Nadat we afscheid hebben genomenvan onze vriendin en gastvrouw van de afgelopen paar dagen, gaan we naar boven ons verder aan te kleden en de laatste dingen in het koffer te doen. Na een kort
ontbijtje zijn we er klaar voor, een laatste check of we niks zijn vergeten en dan gaan we op weg naar het vliegveld. Het is en prachtige dag, met zo'n 28 gr lekker warm. Vooral nu
wijons qua kleding op Nederland hebben voorbereid. Via de San Mateo brug, de middelste van de drie bruggen die over de baai lopen, rijden we richting San Francisco. Het verkeer is redelijk rustig,
maar goed het is ook al wat later in de ochtend. De huurauto is zo ingeleverd en met het treintje arriveren we rond een uur of 1115 bij de internationale vertrekhal. Bij de incheckbalie staat
een flinke rij te wachten, er worden twee vluchgen te gelijk ingecheckt - Air France en KLM - toch schiet het allemaal redelijk snel op. Zodra de koffers zijn ingeleverd gaan we meteen door de
beveiliging. We kunnen het circus maar hebben gehad - schoenen uit, riemen af, alle zakken leeg, boddy scan en daarna in het gekrioel met andere reizigers maar weer zo snel mogelijk schoenen aan,
riemen om, bakken leeg en hopen dat je niks laat liggen. Ons kleine koffertje moet toch even open om met de hand gecheckt te worden en daarna toch nog es door de scan. De bean bag voor de tomtom ziet
er dan ook wel heel eng uit ;-). Maar hij wordt goedgekeurd en alles mag mee. San Francisco airport is niet zo groot en als je eenmaal door de douane bent, zijn er een paar winkeltjes, waarvan
een duty free is, en eigenlijk maar twee eetgelegenheden. Hadden we toch nog maar even bij de sushibar voor de douane een pitstop gemaakt, maar de ceasarsalade en het broodje ham/kaas smaken ook
goed. Dan is het tijd om te boarden. Wij mogen pre-boarde en dat vinden wij toch erg....en we zitten lekker vooraan vlak bij de deur, kunnen we in Amsterdam ook redelijk snel het vliegtuig uit.
Marco en ik slaan de maaltijd over, zodra wij op hoogte zijn gaan wij proberen te slapen. En dat lukt ook enigszins, Marco slaapt uiteindelijk een 5,5 uur en ik een 3,5 tot 4 uur. Tiny
heeft zo wat tussendoor gedut. Omdat ik de slaap niet meer kon vatten, heb ik weer de film Intouchable zitten kijken. Deze film blijft fantastisch. Na de film probeer ik toch nog wat te dutten, het
is dan nog 3,5 uur vliegen, maar na een uur mieren en prullen ben ik er klaar mee. We zitten vlakvoor Ierland en de vlucht duurt nog twee uur, de stewardessen zijn almet het ontbijt bezig, dus klaar.
De vlucht ligt nog steeds op schema 0902 uur is het touch down op de Polderbaan, dan is het nog even taxien naar de gate. Welkom in Amsterdam.....bij de gate wordt Tiny opgehaald door een
'golfkarretje' maar het duurt even voor die er is. Dat geedt niet hoeven we niet zo lang bij de bagagebelt te wachten. Ondertussen heeft Marco alle koffers al verzameld wanneer Tiny ook bij de bagage
claim aankomt. Nou nog even wachten op de scoot mobiel........ Nou dat even vergeet maar gerust......een uur nadat onze koffers er zijn, is de scootmobiel og niet boven water. Blijkt dat
deze in een vrachtcontainer is vervoerd en een vrachtcontainer wordt pas als laatste gelost. Bij de servicebalie wordt het adres doorgegeven en wij gaan naar huis, we zien wel wanneer hij wordt
afgeleverd. Rond het middaguur zijn we weer thuis....home sweet home.... Dan zit het er weer op, een fantastische vakantie met veel hoogtepunten en mooie dingen en belevenissen. Iedereen
die ons gevolgd heeft, bedankt dat jullie met ons hebbrn meegereisd. Het was keigezellig:-):-) Tot ziens bij ons volgende avontuur.
Vandaag ontbijten wij buiten de deur bij een diner hier in de buurt. De diner is ouderwets ingericht, maar het is goed onderhouden en je kunt zien dat veel onderdelen nieuw zijn. Het is dus niet zo
shabby als dat je zou denken wanneer je het woord diner hoort. Het ontbijt is er goed en de koffie wordt rijkelijk bijgevuld. Als je vergeet nee te zeggen is je kop zo weer gevuld. Nadat we de
jongste op school hebben afgezet, gaan De'Vonna en ik naar huis en gaan Marco en Tiny door naar Muir Woods en San Francisco. Het weer is prachtig en de temperatuur erg goed. Het is blijkbaar
maar een paar weken per jaar heel goed weer in San Francisco waar het doorgaans nog al fris is. Maar eerlijk gezegd hebben wij dat nog niet meegemaakt. Net zo als dat wij pas gisteren en vandaag de
brug een keer in de mist hebben gezien..... Eerste stop voor Tiny en Marco is Muir Woods. Dit is een natuurgebied net ten noorden van San Francisco. Hier worden de laatste boomreuzen - de reusachtige
Sequoiabomen - die nog in de regio van San Francisco groeien beschermd. Dit beschermd natuurgebied is in 1908 door President Theodoor Roosevelt gesticht. De hoogste Sequoia die in Muir Woods
staat is 79 m hoog, maar de bomen kunnen tot een 120 m hoog worden. Na Muir Woods gaan Tiny en Marco door naar San Francisco via de Golden Gate. Zij hebben geluk om de brug wederom omhult te
zien door een prachtige wolk van mist. Vervolgens rijden ze door richting Fisherman's Wharf om de auto te parkeren en bij Powel Street op de Cable Car te stappen. Bij het 'eindpunt' aangekomen
- Powel Street/Union Square - is het lunchtijd voor de heren. Na een lunch op Union Square gaan ze weer terug met de Cable Car. Naar het punt waar ze zijn opgestapt om de auto op te halen en weer
naar huis te gaan. De Cable Car heeft niet echt een begin- en eindpunt. Het beginpunt is tegelijkertijd het eindpunt en tussendoor zijn er enkele stops waar mensen kunnen op-/afstappen. Rond
1115 rijden De'Vonna en ik naar San Jose voor een lunchafspraak met enkele collega's. Ook in San Jose is het super weer. Bij een Japanner in de buurt van het NXP kantoor kunnen we heerlijk op het
terras genieten van onze lunch en ondertussen hebben we een gezellig klets. Na de lunch kijken we nog even rond op het kantoor en kom ik nog meer mensen tegen die ik alleen via de mail ken. Na deze
tour moeten er nog wat boodschappen worden gedaan en zit de dag er al weer op. Het is onze laatste dag hier. Vanavond worden de koffers voor de laatste keer ingepakt. Morgen is het
afscheid nemen en gaan we naar huis.........
Zaterdagavond had De'Vonna nog een collegaatje van mij, Yasmine, uitgenodigd samen met haar man en kinderen. Dus na al het mailcontact dat wij hebben gehad, hebben we elkaar dan nu in persoon
ontmoet. Het was heel gezellig. Lekker gegeten hier en gezellige zitten kletsen over van alles en nog wat. Laat is het niet geworden, maar dat is ook niet erg want zondag (14 oktober) wilden wij op
tijd naar Santa Cruz vertrekken. Helaas gebeurde waar ik al bang voor was, ipv. 1130 vertrokken wij uiteindelijk pas om 1210. Eerst de oudste dochter van De'Vonna afzetten bij San Jose
airport. Zij ging weer terug naar Los Angeles waar ze studeert. En toen door naar Santa Cruz. Santa Cruz ligt op het noordelijkse stukje van Monterey Bay op zo'n 116 km ten zuiden van San Francisco.
De route er naar toe voert uiteindelijk over een weg die door prachtige groen begroeide heuvels slingert. Je krijgt er bijna een Alpen gevoel bij. Erg bekend is Santa Cruz om zijn Beach
Boardwalk. Een kermisachtig attractiepark met achtbanen, carousels etc. die langs het strand ligt. Deze boardwalk is de oudste in de staat Califorinie en tegenwoordig is het zelfs als monument van de
staat aangeduid. Op de boardwalk is het best druk, maar dat is ook niet gek. Het is immers zondag en dat in combinatie met prachtig weer. Op ons gemak slenteren we naar de pier waar diverse
restaurantjes liggen. Bij een ervan gaan wij lunchen. Je kunt gezien het tijdstip (rond 1430) eigenlijk niet meer van een lunch spreken, maar a la het is wel zo. Uiteraard eten we vis en die is
voortreffelijk. Na de lunch slenteren we op ons gemak terug en rond 1615 gaan we terug richting Union City. De dinner date met de buurvrouw van De'Vonna hebben we wat verlaat, gezien onze
verlate lunch. Dus kunnen we nog even opfrissen en omkleden zodra wij thuiskomen voordat wij doorrijden naar de Japanner voor een heerlijke sushi dinner. Nu had De'Vonna al gezegd dat de buurvrouw
ons had uitgenodigd, maar aangezien we haar nog nooit hadden ontmoet vonden we heb eigenlijk niet meer dan normaal om eerlijk de rekening te delen, maar dat was toch echt niet nodig. Grappig dat
iemand dat zomaar doet. Vandaag, maandag 15 oktober, hebben we enigszins uitgeslapen (het was 0815 ipv. 0730). De'Vonna was al naar het werk en de jongste dochter naar school wanneer wij naar
beneden gaan om te ontbijten. Voor wij op pad gaan moeten we eerst nog beslissen over wat we gaan doen. Het wordt toch de stad in en niet naar Muis Woods. Wanneer we vertrekken is het nog mistig. Zou
het vandaag dan toch lukken...... Het schiet lekker op, tot wij bij het tolgedeelte komen van de Bay Bridge, daar is het even file maar eenmaal voorbij de tolhuisjes rijdt het ook zo weer door. De
Bay Bridge ligt ook helemaal in de mist en het is raar om de auto's die verder voor je rijden in de mist te zien verdwijnen. Eenmaal in de stad, is het weer helder. Hebben we dan toch pech...... Via
Fisherman's Wharf / Embarcadero rijden we richting de Golden Gate. En we hebben geluk. Eindelijk zien we de brug een keer in de mist liggen. Het is zo mistig dat wij eigenlijk bijna geen foto's
kunnen maken. De camera heeft immers geen punt waarop hij zich kan scherpstellen. Maar het lukt uiteindelijk toch om een paar mistige kiekjes te maken. We rijden terug via Lombard Street.
Lombard Street is wellicht de bekendste straat van San Francisco. In de straat zit een stijl stuk met 8 haarspeldbochten. Het is een natuurlijke weg dus niet echt kunstmatig aangelegd. Vandaag is het
betrekkelijk rustig bij dit deel van de straat, maar in het weekend sta je gerust een kleine 10 minuten in de file om door dit maffe stukje straat te rijden. Het is ook altijd overvol met toeristen
die hier natuurlijk de nodige foto's willen maken. Nadat we de auto vlak bij Pier 33 hebben geparkeerd gaan we terug naar Pier 39 voor de lunch. Nog even snel kijken of de brug nog in de mist hangt,
maar helaas. Hij is weer in volle glorie zichtbaar. Dus geen mistige foto's van een afstand. Na de lunch gaan we naar Pier 33 voor onze trip naar Alcatraz. Wellicht na de Golden Gate de bekendste
attractie van San Francisco. Van 1934 - 1965 was dit een zwaar beveiligde gevangenis. De beroemdste gevange is wellicht Al Capone. Tegenwoordig is het een staatsmonument en kan de gevangenis
middels een self guided tour bezocht worden. In 2004 hebben wij Alcatraz ook bezocht, maar het was toch weer leuk om gezien te hebben. De vuurtoren die op het eiland staat is de oudste van de
Amerikaanse westkust. Tegen 1700 zijn we terug op het vaste land en begeef ik mij in de avondspits terug naar Union City. Morgen gaan de heren met zijn tweetjes op pad en ga ik met De'Vonna mee naar
NXP voor een lunch met de andere collega's die ik alleen via de mail ken en wellicht nog wat winkelen. Maar voor vanavond eerst nog even kijken waar we gaan eten.
Vandaag hebben we uitgeslapen. 0800 uur is gezien de afgelopen weken toch luxe. Het ontbijt staat al klaar wanneer we uit de douche komen. Na het ontbijt gaan we richting Muir Woods een prachtig
natuurgebied net boven San Francisco. Het ligt op een uurtje rijden vanaf Union City waar we verblijven. De natuur in de omgeving van Muir Woods is werkelijk super mooi. Helaas blijkt bij
aankomst bij Muir Woods dat het meer mensen op deze prachtige en zonnige dag op hetzelfde idee zijn gekomen. Alle parkeerplaatsen zijn vol. Het is natuurlijk weekend en in het weekend is Muir Woods
overvol met toeristen en localen die graag een wandeling in de natuur maken. Alternatieve parkeerplaatsen liggen best ver van de ingang van het park af. Afgezien daarvan zijn het voornamelijk
zandpaadjes waarover de voetgangers lopen, dat is voor de scootmobiel niet zo handig. Is hij al leeg voor we goed en wel bij het park zijn. Dus rijden we maar meteen door naar de Golden Gate.
En weer hebben wij pech....de Golden Gate ligt niet in de mist en voor ons wederom n zijn volle pracht te bewonderen. Het uitzicht is schitterend. Wanneer je richting San Francisco kijkt heb je
2 mogelijkheden om de brug te bekijken: links is een uitkijkpunt dat wat lager ligt en rechts kijk je van een hoger punt op de brug. Dit rechtse uitkijkpunt is gemakkelijk via Sausolito te bereiken.
Dan wel moet je even een stukje doorrijden richting Sausolito. Na deze stop rijd ik naar Fisherman's Wharf. Gelukkig is er een parkeergarage redelijk dicht in de buurt van Pier 39. Ook op
Fisherman's Wharf is het erg druk natuurlijk ook vanwege het weekend. Bij een visrestaurant gaan we lunchen en na de lunch gaan lopen we langs de zeeleeuwen en -honden die hier als sinds 1990 op de
potons bivakeren. Het zijn er nu niet zoveel als de voorgaande twee keren dat Marco en ik hier zijn geweest. En gelukkig valt het mee met de geur en ruik je de beesten eigenlijk niet. Eerlijk gezegd
wil je ze ook niet ruiken. Dan gaan pakken we de auto en rijden we naar Alamo Square. Hier in de buurt staan de Painted Ladies. Prachtige Victoriaanse en Edwardiaanse huizen en gebouwen die in
een of meerdere kleuren geschilderd zijn. Deze huizen dateren van 1849 - 1915. De bekendste huizen staan eigenlijk tegenover het Alamo Square op Steiner Street. Deze huizen worden ook wel de Postcard
Row genoemd en zijn in veel films, TV-series (oa opening van de serie Full House) en reclames gebruikt. Dan is het tijd om terug te rijden naar Union City en begeef ik mij in de spits van San
Francisco. Via de Bay Bridge rijden we terug. Vanavond heeft De'Vonna een paar vrienden en collega's uitgenodigd waarmee ik vanwege het werk veel contact heb, maar ze nog niet in leve de lijve het
ontmoet. Dus dat wordt wel gezellig.
Nadat we gisteravond na terugkomst in het hotel hadden gedoucht en zo, hebben we eerst de kaarten voor de Cirque du Soleil show Love in het Mirage opgehaald. Normaal, of beter gezegd onder
normale omstantigheden, rijd je vanaf het MGM praktisch aan het begin van de strip in ca. 10 min naar het Mirage. Maar nu zijn de omstandigheden in Las Vegas eigenlijk nooit normaal. En dus duurt het
ca. 40 min om een afstand van nog geen 2 km af te leggen. Het is echt super druk, het is donderdagavond en dan begint het weekend voor veel mensen. En dat merken we. Nadat Marco de kaartjes had
opgehaald, steken we over naar het Venetian om bij het Italiaantje dat wij een paar jaar geleden hadden ontdekt te gaan eten. Helaas, vol geboekt dan maar naar het San Marco plein en daar
iets zoeken. Uiteraard is het overwegend Italiaans wat in het Venetian de klok slaat, en als je een pastaatje wilt eten (Tiny uiteraard een pizza...) dan zit je hier goed. Na het eten hebben
we nog 15 min. voor de zaal in het Mirage open gaat Maar zodra we buiten komen, hangt er een flinke onweersbui boven de stad. Ach ja, maakt ook niet meer uit een buitje meer of minder. Las Vegas is
niet op regen ingesteld en dat merk je meteen. De afvoeren kunnen het overtollige water slecht afvoeren, dus de straten vooral aan de stoepranden staan helemaal blank. We hebben hele goede stoelen
voor de show en zitten dicht bij het podium. Het begint eigenlijk heel rustig en dan barst het spectakel los. Wat een fantastische show, je weet niet waar je moet kijken er gebeurt overal wat: op de
buhne, naast de buhne, in de lucht.....echt fantastisch. Om 2300 is show afgelopen en dan is even met de hele meute mee naar buiten. De rit terug naar het hotel duurt nu nog geen 10 min. Gelukkig
staat het koffer al zover klaar. Vanmorgen is dan on 0600 reveille. We hebben besloten om op het vliegveld maar te ontbijten en om 0700 uur zitten we dan in de auto onderweg naar de
garage om de huurauto terug te brengen. De ochtendzon doet al flink zijn best en het wordt ook een mooie dag...net nu wij gaan vertrekken.....geeft je te denken... Binnen het uur zijn we helemaal
klaar: auto ingeleverd, transfer van het autoverhuurlocatie naar het vliegveld en ingecheckt. We hebben een overstap op Los Angeles Airport (LAX). De vlucht naar LAX vertrekt op tijd en duurt nog
geen uur. De transfer van de ene gate naar de andere gate verloopt ook gladjes en bijna waren we in verkeerd vliegtuig ingestapt. Men was al aan het boarden en wij dachten dat dat onze vlucht was,
maar het bleek de vlucht naar Minneapolis te zijn.....scheelt een paar uur :-). Nadat de vlucht naar Minneapolis vertrokken is, blijkt dat wij een uur vertraging aan onze broek te hebben
hangen. Oorspronkelijke vertrektijd was 1159 en die staat nu op 1259. Uiteindelijk vertrekken we rond 1320. Maar goed dat we vanmiddag geen dingen gepland hebben, want dat gaat niet echt meer lukken.
Vanmiddag zien we na drie jaar onze vriending eindelijk weer. De vlucht verloopt prima en zonder gekke dingen en een uur na aankomst hebben we onze bagage, huurauto en zitten op de weg
richting San Francisco. Maar het verkeer blijkt dusdanig vast te staan dat we omdraaien en toch maar meteen naar Union City rijden. Onderweg hebben we nog een pitstop bij Subway want echt gegeten
hadden we eigenlijk nog niet. Morgen zal het wel eerst uitslapen worden en 's middags een nieuwe poging om naar SFO te rijden.
Ook vandaag is het weer vroeg uit de veren. We worden om 0745 opgehaald voor onze tour naar de Grand Canyon en om 0700 kunnen we ontbijten. En aangezien het na het ontbijt niet nog even vlug naar de
kamer is, om nog wat spullen te halen is het toch even goed de tijd gebruiken. Om een idee te geven: vanaf de centrale lift hier in het hotel, duur het ca. 5 minuten voor wij bij onze kamer zijn. Het
ontbijt is ook hier gratis. Nu is onze ervaring met de gratis ontbijtjes niet helemaal je van het, maar van dit ontbijtbuffet werden wij toch wel heel erg blij. Jammer dat we er morgen geen gebruik
van kunnen maken omdat we echt op tijd naar het vliegveld moeten vertrekken. De shuttle voor onze transfer is op tijd en intussen regent het nog steeds. Temperatuur is toch wel goed. Het
regent bijna nooit in Las Vegas, maar het feit wil wel dat Marco en ik hier nu voor de vierde keer zijn en we hebben voor de tweede keer regen.....voor een jackpot moet je drie gelijke of drie
op een rij hebben, dus helaas.... Na nog een stop bij het Luxor hotel rijden we naar Boulders om vandaar met een propellorvliegtuig naar de South Rim van de Grand Canyon te vertrekken. De South
Rim is toch wel het mooiste deel van de Grand Canyon. Bij het inchecken worden we gewogen. De passagiers worden op gewicht in het vliegtuig verdeeld. Het vliegtuigje is is best een gammel ding en de
stoelen zijn verre van comfortabel maar ja hier zullen we het komende uur toch echt mee moeten doen. We worden gewaarschuwd voor een hobbelige vlucht maar men heeft souvenirzakjes aan boord voor het
geval dat. De raampjes in het vliegtuigje zijn echter lekker groot, dat wil zeggen groter dan in een normaal vliegtuig dus je kunt lekker naar buiten kijken en genieten van de natuur onder je. Het
regent intussen gewoon verder, geen probleem. En inderdaag de vlucht is best hobbelig, erg prettig wanneer je daar wat gevoeliger voor bent.... Maar we zijn op tijd geland. Op het vliegveld in de
Grand Canyon worden we meteen naar het heliplatform gebracht. Daar krijgen we een veiligheidsinstructiefilmpje te zien waarna we even moeten wachten tot we worden opgeroepen voor onze vlucht. En dan
gaat het gebeuren, wij krijgen onze boarding pasjes. Ik heb nummer een.....oftewel ik mag naast de piloot. Ik heb geluk de lichtste van het stel te zijn. Kan ik mooi zonder al te veel belemmeringen
foto's maken. We worden vastgemaakt en dan gaat het beginnen. Lekker muziekje in de koptelefoon: Fly me to the moon van Frank Sinatra - lekker relaxt. En dan gaan we omhoog. Weliswaar een klein
stukje, maar we hangen in de lucht. De piloot manoevreert de heli naar achteren en blijft eigenlijk wat boven de grond hangen. En na een minuut of zo, wordt de heli weer aan de grond gezet. Zowel
Marco en ik dachten dat er een technisch mankement of zoiets was. Helaas we worden uit de heli gehaald en men wacht even het weer af want het is regent gewoon door en het zicht is niet je van
het. Uiteindelijk worden alle vluchten geannuleerd en gaat het hele feest niet door. Dat is toch wel een kleine teleurstelling. Dus gaan we met de bus richting de South Rim. Op weg naar de Canyon
rijden we door het plaatsje waar Marco en ik in 2009 hebben overnacht. Grappig om te ervaren dat je meteen alles weer zo snel herkent. We worden bij een hotel afgezet vanwaar je een prachtig
uitzicht over een deel van deel van de Canyon hebt. Het weer klaart al weer enigszins op en de zon breekt zelfs door, maar helaas kunnen we niet meer vliegen. Normaal gezien zouden wij een drie
kwartier/uurtje bij dit hotel zijn, maar nu 1.5 uur en dat is toch best lang zeker omdat we niet echt een stuk kunnen gaan lopen. Het lunchpakketje dat we hebbeen gekregen smaakt goed en
intussen genieten we dan maar van het uitzicht en het zuinige zonnetje. Om 1315 uur worden we weer opgehaald en naar het vliegveldje gebracht. En met vertraging (door het weer) vertrekken we om 1430
terug naar Las Vegas. Het uitzicht op de terugweg was lekker mistig. Het ironische is dat op het moment dat wij vertrokken er weer helivluchten uitgevoerd konden worden..maar ja. Terug in Las Vegas -
eigenlijk Boulders - bleek dat men daar ook alle vluchten heeft geannuleerd. Er bleken zelfs mensen op de West Rim vast te zitten die niet meer met het vliegtuig terug konden. Die moesten met de auto
worden opgehaald. 4 uurtjes rijden - enkele reis! Dus wij hebben nog geluk gehad dat we terug konden. En het geld voor de gemiste helivlucht krijgen we netjes terug betaald. Terug in het hotel is het
even uitrusten, douchen en aankleden. Vanavond gaan we naar de show Love van Circque du Soleil met muziek van de Beatles in The Mirage. Van tevoren even naar het Italiaantje in het Venetian. De
koffers liggen al weer klaar. Morgen vertrekken we naar de laatste bestemming van onze vakantie. San Francisco.....
Ook hier in het Fairfield Hotel is het ontbijt gratis, dus de verwachtingen zijn niet te hoog gespannen. Maar het is altijd nog beter dan in ons Heartbreak Hotel een paar dagen geleden in Memphis. We
checken uit en rijden naar het vliegveld, nog geen 10 minuten rijden. De huurauto is zo ingeleverd en dan is het even kijken waar we moeten zijn voor het inchecken. Gelukkig hebben we geen
discussie meer bij het inchecken wat betreft betalen voor de bagage. In Washington heeft een van de leidinggevende dames daar een extra opmerking bij onze boeking gezet. Wel is het koffer van Tiny te
zwaar en moeten zijn schoenen eruit om mee te worden genomen als handbagage. Heel raar eigenlijk want er is niks extra's bij gekomen tijdens de vakantie en tot nu toe hebben we geen problemen gehad
met het gewicht van de koffers. Maar goed, het zal allemaal wel. We zijn ruim op tijd dus we hebben nog wel even tijd voor Starbucksje en dan is het door de douane. Wederom is het een uitgebreide
check: schoenen uit, riemen af, alles in de bakken, body scan de hele reutemeut. Je krijgt nog net geen stempel moet goedgekeurd op je voorhoofd ;-). Bij de gate blijkt dat we een
gatewijziging hebben. We moeten nog een stukje verder. En ipv. 1120 vertrekken we om 1140 uur. Ook vandaag hebben we pre-boarden. VInden wij helemaal niet erg. Na ons komt een mevrouw die een rescue
dog bij zich heeft, geen grappig poedeltje dat getraind is op het ontdekken van hartfalen. Aangezien het hondje aan het werk is, mag deze niet geaaid worden. De hoofdstewardes van het vliegtuig heeft
er echt zin in en voert een ware comedy op om iedereen snel in zijn/haar stoel te krijgen en brengt op een hele ludieke wijze haar boodschap over. Fantastisch, hebben we nog nooit meegemaakt.
Blijkbaar kijkt iedereen nog al serieus en bezwaard waarop ze omroept dat we naar Las Vegas gaan, deze blik moeten we hebben wanneer we van Las Vegas af komen en als ons geld hebben verloren.
En ook had ze zgn. een rol geld gevonden: een aantal biljeten van $100 bijelkaar gehouden door een elastiekje. Graag wilde ze weten wie de eigenaar was, dan kon ze het elastiekje teruggeven........
De vlucht naar Las Vegas duurt ca. 3.5 uur en we hebben 3 uur tijdsverschil. Dus straks 9 uur met Europa. We komen redelijk op tijd in Las Vegas aan. De bagage is ook snel van de band en dan
hup naar de shuttle voor de huurauto. 45 na aankomst zijn we ready to hit the city. Het weer is goed, maar er hangen wolken in de lucht. Bij het hotel duurt het even met inchecken en als we dan
eindelijk naar onze kamer kunnen, duurt het ook even voor we die bereikt hebben. De gang is zo lang dat je geen eind ziet. En dan zitten we ook nog es bijna op het einde. Het is van af de centrale
liften toch gauw 5 minuten lopen. De spullen worden op de kamer gezet en dan is het auto ophalen en naar de Strip. Laat het nou toch gewoon regenen.....zit je midden in de woestijn, waar bijna
nooit een druppel valt en wij hebben gewoon regen. We rijden naar het Venetian en kijken daar rond. Voor ons is het nu de vierde keer dat we hier zijn, maar voor Tiny is het de eerste keer. Las
Vegas moet je meemaken, het is niet uit te leggen. Na het Venetian gaan we naar het Ceasars Palace en eten uiteindelijk wat bij Planet Hollywood. Inmiddels is het donker en komt neonverlichting veel
beter tot zijn recht. En terwijl het regent, lopen wij terug naar het Ceasars om de auto op te halen om terug te gaan naar het hotel. Morgen gaan we vliegen...naar en over de Grand Canyon.
Het is vroeg uit de veren gezien de reistijd die wij vandaag voor de boeg hebben. Vandaag gaan we terug naar Atlanta en zit onze rondreis door het Diepe Zuiden in de USA erop. Maar we hebben nog een
stop voor we in Atlanta aankomen. Het is nog mistig wanneer ik rond 0745 bij het hotel wegrijd. Met de drukte valt het nog wel mee, maar op de snelweg is dat gauw anders. De mist hier wel
al opgetrokken en kan de zon zijn werk doen. Gelukkig blijkt de grootste file waar we in terecht komen richting Memphis te gaan en kunnen wij er links af aan voorbij. Het grootste deel van de route
leidt door dorpen. Dat rijdt weliswaar niet zo snel als de snelweg, maar ook hier rijdt alles goed door en je hebt nog wat te bekijken onderweg. Het is kort na 0900 komen we in Lynchburg aan.
Even moeten we de weg vragen, bleek dat we het bord compleet gemist hadden. Maar dan zijn we toch bij de distileerderij van Jack Daniel. Als we willen kunnen we om 10.30 met een rondleiding mee die
ook een proeverij heeft, maar helaas dat gaat voor ons niet lukken. Wij moeten immers na deze stop na een uurtje of 3.5 naar Atlanta rijden. Ook tijdens deze rondleiding zijn we met zijn
drietjes. Heerlijk rustig en alles op je gemak. De tour begint met een introductiefilm en vervolgens gaan we naar het beging van het hele proces van het wiskey maken. Namelijk bij het maken
van de kolen die de wiskey filtert. 3x per week worden de kooltjes gemaakt. De houten planken worden aangemaakt met wiskey. Kerosine of benzine geeft nl een bijsmaak af aan de wiskey zodra deze
gefilterd wordt, en dat wil je natuurlijk niet. Vervolgens lopen we via de twee overgebleven brandweerauto's die uit beging 1920 stammen naar de grot waaruit het bronwater komt dat gebruikt
wordt om de wiskey te maken. Het oude kantoor van Jack Daniel is ook nog in tact en bevat naast zijn oude bureau en kachel met theepot, nog steeds de oude kluis waar hij kwaad tegen aanschopte toen
hij het ding niet open kreeg. Het gevolg van deze schop was dat Jack zijn teen brak, vervolgens koudvuur kreeg en op 61 jarige leeftijd overleed. De vaten waarin de wiskey wordt gerijpt worden
door het bedrijf zelf gemaakt van wit Amerikaans eikenhout. Er komt geen nagel of lijm aan te pas om de houten latten met elkaar te bevestigen. Dit beinvloedt alleen maar de smaak. Wanneer de vaten
gemaakt en waterdicht zijn, gaat de vlam erin zodat de binnenkant zwartblakert. Na dit proces is vat klaar om gevuld te worden. Vervolgens worden de gevulde vaten naar een van de ca. 80 'barrel
houses' gebracht om te rijpen. Hoe hoger een vat ligt hoe donkerder de wiskey wordt. Het is boven in immers warmer dan onder in en door het uitzetten en inkrimpen van het hout trekt de wiskey in het
hout dan wel wordt het er weer uitgeperst. De natuur doet eigenlijk het grootste werk tijdens de rijping. Het oudste gebouw dat nog in gebruik is voor de opslag van vaten stamt uit 1938. Een
gebouw dat voor opslag en rijping van de vaten wordt gebruikt bevat 21000 vaten wiskey. Best veel wiskey dus. Een vat wiskey rijpt 4 jaar en als de kleur niet goed is na die vier jaar, blijft het vat
nog eens 9 maanden langer rijpen. Een vat wordt maar 1 keer gebruikt, daarna wordt het vat of verkocht voor $90-100 per stuk om als bloem- of afvalbak gebruikt te worden dan wel wordt het verkocht om
oa. tuinmeubilair van te maken. Natuurlijk kun je ook een vol vat kopen. De wiskey moet wel door Jack Daniel's worden gebotteld. Je krijgt dan 40 dozen a 6 flessen wiskey en het vat. Tevens
kom je aan de muur te hangen in een soort hall of fame. Elke keer wanneer je weer een vat koopt, wordt dat op die kleine plaquette vermeld. En er zijn al heeel veel vaten verkocht. De Jack
Daniel's No 7, waar dat nummer vandaan komt weet niemand Jack heeft het geheim mee zijn graf ingenomen, bestaat uit een mix van wiskey uit diverse vaten met dezelfde kleur. Zo komt het dat deze
wiskey altijd hetzelfde smaakt. Een single barrel wiskey komt uit een vat en smaakt dus nooit hetzelfde als het vat dat er links of rechts naast ligt. Helaas mogen we in de opslagruimte geen foto's
maken. Dit uit veiligheidsoverwegingen, nog niet zo zeer dat het allemaal super geheim is, maar je kunt je voorstellen met zoveel liter alcohol bij elkaar, een vonkje genoeg schade kan
aanrichten. Na deze stop neemt Tiny de tweede etappe over. Het is even oppassen dat we net voor we de staat Georgia weer in rijden, van bestuurder wisselen. In Georgia moet je nl.
per se een internationaal rijbewijs hebben om er als buitenlander rond te mogen rijden en dat heeft Tiny niet omdat wij maar relatief korte in Georgia verbleven. Na de pitstop bij een
Subway blijkt dat we toch al in Georgia zijn aangekomen. Het bord dat van Georgia Welcomes you hebben we helemaal gemist. Dus om het zekere voor het onzekere te nemen stoppen we bij de eerste
rustplaats en rijd ik het laatste stuk naar het hotel. Wederom rijden we door prachtige natuur en zijn de roodbruin schakeringen hier meer aanwezig dan op de andere stukken die wij gereden hebben.
Uiteraard is het spitsuur bij Atlanta en dan is het best grappig wanneer je rechtsrijdt en je langzaamaan toch maar over 7 rijbanen naar links moet opschuiven. Gelukkig rijdt het allmaal niet
zo hard en is men best bereid je er tussen te laten. Eerst kijken we hoe waar we morgen moeten zijn voor het terugbrengen van de huurauto en dan gaan we naar het hotel vlakbij het vliegveld. 's
Avonds eten we een hapje bij een restaurantje vlakbij het hotel. Dat doet goede zaken want het is zowat de enig eetgelegenheid hier in de omgeving. En het is nog goed ook. Terug op de kamer is het
koffers ompakken en zorgen dat alles klaar staat voor de vlucht morgen naar Las Vegas.
