dat de president over de weg die langs de pier loopt naar het VN gebouw wordt vervoerd. Niet dat je veel zult zien wanneer dat gebeurd, maar voor je gevoel is dat toch bijzonder om te zien. We steken de straat over en lopen langzaam richting de South Ferry waar we op de metro willen stappen en wachten min of meer af wanneer de hele happening gaat gebeuren. De straat is helemaal afgezet met dranghekken en het is in eens ook helemaal bevolkt met politie al dan niet met een K9. Je mag nergens stil blijven staan, voor ons enigszins een uitdaging, maar het lukt allemaal wel. Hier en daar toch even een korte wandelpauze. Op zich momenten waarop je de scootmobiel bij je wilt hebben, maar met de bestemmingen die we vandaag nog wilden aandoen, was het diverse keren overstappen geweest met het nodig sjouwwerk om de trappen op en af te komen. Uiteindelijk komen we dan bij de South Ferry aan en hebben we nog geen auto's voorbij zien razen. We gaan er ook niet op wachten. De metroreis naar Harlem duurt sowieso 20 minuten. Het is 12.30 uur en we moeten om uiterlijk 16.30 uur weer hier terug zijn. Dus wij gaan naar Harlem.   In Harlem hebben we eerst een lunch break bij Starbuckst. Daarna is het 1 blok lopen naar de kathedraal van St John the Divine. Het is de grootste kathedraal ter wereld en de bouw, die in 1911 begon, is nog niet 100% voltooid. Voor de bouw gebruikt men nog steeds de middeleeuwse bouwmethoden om de kathedraal af te bouwen. Het is idd. een hele grote kathedraal. Als je het schip in loopt, met zuilen van 30 m hoog, lijkt er geen einde aan te komen. De voorzijde en ingang van de kathedraal is erg indrukwekkend. De glas-in-lood ramen beelden diverse menselijke inspanningen uit zoals sport en werk. Een indrukwekkend gebouw en zeker de moeite waard om te bezoeken.   We nemen de taxi terug naar de metro en zetten weer koers richting de South Ferry. De metro is afgeladen vol, maar hoe verder we naar het zuiden gaan hoe leger hij wordt. En we hebben tot nu toe nog steeds mensen in de metro gehad die hun verhaal deden en om geld kwamen bedelen. Tijdens de laatste rit hadden we zelfs twee bedelende dames te pakken. Eentje was helemaal over de rooie omdat ze concurrentie had en ze moest dan ook wel overstappen op een andere trein bij volgende halte. Gelukkig wel, want haar odeur was op zijn zachts gezegd minder fris.   Eenmaal weer boven de grond is het tijd voor een snack. Eindelijk die New York Hot Dog. Zo'n lekker klef ding van een straatverkoper. Dat was eigenlijk het plan, maar die was hier niet dus toch maar gewoon eentje bij het cafeetje voor de ingang van de South Ferry waar we lekker van het zonnetje kunnen genieten. En dan is het tijd voor de laatste must do. Tiny weet van niks en als Marco aangeeft dat we nog een stop hebben, kunnen wij dat vooral gaan doen. Hij gaat niet mee, maar ja helaas het is per se met zijn drietjes. Is wel weer even lopen, want als we de taxi pakken zijn we echt veeeeel te vroeg. Pas bij het heliplatform snapt hij hoe het zit. We gaan helicoptervliegen over Manhattan. Het was nog maar de vraag of het allemaal door kon gaan, want vanmiddag stonden hier immers de Marine One en de 2 Chinooks.   Het is nog even wachten, maar dan gaan we de lucht in. We hebben de uitgebreide vlucht, hetgeen inhoudt dat we niet alleen boven lower Manhattan blijven, maar ook over Harlem in het nooren van Manhattan vliegen en dan over de Hudson rivier weer terug. Eerst natuurlijk via het Vrijheidsbeeld en over Staten Island, dan richting het noorden. We hebben een duidelijk zicht over Ground Zero en vliegen op gelijke hoogte als de in aanbouw zijnde Freedom Tower die nu al het hoogste punt van New York is - tussen de 450 en 500 meter. Central Park is 4 km lang en van boven af lijkt het kleine groene vlek in het midden van Manhattan. We treffen het echt met het weer en het zicht is super.   Weer veilig terug op de grond, lopen we langzaam aan terug naar Pier 17 waar we weer de Hop-on-Hop-off bus pakken richting Time Square. Nu is het altijd al druk met het verkeer in New York, maar nu hebben we dan ook nog es de spits te pakken. En met de omleidingen (er zijn wat straten rond om het gebouw van de VN afgesloten) is het echt stapvoets naar het noorden. We passeren ook het hotel waar de meeste VN Bobo's logeren. Niet normaal wat daar aan veiligheidsvoorzieningen is getroffen. En voor je het hotel in kunt, krijg je een hele veiligheidscheck die niet voor een vliegveld controle onder doet. Gezien de tijd besluiten we om maar meteen door te gaan, dus spullen op de kamer zetten, scootmobiel naar beneden en door naar een restaurant voor het avondeten, weer in West 46th Str.   Terug op de kamer is het spullen inpakken, morgenvroeg loopt om half 5 de wekker af. Om half 6 moeten we naar La Guardia Airport voor onze volgende etappen: Washington DC.

Liberty Island, Ellis Island & 9/11 Memorial

Ook vanmorgen waren we weer vroeg uit de veren. Het wordt langzaam aan later, we beginnen te wennen :-). Vandaag staan Liberty Island, Ellis  Island & het 9/11 Memorial op het programma en daarna zien we wel.   Na het ontbijt, wederom bij het Cafe Edison (dit keer minder zwaar dan gisteren), gaan we op pad. Vandaag nemen we de scootmobiel mee en dat gaat best goed. Het is alleen even bij de metro het ding de trappen af tillen, even winkelen met de toegangspoortjes en hup de metro in. We hebben wel wat bekijks want de scootmobiel zie je hier niet in het straatbeeld. Waar we bij de eerste keer nog aan het winkelen waren met het door de poortjes krijgen van de scootmobiel, hebben snel door dat je eigenlijk beter de nooddeur kunt gebruiken. Deze wordt te pas  en te onpas door de regelmatige metrogebruikers geopend  zeker als het bij de uitgangspoortjes druk is. Werkt veel gemakkelijker. Gelukkig zijn op de grotere en modernere stations liften aanwezig, zodat we de scootmobiel niet naar boven hoeven te tillen. Het is frisjes bij Battery Park en we zijn blij dat we een jas aan hebben. Het gebruik van de scootmobiel heeft toch ook wel zijn voordelen. Het is net 08.30 en er staat al een hele rij wachtenden, maar wij hoeven niet aan te sluiten en worden meteen vooraan in een aparte rij geparkeerd. Tegen 08.45 gaan de deuren voor de veiligheidscontrole open en ook hier mogen we voor de drukt naar binnen. Uiteindelijk is het niet veel sneller, maar wel gemakkelijk dat je niet door de wachtrijen hoeft te slingeren. En dan zitten we op de eerste boot naar Liberty Island. Bij aankomst is het voor iedereen wachten, wij mogen als eerste van de boot af en betreden als eerste bezoekers die dag het eiland. Wellicht moeten we die scootmobiel voortaan maar altijd meenemen :-).   Het is heerlijk weer en lekker rustig, maar ja wat wil je we waren de grote groep immers voor. Want na ons komt een gestage stroom mensen aangelopen die natuurlijk allemaal het beeld zo goed mogelijk willen zien. Aangezien de Grande Dame van New York wordt gerenoveerd, is het beeld alleen van buiten te bezichtigen. Het uitzicht op Manhattan Island is fantastisch en waar eens de Twin Towers stonden, verreist nu de Freedom Tower en wordt het gat in de skyline weer enigszins opgevuld.  Na een rondje Liberty Island gaan we door naar Ellis Island. Van 1892 tot 1954 deed dit eiland dienst als immigratiedepot en in die tijd zijn hier bijna 17 miljoen personen gepasseerd om een nieuw leven in Amerika op te bouwen. Tegenwoordig is het hoofdgebouw een museum en krijg je een goed beeld van hoe de immigratie destijds is gegaan. Er worden oa. bezittingen van immigranten tentoongesteld als kledingstukken, schoenen en speelgoed/knuffels van de kinderen.   Na Ellis Island gaan we terug naar Manhattan. We zetten koers richting Wall Street. Maar eerst nog even een Starbucksje met wat lekkers. Het is druk op Wall Street, het is een klein stukje New York maar hier gebeurt het dan. De drukte heeft niks met het handelsverkeer te maken, puur toeristen die even een glimp van de New York Stock Exchange willen opvangen. Van Wall Street is het een klein stukje naar Trinity Church. Helaas staat de kerk in de stijgers dus zijn de torens niet te zien. De torens van de kerk zijn 86 meter hoog en tot 1860 was de kerk het hoogste bouwwerk van New York. Iets wat je je nu niet meer kunt voorstellen. Er is net een kerkdienst begonnen wanneer wij naar binnengaan, dus helaas konden we geen foto's maken. Jammer maar helaas.   We zetten koers richting de 9/11 Memorial Site. De kaartjes voor Memorial Site hebben we al. Rond 14.00 uur moeten wij ons melden. Aangezien het lunchtijd is, gaan we op zoek naar een lunchadresje vlak bij gedenkplaats. De sandwiches zijn gelukkig niet zo  groot als gisteren, want dat was echt te veel geweest. Na de lunch zitten we nog even lekker van de zon te genieten op een van de betonblokken die bij de ingang van de gedenkplaats staan. Je moet je minimaal 30 min. voor de tijd die op  je kaartje staat melden. Dat doen we dan ook. Meteen worden we aangesproken en naar de voorkant van de rij geloodst. Vandaar worden we doorgestuurd naar de rij voor de ingang van de veiligheidscontrole. Ook hier moeten we weer alle  spullen in de bakken leggen, riemen af en door de detectiepoortjes. Na de controle is het door naar de gedenkplaats.   Rondom de gedenkplaats wordt nog steeds flink gebouwd want het WTC complex is nog steeds 'under construction' . De gedenkplaats zelf is in 2011  geopend en bestaat uit 2 waterbassins: een noord- en een zuidbassin. Ieder bassin ligt op de exacte plaats waar eerst een toren stond. De bassins zijn heel symbolisch; aan de zijkanten stroomt water naar beneden dat uiteindelijk in een ' donker' gat verdwijnt. De bassins zijn afgezet met een ballustrade waarin de namen staan van alle slachtoffers van 9/11. Daarnaast heeft men ook de namen opgenomen van de 6 slachtoffers die gevallen zijn tijdens de aanslag van 26 februari 1993. In het park dat rond om de bassins is aangelegd, staat ook de Memorial Tree. Deze boom heeft als enige de aanslag destijds overleeft, best bijzonder eigenlijk.   Na het  bezoek aan de 9/11 Memorial Site begint de scootmobiel toch wel te haperen. Maar goed, hij heeft het goed gedaan en we hebben kunnen zien wat we wilden zien. Om de voorkomen dat we helemaal stil vallen besluiten we om terug te gaan naar het hotel. Het is mooi om te zien dat we een paar keer hulp aangeboden krijgen met het dragen van de scootmobiel. In de metro krijgen we nog onverwacht een concert van een meneer die op deze manier wat centjes bij beunt. Terug op  Time Square hebben we nog een fotostop en kopen we kaarten voor de Hop-on-Hop-off bus, omdat we morgen toch wel het een en ander willen gaan bekijken. Met de metro betekent dit veel overstappen en dus ook veel tillen met de scootmobiel. Nu is het geen superzwaar ding, maar om steeds 28 kg trap op  trap af te slepen wordt het best vermoeiend. En een night tour is included, dus die gaan we vanavond maar meteen doen, want morgenavond is het inpakken. Woensdag gaan we door  Washington en is het 05.00 uur rise & shine om  naar het vliegveld te gaan.   De opstapplaats van de hop-on-hop-off bus ligt bij Time Square en om naderhand niet al te ver te hoeven lopen, blijven we enigszins in de buurt wat eten betreft. Ca. 50 meter bij ons hotel vandaan zit een Italiaans restaurant. Het ziet er goed uit en volgens TripAdvisor staat dit restaurant heel goed aangeschreven. En het klopt het eten is er erg goed en het ziet er ook nog es leuk en gezellig uit. Meteen na het eten gaan we naar de opstapplaats. Het is al goed vol en we moeten ieder apart zitten. Echt erg is dat niet want je bent toch bezig met rondkijken en luisteren wat de tour guide te vertellen heeft. Na nog geen 15 min. beginnen een paar vrouwtjes in de bus zenuwachtig te worden en al helemaal wanneer ze horen dat dit een non-stop tour is. Dat hadden ze niet gepland. Maar ze weten de aandacht te trekken van de tourguide en de dames stappen uit. Ik vind het niet erg, kan ik mooi opschuiven naar naar de rand waardoor ik beter zicht heb en beter foto's kan maken. En waar ik in eerste instantie nog dacht van je kunt overdrijven toen ik de 2 dames links van mij helemaal ingepakt zag zitten met een sjaal om de oren de geknoopt, dacht ik naderhand van ja, het is helemaal nog zo gek niet. Het is toch wel erg frisjes zo op het cabrio deck en in deze tijd van het jaar koelt het 's avonds toch al best af. Gelukkig was ik wel zo slim om toch ook mijn omslagdoek mee te nemen. New York by night, een prachtig gezicht. Overal nog steeds die bedrijvigheid. En je hoeft het niet eens van de tourguide te horen of aan de neon reclames te zien. Je kunt het immers goed ruiken wanneer je China Town binnenrijdt. De lucht is vol van geuren van de diverse aziatische gerechten. En voor het geval het je niet duidelijk is omdat je het logo wellicht niet herkent en je toch per se fastfood wilt eten: Chinese tekens onder de gouden bogen verduidelijken het feit dat je bij McDonalds bent. Kun je in ieder geval niet beweren dat je het niet wist. We maken een rondje in Brooklyn en hebben een prachtig uitzicht over de skyline van Manhattan wanneer we langs de East River rijden. De chauffeur mag er niet stoppen, maar ja heel langzaam stapvoets rijden is toch net niet stilstaan. Als je het met de fiets moest doen, zou je zijwielltjes nodig gehad hebben om te voorkomen dat je om zou vallen. En even later stopt hij dan toch voor een paar minuten. Kunnen we toch nog proberen een fatsoenlijke foto te maken.   Op Time Square is het een drukte van belang. Er wordt een operette uitgevoerd door het Metropolitan uitgezonden en iedereen kan deze gratis bekijken. Het publiek is een heel gemeleerd gezelschap van diverse leeftijden en pluimage. Nog een laatste stop in de Deli vlakbij ons hotel voor wat water en lekkers, gaan we terug naar de hotelkamer. Het is mooi geweest voor vandaag.

Harlem Gospel Tour & Entrepid

Het is vroeg dag vandaag, niet omdat het per se moet, maar omdat we gewoon om 4 uur half 5 klaar wakker in bed liggen. Dan sta je toch maar op en zo komt het dat wij om 06.15 uur op Time Square staan. Het is een vreemde gewaarwording. Het normaal overvolle Time Square is nu op wat schoonmakers en nog wat andere vroege vogels na helemaal leeg. Bright Lights Big City, en zo is het....de neonreclames en enorme reclameborden steken in de vroege ochtendgloren nog fel tegen de donkere achtergrond af. En zo komt het ook dat wij om 06.30 bij Starbucks in de rij aansluiten voor een latte, capputje en croissantjes. Hebben we alvast iets gehad voor het ontbrijt. Ontbijten doen we in het cafe naast het hotel. Het is een heel oud cafe met een ouderwetse inrichting die aan de glorie dagen van wel eer doet denken. De sfeer is er goed en de bestellingen worden in hoogtempo opgenomen en uitgeserveerd. Het is een stevig maar goed ontbijt. En waar je in Amerika eigenlijk overal met creditcard kunt afrekenen is het hier cash only. Op ons gemak lopen wij naar het verzamelpunt voor de Harlem Gospel tour een paar blokken verder op. Omdat Duits voor  Tiny beter te volgen is, gaan we met de duitstalige  tour mee. Dieter, onze reisleider is geboren in Madrid, opgegroeid in Duitsland en woont sinds 1977 in New York. Hij weet ons veel te vertellen over New York en de bijzondere dingen die wij onderweg tegenkomen. Via de Riverside Drive die langs de Hudson rivier loopt, rijden we noordwaarts richting Spanish Harlem. Een paar decennia geleden durfde men hier niet normaal over straat te gaan. Criminaliteit vierde hoogtij in Harlem, maar those days are gone zoals ze dat zo mooi zeggen en Harlem is plek waar je weer gewoon over straat kan. Arm en rijk wisselt elkaar sterk af. Sociale woningbouw en dure appartmentgebouwen/kantoorgebouwen staan tegenover dan wel naast elkaar. Terwijl we verder richting het noorden rijden zien we in de verte de George Washington brug liggen. De bouw van deze brug begon in 1927 en in 1931 was de brug klaar. Het is een belangrijke verbindingsweg tussen New York en New Jersey. Een paar jaar geleden heeft een vliegtuig dat net van La Guaria Airport was  opgestegen een noodlanding gemaakt  op de Hudson. Destijds heeft de piloot nog net over deze brug heen kunnen vliegen om het vliegtuig vervolgens op het water te landen. Nu is de Hudson breed genoeg, maar een uitdaging blijft het wel. In het Fort Tyron Park stoppen we bij the Cloisters, het wereldberoemde museum met middeleeuwse kunst. Ik zeg wel wereldberoemd, maar bij ons was het niet bekend. Maar wij zijn ook niet echt kunstkenners. De stop is niet bedoeld om het museum te bezoeken, maar om even een korte wandeling te maken naar een punt waar je een mooi uitzicht over de rivier en op de brug hebt. Vandaar rijden we door richting het Apollo Theater. Onderweg kunnen we een blik werpen op het Yankee Stadium. In 2004 hebben we nog het oude stadion gezien, maar nu zien we dan het nieuwe. Bij het Apollo Theater stappen we even uit om foto's te maken. Dit theater opende in 1913 haar deuren. Het was the place to be voor populaire swingbands en vele beroemdheden als Duke Ellington, Billy Holiday, Aretha Franklin en Michael Jackson hebben hier opgetreden. Verder is er in de straat dan wel in de buurt van het theater veel graffiti te zien op de rolluiken van de winkels. Deze graffiti is gemaakt door de straatartiest Franco, die op deze manier de buurt wat mooier wil maken. Franco hebben we in 2004 ook tijdens een Harlem Gospeltour ontmoet en gesproken. Maar vandaag hebben we hem niet gezien. Na deze korte stop gaan we naar de Union Baptist Church, waar we hartelijk welkom worden geheten. En ook al weet je dat men deze bezoeken toelaat omdat het geld in het laadje brengt, toch voelen wij ons welkom. Iedereen heeft letterlijk zijn zondagse kleding aangetrokken om naar de kerk te gaan. Fantastisch om de zien. Helaas mogen we geen foto's maken. Het dameskoor zingt uit volle borst en als er bij een liedje een van de dames solo zingt, is dat toch wel een heel erg kippenvel moment. Het is prachtig om te zien wat voor een bezieling deze mensen hebben voor en met hun geloof. Na dit bezoek zit de tour erop en worden we teruggebracht naar de plek waar we ook zijn opgehaald. De route terug leidt via 5th Avenue, de duurste straat van New York. Alle merken zijn hier wel vertegenwoordigd. Bij Abercrombie en Fitch staat men zelfs in de rij om binnen te mogen om iets te kopen, waanzinnig eigenlijk. Het is lunchtijd wanneer we terug zijn op 43th Str. en wij lusten ook wel wat. Bij Daniela op 8th Avenue ziet de kaart er goed uit dus wij gaan naar binnen. Een goede keuze. De sandwich blijkt niet zomaar sandwich met wat sla en gegrilde kip te zijn, maar het is bijna een half stokbrood. De frietjes zijn helaas wat slap, maar als je het broodje op hebt, hoef je echt geen friet meer. Ook de salade die ik heb besteld is ruim belegd met kipstukjes. Dus wordt het ook een stevige lunch.   Via een korte stop in het hotel, gaan we met de taxi naar de Intrepid Sea-Air-Space museum. De Intrepid is een vliegdekschipu uit WOII dat nu voor anker ligt in de Hudson rivier en dienst doet als museum. Op het vliegdek staan diverse gevechtsvliegtuigen uit de jaren veertig van de vorige eeuw. Naast het vliegdekschip ligt de raketondrzeeer Growler. De Growler heeft van 1958 tot 1964 voor de kust van de voormalige Sovjet Unie gepatrouilleerd en was destijds uitgerust met 4 Regulus I bommen die per stuk krachtiger waren dan de bom die op Hiroshima is gegooid. De onderzeeer is populair, de wachtrij is best lang en bij het bordje vanaf hier is het 40 min.wachten kreeg ik zowaar een Efteling gevoel, alleen duurde het hier iets langer dan 3 min. voor we uit de attractie waren. Wanneer we boven op het vliegdekschip staan, bedenken we dat we toch ook wel wat willen drinken. Er staan automaten met mineraalwater hoe spannend kan het zijn, nou het bleek heel spannend........het is niet helemaal duidelijk waar de creditcard nu doorheengehaald moet worden. Het apparaatje dan wel sleufje dat het zou moeten zijn reageert niet en onder het sleufje knippert een lampje bij ander sleufje dat precies lijkt op de sleufjes waar je je pas in moet stoppen wanneer je bijvoorbeeld geld gaat pinnen. De creditcard werd gretig naar binnen gezogen en daar bleeft het ook wel bij.......geen drinken en geen creditcard meer........sta je toch even vreemd te kijken. Blijkt dat wij toch het verkeerde sleufje te pakken hadden, het was het sleufje voor het briefgeld......en de creditcard is niet flexibel genoeg om het bochtje terug naar buiten te maken en bleef dus lekker hangen.   Gelukkig loopt er veel personeel rond en men was erg hulpvaardig. Maar helaas konden ze ons ook weer niet echt helpen, want deze machines waren niet van het museum maar van de Coca Cola company zelf. We moesten maar even het nummer op het apparaat bellen om iemand van het onderhoud te bellen. Fijn op zondag.....en al helemaal wanneer blijkt dat wij het nummer niet kunnen bellen dat op de machine staat omdat onze telefoon geen 0800-nummers uit de US pikt. Ja, allemaal erg vervelend maar we hadden toch wel wat opties volgens de medewerkers. Alleen diegene die wij nodig hadden zat er niet bij. Omdat de kaart er niet uit de krijgen was, stelde men voor om sowieso het apparaat af te plakken en dan zouden we wel even verder zien. Maar goed wij gingen echt niet zonder creditcard dat vliegdekschip verlaten. Uiteindelijk is het gelukt door het apparaat een paar keer aan en uit te zetten kwam er iets of wat beweging in de kaart waardoor hij net met een tangetje vast gepakt kon worden en uit het apparaat kon worden getrokken.  Als je het dan over een thrill ride hebt....nou dit was er een. Enfin, we konden weer op ons gemak verder de gevechtsvliegtuigen bekijken en uiteindelijk ook de Space Shuttle. Wat een machtig ding om te zien. Hij oogt best kleinals je hem op TV ziet, maar het blijkt een supergroot apparaat te zijn. Helaas mag je hem niet van binnen bekijken. Het is blijkbaar allemaal nog heel er geheim daarbinnen.   Het loopt tegen kwart voor vijf wanneer we de taxi naar het hotel terugpakken. Het is eeen mooie dag geweest en we hebben onze adrenaline kick voor die dag ook wel weer gehad. 's Avonds gaan we eten op een stukje van 46th Str. waaraan alleen maar restaurantjes liggen. Er liggen heel veel restaurants hier in de buurt en het wordt dan ook niet voor niks Restaurant Row genoemd. Morgen staat Liberty Island en Ellis Island op het programma. We gaan de scootmobiel meenemen, es kijken of dat allemaal lukt met de metro. We moeten er op tijd zijn, dus 06.15 uur loopt de wekker af, kon wel een gewone werkdag zijn:-):-)