Gisteravond dachten we gauw vlakbij het hotel naar een Thai te gaan, maar die was gesloten. Dus toch maar even de auto gehaald en op zoek naar een leuk eettentje. En zo kwamen wij op de valreep bij
het Steak House terecht. Naast je drinken krijg je emmertje pelpinda's op tafel en de lege dopjes, ach die veeg maar op de grond. Lijkt de Long Horn in Oirschot wel. Netjes aankleden hoeft hier
eigenlijk ook niet. De sfeer is wel gezellig en de keuze op de kaart is erg goed. En de gegrilde steaks die we krijgen werkelijk fantastisch. Vandaag is een rustige dag en hebben we niet al te veel
op het programma staan. Eerst ontbijten. Ook hier in hete Hyatt Place hebben wij complimentary breakfast. Gezien de ervaring van de afgelopen 2 dagen hield ik mijn hart vast, maar dat bleek nergens
voor nodig te zijn. Het was allemaal keurig verzorgd en we hebben weer een heerlijk ontbijtje gehad. Als eerste gaan we vandaag naar de Grand Ole Opry House. The Grand Ole Opry is de oudste continue
radioshow van de VS en wordt iedere zatedagnacht uitgezonden. De uitzendingen zijn begonnen op 5 oktober 1925 en men heeft sindsdien nog nooit een uitzending gemist, zelfs niet tijdens de gigantische
overstromingen in 2010. De Grand Ole Opry House is de meest vermaarde countrytempel ter wereld en wanneer je als countryartiest gevraagd wordt om lid te worden van de Grand Ole Opry, dan weet je dat
je het gemaakt hebt. Want het lidmaatschap van deze countrytempel is een van de topprestaties in de countrymuziek business. Bekende leden zijn: Dolly Parton, Keith Urban, Garth Brooks en Carrie
Underwood. Bij binnenkomst wordt gevraagd of je op de foto wilt zodat je zogenaamd op het podium van de Grand Ole Opry staat, wij bedanken vriendelijk en lopen door naar de verzamelplek. We
krijgen daar ook een backstage pas uitgereikt. De tour begint met een film over min of meer het ontstaan van de countrymuziek en vervolgens gaan we backstage. Hier zien we de grote gangen waar de
spullen voor op het podium worden opgeslagen als banken, muziekinstrumenten, microfoons etc. En vanwaar uit alles ook het podium opgerold wordt. Via de artiesteningang gaan we naar de ruimte
waar de kleedruimtes zijn. Iedere kleedruimte heeft een eigen thema en sommige kleedruimtes zijn vanaf de deur te bezichtigen. Als laatste gaan we het podium op. Aan de ene kant is het een grote hal
en aan de andere kant is valt het best mee met de grootte en doet het allemaal wat knus aan. Midden op het podium ligt een circkel die anders van kleur is, dit is een stuk uit het originele podium
van de Grand Ole Opry waarop vele grootheden als Hank Williams en Johnny Cash hebben opgetreden. Na de Grand Ole Opry gaan we naar Nashville zelf. Volgende halte is de Country Music Hall of
Fame & Museum. Hier wordt de zich steeds ontwikkelende geschiedenis van de countrymuziek geidentificeerd en bewaard dan wel gearchiveerd. Ook hier zijn weer vele memorablia the zien als
muziekinstrumenten die bekende countryartiesten hebben gebruikt en de kleding die men tijdens optredens heeft gedragen. Ook staat er een oude auto van Elvis Presley voorzien van 24 krt goud en op de
achterbank een kleine TV. Bij de uitgebreide tour is een bezoek aan de RCA Studio B inbegrepen. Die moeten we natuurlijk ook even gezien hebben. Na het bezoek aan het museum gaan we eerst
lunchen op Broadway, een drukke straat vlak bij het museum. Hier liggen diverse eetgelegenheden en bars waar luidde live muziek naar buiten schalt. Het is toch even zoeken voor we iets gevonden
hebben. Om 1415 zijn we terug in het museum voor de tour naar Studio B die om 1430m begint. We worden met een shuttle naar de studio gereden. Studio B is een gerenomeerde, nog steeds in
gebruik zijnde, opnamestudio. De studio, die in het begin simpelweg bekend was als RCA Studios, werd begin jaren 60 van de vorige eeuw bekend als onderdeel van wat velen de Nashville Sound noemen.
Wanneer RCA voor $ 35000 het contract van Elvis Presley van Sun Studio heeft overgenomen, duurt het slechts 6 maanden tot dat Elvis de best verkopende artiest van RCA wordt. In de periode van
1957-1971 heeft Elvis in deze studio meer dan 200 liedjes opgenomen oa. zijn filmhits en zijn kerstalbum zijn in de RCA Studio opgenomen. Andere beroemde artiesten die hier hun muziek hebben
opgenomen zijn: the Everly Brothers, Roy Orbinson, Willy Nelson en Dolly Parton om maar wat namen te noemen. Een leuke anekdote die wij te horen kregen is de volgende: Elvis en Roy Orbinson
waren hele goede vrienden van elkaar en Elvis was een grote fan van Roy. Op een avond zit Elvis met zijn Memphis Maffia op de eerste rij bij een concert van Roy Orbinson. Wanneer een van Elvis zijn
vriendjes zegt: man wat is dit voor een gast hij zingt alleen maar en hij beweegt helemaal niks. Waarop Elvis heel cool zegt: wanneer ik zo kon zingen als deze gast, dan hoefde ik ook niet te
bewegen..... Dus.... Een andere uitspraak is wat bekender. Het blijkt dat het nummer I will always love you van Dolly Parton 3x op #1 heeft gestaan en alleen dit nummer heeft Dolly ca. $ 25.000.000
opgeleverd. Heel veel geld, maar zoals Dolly placht te zeggen: het kost ook heel veel geld om er zo goedkoop uit te zien........fantastisch. En dan betreden we het heiligdom. We gaan de
opnamestudio binnen. Hier hebben ze allemaal gestaan. In het midden van de studio staat een Steinway piano uit 1944. Deze piano staat al sinds de beginjaren van de studio hier in deze opnameruimte en
heeft deze ruimte ook nooit meer verlaten. De piano is op vele opnames van oa. Elvis te horen uiteraard. En hij had hem maar wat graag meegenomen naar Graceland,maar dat kreeg hij toch niet voor
elkaar. Hij kon hem mooi laten staan. Na deze tour stappen we weer op de shuttle terug naar het museum, waar de scootmobiel ophalen en weer richting hotel gaan. Vanavond is het koffers pakken.
Morgen vertrekken we naar Atlanta om vandaar op woensdag a.s. door de reizen naar Las Vegas. Het weer was daar wat aangenamer dan hier, want het was maar wat frisjes. In de zon werd de 20 - 22 graden
nog wel gehaald, maar dan hield het toch echt wel op. Maar Las Vegas heeft wel wat meer in petto voor ons, we gaan het zien...
Na het ontbijtje gaan we Memphis achter ons laten en checken we uit. Het Heartbreak hotel is ideaal wanneer je alleen naar Memphis komt om Graceland te bezoeken. Het ligt immers schuin aan de
overkant van de straat. Maar wanneer je meer van Memphis wilt zien, is het wel steeds een minuut of 15 naar en van het centrum rijden. Maar aan de andere kant is het voordeel dat ik binnen 5 minuten
op de snelweg richting Nashville zit. Dat was vanuit het centrum niet gelukt. Wanneer we Memphis echt achter ons hebben gelaten, is het 180 mijl een rechte weg naar Nashville. Er zitten voor
de afwisseling wel wat glooiingen in het wegdek, maar verder is het gewoon rechtdoor op de cruisecontrol. De muzikale begeleiding wordt dit keer verzorgd door: Kenny Rogers, Dolly Parton, The Judds,
Shania Twain, John Denver en Garth Brooks. Kunnen we al helemaal in de Nashville mood komen :-) De natuur langs de snelweg is schitterend. Dit keer zitten er wel wat meer kleurschakeringen in de
bomen en struiken en zie je meer geel en roodtinten. Ook hier wordt het langzaam aan wat herfstig. Na een paar uurtjes rijden is het wel tijd voor een pitstop en dan is het wel handig dat men
hier op de borden aangeeft welke eetmogelijkheden je bij de volgende uitrit hebt. Ruby's Restaurant klinkt enigszins goed in de oren, dus daar maar even de snelweg af. Het restaurant blijkt gesloten
en als het al open was, weet ik niet of we toch naar binnen waren gegaan. Het is er echt van god verlaten...aan de overkant ligt nog wel iets van een vervallen pompstation en dat was het dan wel.
Toch maar even naar de volgende exit rijden. Daar hebben we meer geluk en kunnen we een lekker broodje bij Subway pakken. Marco rijdt het laatste stuk naar Natchez. Het is vroeg in de middag
wanneer wij bij de Hermitage huis en plantage van President Andrew Jackson, de 7e president van Amerika. Het is zowat het enig bewaard gebleven huis van een president. De plantage was het eigendom
van Jackson vanaf 1804 tot aan zijn dood in 1845. Nadat hij gepensioneerd was in 1837 heeft hij hier permanent gewoond. Helaas mogen wij binnen geen foto's maken. Men wil vooral het goed bewaard
gebleven behang beschermen en als men steeds met flits foto's maakt, wat iedereen eigenlijk doet, raakt het toch aangetast en vervagen de kleuren. Nou kunnen Marco en ik wel goede foto's zonder flits
maken, gewoon de iso van onze camera's wat opschroeven, maar ja ik snap dat er geen uitzonderingen gemaakt kunnen worden. Het behang zit al 175 jaar tegen de muur en het is nog steeds erg mooi.
Verder zijn alle meubelstukken etc. origineel wat natuurlijk erg bijzonder is. Het huis is al sinds 1889 open voor publiek. Een van de slaven die Andrew Jackson had, is de eerste officiele tourguide
in het huis geweest. Verder liggen er in de bibliotheek een aantal dikke boeken. Hierin heeft Jackson de kranten waarop hij tijdens zijn presidentschap op was geabonneerd ingebonden. Nou is het niet
zo spannend om kranten te bewaren, maar hij heeft overal aantekeningen gemaakt danwel opmerkingen bij colums en verhalen geplaatst en dat maakt het dan weer wel bijzonder. In de slaapkamer die van
Jackson was, hangt ook nog steeds het portret van zijn vrouw die daar alleen weg is geweest tijdens het presidentschap, toen heeft het portret in het Witte Huis gehangen. Na het presidentschap is het
weer teruggehangen op de oorspronkelijke plaats en daar hangt 175 jaar later nog steeds. Het landgoed is erg groot en nog steeds goed onderhouden. In de tuin staat een tombe waar Andrew Jackson en
zijn vrouw liggen begraven. Naast de tombe liggen enkele afstammelingen van Jackson. Dat wil zeggen Andrew Jackson en zijn vrouw hebben geen kinderen kunnen krijgen en Jackson heeft toen een neef van
zijn vrouw geadopteerd. En die ligt daar begraven met zijn vrouw en enkele afstammelingen van hun. Erg mooi om te zien en een aanrader om naar toe te gaan. Na de Hermitage is het tijd
voor.......Starbucks.......we begonnen zowaar al af te kicken :-))). Maar zover is het dan nog net niet gekomen hahahahaha. Even een lekker koffietje met wat lekkers en dan door naar het hotel.
Daar hebben ze gelukkig wel goedwerkende wifi en we hoeven niet ver om toch lekker te kunnen eten. Het ligt gelijk hier in de buurt. Morgen gaan we Nashville bekijken, wordt dus vervolgd.
Van de wifi in het hotel hebben wij erg weinig gemerkt, maar daar waren we eerlijk gezegd voor gewaarschuwd. Er staan dus wel die twee computers voor vrij gebruik, maar de browser voor internet is
ook uit het jaar stillekes. Helaas nergens een USB aansluiting, dus ja met het bloggen is het dus niet zoveel geworden. Het ontbijt in het hotel blijkt heel erg eenvoudig. Geheel in stijl met de wifi
:-D. Maar goed, we hebben tenminste iets gegeten wanneer we rond 0845 richting Graceland gaan. Het is vandaag koud. Het zonnetje schijnt wel wat, maar heeft er niet al te veel zin in.
Uiteraard is het niet ver lopen naar de ticketbox om de tickets ophalen die we geboekt hebben en vanwaar ook de shuttles naar Graceland zelf rijden. Het is weliswaar aan de overkant van de straat,
maar alles gaat met een shuttle. Op deze manier voorkom je dus dat je drommen mensen lukraak over straat hebt lopen. En er zijn echt al heel veel mensen die naar Graceland gaan. De gemiddelde
leeftijd is toch zeker 50+, als het niet ouder is. Af en toe zit er een verdwaald kind tussen, onderbegeleiding van de ouders uiteraard, maar dat haalt de gemiddelde leeftijd echt niet naar beneden.
Er lopen ook van die hele fout tiepjes bij. Een man heeft net zo'n kapsel en bakkebaarden als Elvis en meet zich ook een beetje zo'n quasi stoere houding/manier van doen aan. Verder loopt er een
mevrouw rond met een super verkeerd blond/grijs poedelachtig permanentje die zwarte nepbakkebaarden aan haar brilpootjes heeft hangen, niet net als pluto-oren met de wind meewapperen om maar een paar
voorbeelden te noemen. Wanneer wij zowat aan de beurt zijn om bij de shuttle in te stappen, mogen wij als eerste. Tiny heeft immers zijn scootmobiel bij zich. Maar helaas, de laadklep werkt
niet en wij moeten een kleine 10 min. wachten tot ze met een andere shuttle komen waarvan de laadklep wel werkt. Voor we trouwens doormochten in de rij moesten we eerst op de foto zodat wij zgn. voor
de beroemde toegangspoorten van Graceland staan. Of we het nu willen of niet, maar op de foto moeten we....als ze maar niet verlangen dat wij die foto ook nog echt kopen. Het huis, dat uit de
jaren 30 stamt, is kleiner dat ik had verwacht, maar wel mooi. Hier heeft de King dan van 1957 tot aan zijn dood gewoond. De hele groep van 2 shuttle bussen wordt voor voordeur verzameld en dan is
het zwaan kleef aan naar binnen. Iedereen wil natuurlijk vooraan staan en aangezien de shuttlebussen met ca. 20 pers. per keer af en aan rijden, is het huis snel gevuld en is het huis snel gevuld. De
tour begint meteen rechts van de ingang met de zitkamer, dan via een smal gangetje naast de trap door naar de slaapkamer van Elvis zijn ouders, terug via datzelfde gangetje naar voren rechtsaf (links
als je de voordeur binnenkomt) de eetkamer en van daar door naar achteren via de keuken naar de kelder. Voor we eindelijk de keuken in konden, waren er een kleine 5 min. gepasseerd. Het is echt
file-vorming. In de kelder ligt de TV kamer met een bar en aansluitend een biljartkamer. Vandaar gaat het weer omhoog naar de jungle kamer en dan sta je buiten in de tuin. Je wordt via een
selfguided tour met hoofdtelefoon en ingesproken tourguide rondgeleid over het terrein. In de Racquetbalhal is een overzicht van een aantal van zijn gigaverzameling zilveren en gouden platen en
singels. Ook staan er een aantal van zijn pompeuse pakken uit de Las Vegas tijd tentoongesteld. In een andere hal zijn nog meer gouden, zilveren en platinumplaten/singels en cassettes te bewonderen
alsmede kleding uit de films die Elvis heeft gemaakt en de bruidsjurk en het pak waarin Priscilla en Elvis getrouwd zijn. In de memorial gardens liggen van links naar rechts: de grootmoeder van
Elvis, Elvis zelf, Elvis zijn vader en Elvis zijn moeder begraven. Verder ligt er rechts van het graf van Elvis zijn moeder een herdenkingsplaquette van de tweelingbroer van Elvis die bij de geboorte
gestorven is. En dan is het weer in de shuttle terug naar de overkant waar we nog zijn autocollectie en zijn twee vliegtuigen hebben bewonderd. Graceland is iets wat je toch eigenlijk wel gezien moet
hebben, zeker als je een die hard Elvis fan bent, maar het is toch wel heel erg massaal. In de souvenirshops kun je echt de meest stupide dingen kopen en het verkoopt als een trein. Graceland is na
het Witte Huis het meest bezochte woonhuis-museum van de USA. Jaarlijks komen er meer dan 700.000 bezoekers vanuit de hele wereld. Het is 11.15 wanneer we in de auto stappen en naar het
STAX museum rijden. STAX Records is een opnamestudio geweest, opgericht in 1957 door Jim Stewart en Estelle Axton, waar ondanks de rassenscheiding destijds blank en zwart heel goed
samenwerkte en samen muziek maakte. De lijfspreuk van Jim Stewart was: We didn't see colour, we just saw talent. Bekende artiesten van STAX zijn Rufus Thomas, Otis Redding en Isaac Hayes. Isaac Hays
heeft begin jaren 70 van de vorige eeuw als eerste zwarte artiest een Oscar gekregen voor de beste titelsong. Dat was voor de film Shaft. Deze Oscar is in het museum te bewonderen. Verder zijn in het
museum diverse memorablia te zien als kledingstukken die door de artiesten tijdens optredens zijn gedragen (oa. een jurk van Tina Turner), schoenen, een paspoort, muziekinstrumenten noem maar op.Ook
staat er de super kitsche Cadilac van Isaac Hays blauw/zeegroene lak afgezet met goud en de binnenbekleding wit pluche. Voorin tussen de rijders en bijrijdersstoel staat zelfs een TV. Na STAX
is het tijd voor de lunch. Het weer is inmiddels aan het omslaan en de lucht wordt aardig grijs. We zetten koers naar Beale Street. De buurt waar in we rijden is toch wel heel erg vervallen. Er staan
veel huizen die weliswaar bewoond zijn, maar snakken naar een opknapbeurt dan wel zijn de huizen onbewoond, dichtgetimmerd en zeer vervallen. Beale Street is nu helemaal afgezet en voetgangers kunnen
niet zomaar op straat lopen. Het blijkt dat er een gay parade wordt gehouden. Dat verklaard meteen waarom we een paar travestieten zijn tegengekomen. Terwijl we zitten te lunchen begint het te
regenen, fijn dat we eigenlijk alleen binnenactiviteiten hebben vandaag, maar ja je moet tussendoor toch echt naar buiten. Op de hoek van Beale Street / 2nd Street proberen we de shuttle naar
de Sun Studio te pakken. Helaas blijkt de shuttle op ieder half uur te rijden en het is net 1400 uur geweest. Daar gaan we niet op wachten, dus toch maar de auto uit de parkeergarage en zelf naar Sun
Studio rijden. Sun Studio is in 1954 opgericht door Sam Philips. Hij maakte in eerste instantie in opdracht van andere opnamestudio's opnames. Dat deed hij met mobiele opnamenapparatuur die in het
museum boven de studio te zien is. Mobiel was in de jaren 50 toch wat groter dan mobiel tegenwoordig, maar goed het was mobiel. Sam maakte geen onderscheid in blanke/zwarte artiesten, als je een
plaatje wilde opnemen, dan kon dat. Uiteindelijk stond Sun Studio aan de wieg van de carrieres van oa. Elvis Presey, Jerry Lee Lewis, BB King, Johnny Cash en Roy Orbinson. Nadat de studio
uiteindelijk ca. 25 jaar leeg heeft gestaan, is men toch weer begonnen met het maken van opnames en van over de hele wereld zijn artiesten naar deze studio gekomen dan wel doen ze dat nog steeds om
opnames te maken: Def Leppard en U2. In de opnamestudio die nog geheel in originele staat is, horen we een paar nummers van bekende artiesten die hier zijn opgenomen. Ook een stukje van de jamsessie
die werd gehouden door Elvis Presley, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins. De foto die van hun vieren is gemaakt is in ieder geval wereldberoemd en wordt ook wel de foto van het
miljoenenkwartet genoemd. Verder wordt ons verteld waar tijdens een opnamen Elvis Presley heeft gestaan en waar de studiobandleden stonden. Ook is nog een originele ouderwetse microfoon
aanwezig waarmee oa. door Elvis gezongen is. En dan blijkt maar weer hoe maf fans zijn want het blijkt dat er es een mevrouw bij een rondleiding is geweest die meende dat het DNA van Elvis nog op de
microfoon zat en die heeft toen es lekker aan die microfoon gelikt. We worden verzocht het niet te doen, alsof wij dat ook uberhaupt zouden willen.... Natuurlijk kun je wel met de microfoon op de
foto op de plek waar Elvis stond en van die mogelijkheid wordt gretig gebruik gemaakt. Niet door ons overigens, voor het geval jullie daar aan mochten twijfelen. Het was ook nog mogelijk geweest om
een plaatje op te nemen, het zou dan denk ik het meest onsuccesvolle trio in de geschiedenis van Sun Studio zijn geworden. Dus ook dat hebben we maar gelaten voor wat het was. Het is een kleine
studio met een rijke historie. Het is zeker leuk en de moeite waard hier een kijkje te gaan nemen. De buurt waarin de studio ligt is wel enigszins vervallen, maar niet onveilig. Het is gewoon vergane
glorie in de omgeving. Wanneer de tour klaar is gaan we terug naar het centrum naar het Peabody Hotel. Inmiddels is het lekker ouderwets waterkoud buiten. Lekker rillen dus. En blijkbaar
blijven we dit weer de komende dagen houden. In ieder geval tot we naar Las Vegas gaan. Ben blij dat ik lange mouwtjes bij me heb :-). Maar goed het Peabody Hotel, waarom.....nou gewoon vanwege de
eendenparade......deze vindt 2x per dag plaats. Om 1100 uur waggelen de eenden van de lift via de rode loper naar de fontein in de hotelbar en om 1700 uur waggelen de eenden weer terug naar de lift.
De eenden zijn gewoon wild en wonen in het eendenpaleis op de het dak van het hotel. Wat ooit als een geintje is begonnen, is uiteindelijk al 79 jaar een traditie.En het is super druk. Al om 1630
staat het rijendik om glimp van de eenden op te vangen. Als je er over hoort dan denk je echt van wauw een parade van eenden nog wel, maar het blijkt een super farce te zijn. De liften en de fontein
liggen nog geen 10 meter bij elkaar vandaan. En de hele parade, dus vanaf het trapje over de rode loper naar de lift duurt nog geen 1,5 minuut. Toen ik het hoorde dacht ik jeetje wat doe ik hier nog,
wat een lokkertje. Ben weer lekker als tourist voor de gek gehouden, wat je uiteindelijk had kunnen weten. Maar ja dan ben je er toch naar toe gegaan, heb je lekker droog en warm gezeten met een
kopje thee en koffie....en dan heb je uiteindelijk een paar foto's waarop je met pijn en moeite een eend op de rode loper kunt onderscheiden. Aansluitend de parade gaan we meteen maar eten,
want om eerst weer terug naar het hotel te rijden om op te frissen en dan weer naar Beale Street te rijden, is ook weer zoiets. En laten we eerlijk wezen, Beale Street is leuk...maar voor een avond.
En je hoeft echt niet netjes gekleed te zijn om er ergens te gaan eten. Daar zijn het gewoon de tentjes niet voor. Wat er op de menu's staat is eigenlijk allemaal van hetzelfde. Helaas heb je weinig
alternatieven. En de restaurants in de hotels vragen meer dan het dubbele dan wat je op Beale Street betaald voor eenzelfde steak. Nou mag je de ambiance enzo niet met elkaar vergelijken, maar
gegrilde steak blijft een gegrilde steak. Vandaar dat we vanavond wat vroeger op de hotelkamer zijn dan normaal. Maar dat is niet erg. De koffers moeten weer even goed ingepakt worden, want morgen
gaan we naar Nashville.En ritje van ca. 4 uur.
Het is nog lekker fris buiten wanneer we iets voor 0700 uur naar de ontbijtruimte lopen. Even van genieten want het wordt zo warm hier. We moeten nog even wachten want men heeft 15 minuten vertraging
met het klaarzetten van het ontbijt. Om 0800 gaan we op weg naar Memphis een ritje van een uurtje of vijf. Op de Freeway blijkt dat de nacht toch ook weer wat slachtoffers heeft gemaakt. Er
liggen twee dode herten langs de kant van de weg en een paar mijl verder op ligt er ook nog eentje. Het zijn toch wel flinke beesten, als je die voor je auto krijgt.... Het is lekker rustig op de weg
met weinig verkeer, en zo cruise ik door het groene landschap heen. Freeway 28 is het zowaar nog rustiger en komen we sporadisch een tegenligger tegen. Hier rijd je echt midden in een dichtbegroeid
bosgebied. Zo nu een dan afgewisseld met wat huizen dan wel kleine woongemeenschappen. Op een gegeven moment passeren we 4 mederwerkers van de locale opruimdienst die het vuil in de bermen aan het
opruimen zijn. Geheel in stijl gekleed volgens de laatste mode van County Jail:-) En zo cruisen we door het prachtig groene landschap van Mississippi. Wanneer ik Highway 55 opdraai, is er
meteen meer verkeer op de been en zijn we niet meer zo alleen op de weg. Bij Jackson is het weer wat drukker ivm het stadsverkeer, maar we zijn Jackson toch wel redelijk snel voorbij. Na de
pitstop, de tank moest toch wel bijgevuld worden, neemt Tiny het tweede stuk op zich en rijden we op ons gemak verder richting Memphis Tenessee onder muzikale begeleiding van Elvis Presley, Roy
Orbinson, Eric Clapton met BB King en Johnny Cash. Tegen 1300 uur komen we in Memphis aan. Beale Street, the place to be, is afgesloten dus het is even zoeken naar een parkeergarage. Maar die
is zo gevonden. Eerst gaan we lunchen. Naast het eetcafe waar we zitten speelt een lifebandje wat best aardig klinkt. Het is er gezellig druk. Na de lunch gaan we naar het museum van Rock & Soul.
Hier wordt de geschiedenis van Rock'n Roll & Soul belicht. Er staan allerlei spullen van vergane tijden waaronder 2 originle Wulitzers, de piano waarop ik meen Hearbreak Hotel is componeerd, de
eerste piano van Ike Turner, diverse kledingstukken van oa. Elvis Presley en Jerry Lee Lewis. Het is een heel interessant museum om te zien. Het grappige is ook dat hoewel er in de jaren 50/60 nog
echt rassenscheiding was, men met de muziek toch steeds meer ging samenwerken. Na het museum gaan we naar het hotel. Dit ligt ca. 15 min. rijden va. Beale Street. Het is even goed kijken waar
we moeten parkeren. Er staat wel een bord met Heartbreak erop en vervolgens parking camping ground. Aangezien wij in het hotel zitten, is dit niet onze afslag. En zo staan we voor de ingang van het
parking voor Graceland en blijkt dat we toch de inrit van de camping moeten hebben. Het inchecken duurt even want de receptionist wacht op vrijgave van de kamers. Met het uberkitsche blijkt het
alleszins mee te vallen. De kamers zijn heel ruim. Je komt binnen in een ruim zitje met een driezitsbank wat tafeltjes en bureautje en een tv. Vervolgens heb je een kleine kitchenette en dan het
slaapgedeelte met douche. Het is lekker gewoon niets meer en niets minder. Wel hebben we Elvis boven het bed hangen :-) In het hotel zitten toch wel echt verstokte Elvisfans. Als we even in de
ontbijtruimte zitten, wordt er een Elvis show uit Las Vegas op TV uitgezonden. En op een gegeven moment doet Elvis zijn giga riem af althans is hij nog in de beweging van het afdoen van de riem en
hoor ik een iemand roepen: he gives it away...en ja hoor een seconde of wat later geeft Elvis de riem weg....fantastisch. En verder wordt er bij de lobby een van de films uitgezonden. Uiteraard is er
een Elvis giftshop, die mag je niet missen en het zwembad buiten is hartvormig..... Enig onderhoud is wellicht toch wel op zijn plaats in dit hotel, maar goed we overleven het wel. In de buurt
van het hotel zijn eigenlijk niet echt fatsoenlijke eetgelegenheden, anders dan de welbekende fast food ketens. Dus we besluiten om vanavond ergens op Beale Street te gaan eten. Kunnen we meteen
foto's maken van de neonreclames. Hopelijk is vanavond als we terugkomen de wifi ook wat beter, want die is hier vooralsnog hopeloos. En van het foto's maken is uiteindelijk niks gekomen.
Nadat we eindelijk een tentje hadden gevonden die een redelijke kaart had en we gegeten hadden, bleek het weer omgeslagen te zijn en regende het. Op zich viel de regen nog wel mee, maar toen we
eenmaal onderweg naar het hotel terug waren, kwam het met bakken uit de hemel en was het zicht op de snelweg erg nihil. Gelukkig werden we af en toe door bijgelicht door een flits, maar echt zoden
zette dat ook niet aan de dijk. De voorspellingen voor morgen waren ook niet zo super, wellicht toch maar even in de gift shop kijken voor een Elvis regenponcho of paraplu.
Aangezien we vandaag ook een redelijk lange rit voor de boeg hebben, is het 06.00 uur reveille. En wanneer Marco niet bij Tiny op de deur had geklopt, lag hij wellicht nou nog te slapen. Direct na
het ontbijt gaan wij richting Natchez. En ook nou weer komen we midden in de spits van New Orleans terecht. Het is een wirwar aan straten en wederom zegt de tomtom blijft rechts en wat doe je dan als
je 2 keuzes hebt.....je kiest de verkeerde rechts. Geen punt de tomtom berekent snel een andere route, waarbij het onderweg ook nog een keertje fout gaat omdat de situatie net helemaal duidelijk was,
maar dan zitten we uiteindelijk op de snelweg. Waar het net buiten New Orleans nog even spannend lijkt te worden wanneer een pick-up truck voor ons ogenschijnlijk een klapband krijgt. Een groot stuk
autoband vliegt onze rijbaan op en de pick-up truck slingert wat en links de berm in. Wanneer we hem passeren kunnen we niks zien van een klapband dus het zal wel een stuk band zijn geweest dat er al
gelegen heeft. Gezien de staat van de snelwegen, hebben de autobanden hier toch best veel te lijden. We zien echt heel veel stukken van gekapte autobanden gedeeltelijk op dan wel naast de snelweg
liggen. Eerst gaan we naar Vacherie. Op een uurtje rijden van New Orleans verwijderd. De route leidt ons wederom door een heel mooi Bayou landschap. En ondertussen zingt op de radio Roy
Orbinson Blue Bayou....Marco heeft voor wij op vakantie gingen een paar CD-tjes gebrand met artiesten die in Memphis albums hebben opgenomen, dus we hebben bijpassende muziek tijdens onze tour :-)).
Vacherie blijkt een kleine woongemeenschap te zijn, maar het stikt er van de plantage woningen, die naar later blijkt allemaal van dezelfde familie (broers/zussen die vlak bij elkaar woonden)
zijn geweest althans de meesten ervan. Onze stop is Oak Alley Plantation en deze plantage heeft niet voor niks zo. Aan weerszijde van wat vroeger de oprijlaan was van deze plantagewoning staan 28
eiken van zo'n 300 jaar oud. Een prachtige aanblik. Tegenwoordig loopt de doorgaande weg voor de poort langs en er staan niet voor niks bordjes langs de kant van de weg dat het verboden is om er te
stoppen dan wel stil te staan. Wij zijn de eerste bezoekers en kunnen meteen met de eerste tour van 09.30 uur mee. En omdat wij de eersten zijn, hebben we een tour met alleen ons drietjes en het
voordeel is dat wij daarom een paar kamers kunnen zien, die bij een grotere groep gesloten blijven. De dames die de rondleiding verzorgen zijn ook allemaal in stijl gekleed, oftewel ze hebben
allemaal wijde hoepeljurken aan. In dit deel van Louisiana dan wel op dit zuidelijkere deel van de Mississippi rivier is het te nat voor katoen en werd er suikerriet verbouwd. Nu nog zijn er
heel veel suikerrietvelden. In die tijd, we spreken over begin 1800, werd dit deel ook wel de Milionairs Lane genoemd, omdat suikerriet meer opleverde dan katoen. De bouw van het huis duurde drie
jaar van 1837 t/m 1839 en is vooral door slavenarbeid opgebouwd. Nadat de eerste eigenaar was overleden, moest zijn vrouw de plantage noodgedwongen runnen. Maar na 11 jaar heeft de zoon het
overnomen. Zijn moeder bleek toch meer verstand te hebben van geld uitgeven (some things never change :-) )dan van het verdienen ervan. Het is nog net gelukt om er een florerend bedrijf van te maken
toen de burgeroorlog uitbrak en de plantage uiteindelijk na de oorlog noodgedwongen moest worden verkocht om aan alle schulden te kunnen voldoen. Daarna heeft de plantage nog diverse eigenaren gehad
die zich niet zo om het huis bekommerden waardoor het huis in verval raakte. De laatste eigenaren hebben het huis weer helemaal opgeknapt en het gemaakt tot wat het nu is. Het is zoveel
mogelijk in oude stijl teruggebracht, maar er is slechts een item bewaard gebleven van de eerste bewoners: een babywieg gemaakt van prachtig mooi houtsnijwerk. Het is echt een hele mooi plantage en
zeker de moeite waard om naar toe te gaan wanneer je in de buurt bent dan wel tijd hebt om even de omweg te maken. Leuk om te weten is dat deze plantage woning in diverse films als decor gebruikt is
oa. Interview with a Vampier met Tom Cruise en Brad Pitt en Primary Colors met John Travolta, Emma Thompson en Billy Bob Thornton. Na een kleine koffiepauze in het restaurant bij de plantage
woning gaan we door naar Natchez. We zijn blij dat we zo vroeg waren. Wanneer wij rond 11.15 uur vertrekken zijn inmiddels 2 volle touringcars met bezoekers gearriveerd. Tiny neemt het tweede stuk
van de route op zich. In Vacherie gooien we de tank nog even vol en dan is het gaan met die banaan. Eenmaal op de snelweg is het 90 mijl een rechte weg. Het landschap gaat geleidelijk over van Bayou
naar een mooi groen begroeid. Bij Baton Rouge wordt het weer wat drukker zeker met het stadsverkeer. Op een gegeven moment rijden we op een stukje snelweg waarbij je het gevoel krijgt dat je in een
grote skippy bal zit, zo hobbelig dan wel glooiend is het wegdek. En de vering van de auto doet het errrug goed, als je al niet zeeziek was, kon je het goed nu wel worden. Gelukkig duurt het niet al
te lang en zitten we weer op een strakke rechte weg omringd door prachtig natuurschoon. Ergens passeren we een staatsgevangenis en 10 min. later passeert ons op de linker rijstrook een
gevangenentransport: 3 politieauto's voorop, dan 2 bussen met Prinsonersbus en 3 politieauto's die de rij sluiten. De bussen zien er hetzelfde uit als de Amerikaanse Schoolbus, alleen zijn ze grijs
ipv. geel. Tegen 1300 uur is het toch wel lunchtijd. Op de snelweg staat in de buurt van de afritten aangegeven welke mogelijkheden je hebt om te eten - zij het dan voornamelijk fastfood - maar hier
op deze freeway staat alleen aangegeven welke kerk er langs de weg ligt en het stikt hier van de kerken. Om de haverklap staat er wel een bordje van een of andere kerk van weer een of andere
geloofsovertuiging. Uiteindelijk komen we bij een plaats waar een tankstation is met een supermarkt en wat eettentjes. Ook zit er een bar. Zo een die je alleen opvalt wanneer de deur open en dicht
gaat van een gast die of naar buiten komt of naar binnen gaat. Echt zo'n lekkere shabby tent. Qua eten zijn we er dan ook op voorbereid dat het niet veel zal zijn, maar ik moet zeggen het alleszins
meevalt. Marco en ik hebben een broodje gegrilde kip en die is heerlijk mals gegrild met sla en tomaat en de vis van Tiny smaakt ook erg goed. Gelukkig maar..... Ik rijd het laatste stuk naar
Natchez. Op zich is er weinig spannends aan want het is gewoon nog steeds die ene rechte weg volgen en in Natchez is het een keer links en rechts af. We gaan naar Stanton Hall, een antebellum huis
uit 1857. Dit huis is gebruikt in de TV-Serie Noord en Zuid. Het interieur van Mont Royal - het huis waar de Main Family in de serie woonde - is hier opgenomen. En dit huis heeft model gestaan voor
de attractie the Haunted Mansion in Disneyland. Het is een heel mooi huis maar helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden. Nog even bedenken we wat we gaan doen, maar goed we zijn er nu toch dus
toch maar een rondleiding. Het blijkt dat we daar nog 20 min. op moeten wachten want een rondleiding begint op het hele en op het halve uur. Daar hebben we geen zin in. We gaan toch nog even bij een
ander antebellum huis kijken, maar het is toch allemaal een beetje van hetzelfde. Dus we laten het voor wat het is en gaan naar het hotel. Eveneens een antebellum huis. Deze huizen zijn allemaal
gebouwd volgens de neo-classicistishe architectuur die voor de (vooral oude) zuidelijke staten zo karakteristiek is. Antebellum betekent overigens vooroorlogs, het zijn dus huizen van voor de
oorlog......burgeroorlog wel te verstaan. Monmouth Planttion dateert uit 1818 en kent een rijk verleden. In de jaren 80 van de vorige eeuw is het huis helemaal opgeknapt en heeft met er een klein
luxe hotel van gemaakt. De kamers zijn helemaal in stijl ingericht. Echt fantastisch. Op de kamer is het meteen de airco uit van die staat op standje vrieskist. De koffers laten we ingepakt
want dit mooie verblijf is helaas maar voor een nacht. Om 1800 kunnen we beneden in de bar wat borrelen en heeft men hapjes klaargezet. Die hapjes blijken wat blokjes kaas en stukjes pittig gerookte
worst, die bij een goede stamppot niet zou misstaan, met wat crackertjes te zijn. Om 1830 gaan we in het hotel eten. Het de keuze op de kaart is niet super uitgebreid, wellicht zelfs beperkt, maar
het smaakt echt voortreffelijk. Marco vergrijpt zich vanavond voor het eerst aan een dessert: een warm huisgemaakt appeltaartje met en bol vanille-ijs. Erg lekker, maar een hapje is voor mij
echt voldoende. En dan is het nog wat luieren. Morgen loopt om 0600 uur weer de wekker af. Het is vanaf hier toch zeker een uurtje of 5 naar Memphis rijden en daar willen we toch wel rond de
lunch - tegen 1300 uur aankomen zodat we nog wat in Memphis kunnen bekijken. Morgen gaat het dan gebeuren, we gaan overnachten in het uberkitsche Heartbreak Hotel tegenover Graceland, waar we
zaterdag een tour hebben. Maar eerst gaan we nog even genieten van de heerlijke sfeer hier op Monmouth Plantation.
Gisteravond hadden we een wereldrecord wat avondeten betreft. Nu is het in de US toch al de gewoonte dat zodra je aangeeft dat je niks meer hoeft, men meteen de rekening op tafel zet. Just for your
convenience, whenever you are ready..... Maar vandaag was het allemaal toch wel heel erg snel. Om 19.00 uur gingen we eten bij het restaurant hier bij het hotel. We kregen snel een tafel
toegewezen en hadden op zich ook redelijk snel een keuze gemaakt. Het eten smaakte goed en het tafelwater was voor de afwisseling ook goed te drinken. Normaliter is dat kraanwater en voor diegenen
die al vaker in de US zijn geweest weten dat je hier bijna geen water uit de kraan kunt drinken vanwege de ongeloofelijke chloorsmaak. De sterkte van de smaak is geheel afhankelijk van waar je bent.
We hebben in het verleden pas 1 keer gehad dat het water uit de kraan niet naar chloor smaakte. Het eten wordt in no time geserveerd. Het is ook niet of de serveerster met de zweep achterna gezeten
wordt. Enfin, het smaakte allemaal goed. En uiteraard meteen de rekening toen we klaar waren. En als we na het eten weer buiten op Bourbonstreet lopen blijkt dat het nog net geen 20.00 uur is........
Waar het overdag dan nog best druk is qua geluid van alle livemuziek die uit de barretjes schalt, is het 's avonds een ware kakafonie aan harde muziek: bandjes die spelen, straatartiesten die
hun kunstjes doen, auto's die voorbij rijden en qua geluid alles moeten overstemmen, noem maar op. Uiteraard zijn ook hier in de straat diverse zaken voor voornamelijk heren entertainment en de dames
aan de deur geven de woorden schaars gekleed toch echt een hele nieuwe betekenis. Uiteindelijk komen we bij Pat O'Briens terecht een gezellige club waar je lekker op een binnenplaats buiten
kunt zitten en alle herrie slechts op de achtergrond hoort. Er is weliswaar muziek, maar je kunt gewoon met elkaar praten zonder meteen over te hoeven gaan in gebarentaal. Centraalpunt op het terras
is toch wel de bijzondere "flaming fountain" waar de club onder andere bekend om is. Wereldberoemd is Pat O'Brien echter om zijn Hurricane cocktail die zijn oorsprong kent rond 1940 en bij Pat komt
men blijkbaar van verre voor deze cocktail. Nu komen wij ook van ver, dus wij aan de cocktail. En hij smaakt goed. Het glas mogen we houden als souvenir, anders kunnen we hem inleveren bij de bar en
krijgen we $3 per glas refund. Wij kiezen voor de laatste optie, want ja wat moet je met zo'n groot glas en hoe krijg je het uiteindelijk heel bij jou thuis in de kast want echt gebruiken doe je hem
daarna niet meer, laten we wel wezen ;-) Vandaag gaan we dan naar de Bayou. Na het ontbijt is het vlug even spullen pakken en off we go, het is 45 minuten rijden en voor de zekerheid houden we
een uur aan. Dat blijkt niet zo verkeerd want uiteindelijk vertrekken we pas om 08.45 ipv. 08.30. Uiteraard komen we in de New Orleans ochtendspits, maar ach...ik heb de spits van Los Angeles naar
San Diego overleeft, de spits in Washington DC, dus eitje... De Airboat Adventures ligt in een buurt/streek die Lafitte wordt genoemd. Het is een klein dorp dan wel kleine woongemeenschap. Een leuk,
mooi huis wisselt af met een sterk naar onderhoud snakkend huis. We zijn uiteindelijk braaf op tijd bij de boten. Na ons komen nog een paar busladingen voornamelijk Scandinaviers aan. Die worden
allemaal verdeeld over de grotere boten. Wij gaan mee op een van de kleinere boten, max 9 personen. Tegen 10.00 uur gaat onze tour beginnen. Het gaat op zich best rustig en easy going, voor de
zekerheid toch maar de gehoorbescherming op, maar dan is het ook vol gas door de Bayou en gaat onze kapitein, Tic Toc genaamd....krijg een beetje een Peter Pan gevoel bij die naam, lekker slalommen
en contourvaren. Fantastisch. En dan ben je blij dat je gehoorbescherming op hebt. We zien diverse reigerachtige vogels en bij de eerste stop in een rustige baai meteen een aantal alligators,
waarvan er een meteen naar de boot komt gezwommen. Die beesten zijn natuurlijk ook niet stom, want een boot betekent eten. En hij wordt beloond met wat marshmallows en naderhand een stukje kip. We
gaan verder vol gas door de Bayou. Onwillekeuring dreunt dan toch het deuntje van Blue Bayou door mijn hoofd (I'm gonna back some day...Come my way to Blue Bayou....) De natuur is echt prachtig. En
waar wij in Nederland best wat moeten betalen voor het Spaanse mos (tilantia) kan het hier van vrijwel elke boom met kratten tegelijk worden afgeplukt. Het is niet normaal hoeveel tilantia hier aan
de bomen hangt. Een bloemist zou er een levenlang mee vooruit kunnen. Ergens onderweg zie ik nog net een schildpad zijn heil onder water zoeken, maar hij is te snel voor de foto. Bij elke stop
vertelt de kapitein wel iets over de natuur en de wilde dieren die er leven. De laatste stop is bij het moeras. Hier maken de alligatordames hun nesten. De eigenaar van het gebied haalt uiteindelijk
de nesten leeg en wanneer de jonge beesten groot genoeg zijn, worden ze weer uitgezet. Een aantal jaren geleden was de alligator een bedreigde diersoort. Er waren nog maar een 300.000 beesten in
Louisiana. Tegenwoorden zijn het weer rond de 3.3 miljoen. Jaarlijks worden er ook een aantal gevangen voor consumptie. Dat mag alleen in de maand september. En als de moerasbewoners die op die
beesten jagen hun quotum niet halen, dan krijgen ze voor volgend jaar wellicht helemaal geen tags zoals ze dat noemen en kunnen ze ook niet jagen en hun brood verdienen. Nadat de kapitein nog een
alligator heeft gevoerd, haalt hij een 3 maanden oude alligator uit de koelbox die hij voor op de boot heeft liggen. Het beestje is door zijn dochtertje Ally gedoopt. Maar of het nou ook echt een
meisje is, is niet te zien. Het beestje gaat van hand tot hand. Het voelt aan als super zacht leer. Zo en dan is het wat bewegelijk en probeert het weg te komen, maar het merendeel van de tijd
zit het heel rustig op de hand. Het is tijd om terug te gaan en omdat we nogal vrij achteraan in het gebied zitten, gooit de kapitein het gas erop. Vlak bij de dock ligt een 400 jaar oude
begraafplaats die nog dateert uit de tijd van de Indianen. Hier ligt ook Jean Lafitte begraven. Jean Lafitte (eind 1700-begin 1800) was een piraat en later de held van de slag om New Orleans. Tegen
12.00 komen we van de boot af en gaan we weer richting New Orleans. Vlakbij de stad moeten we tol betalen van wel $1...als of je emmer leeg gooit ;-). We gaan het Garden District in richting
Lafayette Cemetery. In eerste instantie lijkt het Garden District een beetje een shabby buurt. Wellicht ook nog allemaal ten gevolge van Katharina. Kapitein Tic Toc legde uit dat wanneer je geen geld
of verzekering hebt, je zeker 10 jaar op de wachtlijst staat om je huis opgeknapt te krijgen. En dat zijn de Verenigde Staten, het land van de vele mogelijkheden.....Dus met dat in het achterhoofd
snap je wel dat het er allemaal nog wat vervallen bij ligt zo her en der. Vlakbij de begraafplaats zijn de huizen van een veel betere staat en grootte te zien. Er staan echt prachtige panden
tussen. De eigenaren van die huizen behoren wellicht tot de meer welgestelden inwoners van de stad. Eerst gaan we snel wat lunchen in een klein koffietentje vlakbij de begraafplaats. Lafayette
Cemetery #1 dateert uit 1833 en is een uniek monument in New Orleans en kent vele diverse culturele aspecten. De graven en tombes zijn heel oud en vele zijn erg vervallen. Er liggen vele
nationaliteiten begraven oa. ook mensen van Nederlandse kom af. De begraafplaats is goed op eigen gelegenheid te bezoeken. Bij de andere bekende begraafplaatsen hier in New Orleans wordt een bezoek
op eigen gelegenheid ten strengste afgeraden in verband met zakkenrollers en overvallers. Deze begraafplaatsen kun je het beste met een tour bezoeken. Het voordeel van een tour is natuurlijk
dat je meer achtergrondinformatie krijgt, maar het is ook leuk om zo over de begraafplaats rond te struinen. Sommige tombes bevatten een vrij recente marmeren voorkant. De data van de inscripties
zijn dan ook van de laatste paar decennia. Maar het merendeel is toch wel echt oud. Op deze begraafplaats zijn ook een paar scenes uit de film Double Jeopardy met Ashley Judd opgenomen. Heb de
betreffende tombe niet gezien, dan wel niet herkent :-). Na dit bezoek brengen we de auto terug naar het hotel en lopen we nog even via Bourbon Street en Jackson Square naar de French Market.
Dit is een locale markt waar je allerhande prullaria kunt kopen. Leuk om een keer over heen te wandelen, maar je mist er niks aan als je het niet gezien hebt. Wel verkopen ze er hele mooie maskers
voor de Mardi Gras, soortgelijke maskers worden ook voor het carnaval in Venetie gebruikt. Dus als je een leuk masker zoekt, dan is dit een van de places to be. Na dat we een terrasje hebben gepikt,
lopen we op ons gemak terug. Vanavond is het koffers inpakken. Morgen gaan we verder naar onze volgende bestemming: Natchez.
Het ontbijt in ons hotelletje, meer motelletje is gratis. De verwachtingen waren niet hoog, maar het is best goed verzorgd. Het valt niks tegen en we hebben in ieder geval iets binnen wanneer we
koers zetten richting New Orleans. Het is een van de langere stukken die wij met de auto afleggen tijdens deze rondreis. Tiny is aan de beurt om het eerste stuk te rijden. Het is even wennen
voor hem, maar op zich niks spannends aan want het onze eerste afslag is pas over 180 mijl ca. 290 km. Dus immer gerade aus - zoals Giel van onze TomTom zo mooi zegt. Het groene landschap glijdt
gestaag aan ons voorbij en de reis verloopt voorspoedig. Wel wat regen onderweg, net als gisteren toen wij naar Montgomery reden, alleen houdt de regen zich vandaag beperkt tussen miezer en een
normale regenbui. Op borden langs de kant van de weg staat precies aangegeven welke eetgelegenheden er bij de volgende afslag zijn en welke benzine stations. De eetgelegenheden zijn beperkt
tot de bekene fastfood ketens met her en der een Subway. Om 10.30 uur - we hebben dan ca. 2.5 uur gereden - houden we een pitstop. We houden het op een beker koffie dan wel flesje water.
Inmiddels is het al een tijdje droog en schijnt de zon volop. Over de temperatuur hebben we geen klagen. We laten Alabama achter ons en rijden Mississipi binnen. De natuur is ook hier erg
mooi. En her en der zie je de loofbomen al enigszins verkleuren. En dan rijden we Louisiana binnen. Dan is het nog maar een kort stukje naar New Orleans. In New Orleans is nog veel schade van de
Katharina te zien. Er zijn nog heel veel beschadigde huizen in de woonwijken langs de snelweg. In de stad is het even puzzelen. De weg die wij moeten hebben is afgesloten want er wordt flink aan de
weg gewerkt en het is voornamelijk allemaal eenrichtingverkeer. Maar we komen er wel. Het hotel ligt redelijk aan het begin van Bourbon Street in het Franse wijk van New Orleans. Even kijken waar we
kunnen parkeren, maar gelukkig blijkt het hotel een eigen parkeerkelder te hebben. Het is een mooi hotel helemaal in stijl van de wijk. Nadat we hebben ingecheckt en de spullen op de kamer
hebben gelegd, gaan we eerst lunchen. Er liggen hier heel veel restaurantjes, de keuze is er echt reuze. Uiteraard moet er vis gegeten worden, nu we hier dan toch zijn. En die smaakt echt heerlijk.
Na de lunch lopen we door de Franse wijk. Het is allemaal even mooi, lelijk, oud, nieuw...noem maar op. Van de balkons kun je foto's blijven maken. Overal zijn winkeltjes waar je prullaria voor Mardi
Gras (het carnaval van New Orleans) kunt kopen als ook Voodoo gerelateerde spulletjes. Bij Jackson Square bezoeken we de St Louis Cathedral Cabildo en Presbytere. Deze kerk staat op de plek
van twee eerder verwoeste kerken. De bouw van de huidige kerk is begonnen in 1789 en in 1794 werd hij ingewijd. Het plafond van het schip is schitterend. De kerk is niet super groot, maar wel
erg mooi. We lopen verder door de Franse buurt. Bij het Voodoo Museum lopen Marco en ik even naar binnen. Het is een heel klein museum waarin je allerlei voodoo prullen kunt bekijken. Het is grappig
om te zien, maar als je het mist, dan heb je echt niks gemist. Overal in de cafeetjes schalt live muziek naar buiten en het klinkt allemaal goed. Vlak bij ons hotel is een klein pleintje waar
ook een bandje speelt. Hier pikken we even een terrasje. We kregen de tip om een beignet te eten. Die worden hier verkocht, dus laten we het maar es proberen. Uiteindelijk blijkt het niet meer te
zijn dan een dikke vierkante oliebol met flink poedersuiker erop. Het smaakt op zich redelijk, maar voor ons toch niet zo speciaal als dat het in eerste instantie klinkt. Het bistrootje dat
bij ons hotel hoort heeft een leuke kaart. Dit wordt ons adresje voor vanavond. Morgen hoeven we pas om 08.30 weg voor onze tour met de Swamp Boat. Dus we kunnen weer een keertje uitslapen ;-)
Na het ontbijt laten we Atlanta achter ons en gaan we op weg naar Montgomery - een trip van ca. 250 km. Het regent nog steeds, maar de temperatuur is goed. We zitten in no time op de snelweg en zijn
blij dat we de stad uitrijden. Het verkeer dat de stad in wil, staat over de volle breedt van 7 rijstroken helemaal vast. Over ochtendspits gesproken. Miezerregen wisselt af met hardere regen,
het irritante is wel dat zodra ik de ruitenwissers op een hogere snelheid heb gezet, ik ze ook weer terug kan zetten omdat het niet meer nodig is. Toch krijg we onderweg dusdanig regen op ons
dak dat ik het wissers op de hoogste stand moet zetten en dan nog krijgen ze het water niet echtverwerkt. Dit weer heeft toch wel enkele kilometers aangehouden. Gelukkig zijn we gewend aan het rijden
in regenachtig weer :-) Onderweg passeren we de tijdzone grens en gaan we van Eastern Time over op Central Time. Het tijdsverschil met Nederland is nu 7 uur ipv. 6 uur. Na een rit van ca. 2.5
uur komen we in Montgomery aan. Het is 11.30 en koffietijd. Maar eerst een parkeerplaats zoeken. Aangezien er geen openbare parkeergarages in de buurt zijn, moeten we het doen met de parkeermeters
langs de kant van de weg met een maximum van 2 uur. Geen punt moet lukken. Eerst gaan we op zoek naar een koffieleut adresje, er is weinig keuze in de buurt en zo komen we dan bij Wendys terecht. Een
variant op de McDonalds en Burgerking. En voor $ 0.79 moet je dus ook niet al te veel verwachten van de koffie ook al is deze net gezet. Gelukkig drink ik alleen water. Buiten is het niet zo'n
beetje warm.....zodra je een gebouw binnenkomt krijg je spontaan kippenvel en zodra je weer buitenkomt slaat de hitte je om je oren. Als eerste bezoeken we het Capitool van Alabama. Het is een
self guided tour. Het Capitool is niet zo groot dus je kunt er niet verdwalen. De koepel is erg mooi, maar de Rotunda van het Capitool in DC is toch mooier. In de Old Senate Chamber is destijds de
verklaring van de Confederatie getekend door diverse zuidelijke staten die naderhand tegen het noorden hebben gevochten in de burgeroorlog. Recht tegenover het Capitool ligt het eerste Witte
Huis van de Confederatie - het dateert uit ca. 1835. Dit was het huis van President Jefferson Davis. Het is nog geheel in stijl van die tijd ingericht met persoonlijke eigendommen van de Davis
familie. Het is een klein huis en je hebt het (self guided) zo gezien. Maar het is zeker de moeite van het bezoeken waard. Na een heerlijke lunch bij het Oyster House in het centrum
bezoeken we het Rosa Parks Museum. Eerst vullen we de parkeermeter bij, dit is illegaal. Officieel moet je je auto na 2 uur verplaatsen, maar dat zien wij voor het gemak even door
de vingers. Dit museum beschrijft in het kort het verhaal van Rosa Parks, die in 1955 een hele ophef veroorzaakt omdat ze in de bus weigerde op te staan om haar plaats af te geven aan een blanke.
Deze actie heeft geleid tot heftige protesten van de zwarte bevolking en hebben 50000 'zwarten' 381 dagen de bussen geboycot en heeft met alteratieve vormen van vervoer zoals carpolen gebruikt om te
komen waar men moest komen. Dit kostte het busbedrijf destijds $ 3000 per dag. Verder wordt de opkomst van Dr Martin Luther King beschreven. Het is een klein, maar erg indrukwekkend museum en
is zeker een plek die je gezien moet hebben. Helaas kunnen we het huis waar Dr. Martin Luther King heeft gewoond niet bezoeken. Het is gesloten, maar we hebben het even aan de buitenkant
kunnen zien. Dan gaan we op zoek naar ons hotel. Eenmaal bij het hotel blijkt dat we het verkeerde hotel hebben, het is weliswaar dezelfde keten, maar we zitten toch zeker 15 min uit de buurt.
Geen punt bij Karwei, laden we gewoon de auto weer in en gaan we op zoek naar het juiste hotel. Dit ligt net iets buiten Montgomery. Het is eenvoudig maar netjes en schoon. Voor 1
nacht geen punt. Morgen hebben we een langere route voor de boeg - New Orleans ligt ca. 500 km hier vandaan.
