Vandaag was het weer vroeg uit de veren. Om 06.45 staat er een taxi voor ons klaar om ons naar het Witte Huis te brengen. Je kunt in de buurt van het Witte Huis nergens parkeren, dus vandaar de taxi. In ons hotel zit een koffiecorner van Starbucks, zo vervelend, die al om 06.00 uur open is en waar je sandwiches en croissantjes kunt krijgen. Het ontbijt in het hotel is pas vanaf 06.30, aangezien dat wat krapjes zou worden zitten wij om 06.05 aan de Starbucks met goed belegde croissantjes.   Het zou een minuut of 20 tot 30 rijden zijn, maar ik denk dat de concierge de ochtendspits erbij heeft gerekend, want we zijn om 07.00 uur bij de ingang voor de bezoekerstour of the self guided visitor tour zoals ze dat zo mooi noemen hier. De ingang ligt achter het Treasury Building aan A. Hamilton Place, het kleine pleintje of parkje is helemaal met dranghekken afgezet en om ca 07.10 uur wordt het laatste stukje door een park ranger afgezet. We zijn blij dat we vroeg waren want de rij achter ons wordt snel langer. Om 07.15 precies begint de park ranger met de controle van de bezoekers dat wil zeggen er wordt naar het paspoort of ander identiteitsbewijs gevraagd en eventueel meegenomen tassen worden gecontroleerd. Aangezien er niet gefotografeerd mocht worden, hebben we de tas in het hotel gelaten en heb ik een klein tasjes meegenomen om de paspoorten en onze telefoons in mee te nemen. Dan gaan we allemaal in een rij achter de park ranger aan, netjes om het beeld heen dat midden op het pleintje staat. Het is net een grote klas op schoolreis :-D. En dan is het weer wachten, want we de tour begint pas om 07.30,  dus nog een kleine 10 min. wachten.   Stipt 07.30 zwaait een agent van de secret service dat we door mogen en is paspoortcontrole en controle van de bezoekerslijst. Daarna door naar de volgende controlehalte: weer paspoort en dan door een detectiepoort. Overal staan agenten van de secret service en bij de detectiepoort staat een agent in volle bepakking met een hond. Daarna moeten alle items die je bij je draagt in een bakje door een scanapparaat, net als op het vliegveld, en ook wij weer door een detectiepoort. Het is even een heel protocol  dat afgewerkt moet worden, maar ja dan ben je wel binnen.   Ik zie op tijd rolstoelen staan en die kunnen we gewoon meenemen. De scootmobiel kon niet mee, want die mocht sowieso niet naar binnen. Dus maar goed dat er rolstoelen beschikbaar waren en zijn. We komen binnen via de East Wing en hebben meteen een blik op de beroemde tuin met de fontein waar ook altijd de helicopters landen. Via een fotogalerij met hele mooie foto's van verschillende presidenten incl. de huidige, komen we in een gang met aan weerszijden diverse kamers die bekeken kunnen worden. Alleen via een blik bij de deur. Echt naar binnen mag je niet. De Vermeil Room is bekend om het ambachtelijk zilverwerk en portretten van enkele recente first ladies. De Library bevat meer dan 2000 boeken van alleen maar Amerikaanse schrijvers. De China Room bevat diverse onderdelen van porseleine serviezen en glaswerk dat door diverse presidenten is gebruikt. Dan moeten we de trap op. Dat wil zeggen ik moet de trap op. Marco en Tiny worden door een agent van de secret service meegenomen om met de lift naar oven te gaan. Zien zij meteen dingen die je normaal als bezoeker niet ziet. Ze worden via een kamer naar de keuken geleid waar op de moment de chef met zijn sous-chef bezig is met de voorbereidingen. Maar onze Barak is ook niet vies van een hamburger want op het terras in de tuin achter de keuken staat een echte Weber BBQ. En dan hebben ze de lift bereikt en sluiten ze weer bij mij aan in de East Room.   De East Room is de grootste kamer van het Witte Huis en is gebruikt voor ceremonies, recepties, persconferenties en andere gelegenheiden/events die in het Witte Huis plaatsvonden. Ook hebben hier President Lincoln en JFK opgebaard gelegen nadat ze waren neergeschoten. De route gaat verder via de Green Room, die ooit dienst deed als eetkamer van Thomas Jefferson en is uiteraard geheel in groen ingericht. De aangrenzende Blue Room wordt vaak gebruikt voor het ontvangst van gasten en hier wordt ook de kerstboom van het Witte Huis opgezet. We vervolgen de route via de Red Room, die voor kleine recepties wordt gebruikt en we eindigen in de State Dining Room.  Deze kamer kan 130 gasten plaatsen voor diners en lunches. In elke kamer staan wel mensen van de secret service die als het moet al je vragen beantwoorden. De uitgang is aan Pennsylvania Avenue onder de beroemde kroonluchter die je altijd ziet. Al met al staan we na 30 min. weer buiten. Het is 08.15 uur...om 10.00 uur moeten we bij het Pentagon zijn. Hoe zo wordt het allemaal krap....   Omdat we geen flauw idee hebben van wat het verkeer doet en we ook niet het risico kunnen nemen om te laat te komen, houden we een taxi aan en gaan we richting Pentagon. Daar zijn we uiteraard ook  veel te vroeg. Het plan om daar in de buurt ergens koffie te gaan drinken kunnen we snel laten varen. Er is alleen maar een hele grote parkeerplaats direct in de buurt en als we dan toch koffie willen drinken moeten we een minuut of 10 lopen. Zonder scootmobiel geen optie. Het is 09.00 uur en om 09.30 uur moeten wij ons melden. Wat dan. Dan maar in de zon op een bankje zitten en wachten. Marco en ik lopen nog even naar het Pentagon Memorial. Dit memorial is voor alle personen die omkwamen tijdens de aanslag op het Pentagon, dus de medewerkers van het Pentagon zelf en de personen die in het vliegtuig zaten. Het is een heel indrukwekkend memorial. Voor alle slachtoffers is een soort golvend bankje gemaakt met daarin de naam gegraveerd met eronder een verlichte bak met stromend water. Een soort pad net zo breed als het bankje leidt naar de zijkant van het memorial en komt uit bij het geboortejaar van het slachtoffer. Alle bankjes staan precies in een hoek van 43 graden richting het Pentagon, want het vliegtuig is ook in een hoek  van 43 graden het Pentagon ingevlogen. Het is erg indrukwekkend en het is een vreemde gewaarwording om op de plek te staan waar het destijds allemaal gebeurd is.   Dan is het tijd om naar binnen te gaan. Wederom een paspoort- en bagagecontrole en dan naar de wachtruimte in het Pentagon. Stipt 10.00 uur begint de rondleiding. Ook hier krijgen we weer een rolstoel en dat is maar goed ook. Ook het Pentagon is een erg indrukwekkend gebouw aan de ene kant heel saai op sommige stukken aan de andere kant heel kleurrijk en vol met historische informatie, foto's en items. We worden rondgeleid door 2 jonge mannen die vrijwillig zijn aangewezen om rondleidingen de doen in het Pentagon. Dat wil zeggen een doet het verhaal en de andere sluit de groep zodat er geen achterblijvers zijn. Wanneer ze voor de groep staan zijn het echt al enigszins stoere mannen, maar wanneer ze de groep sluiten zijn het echt nog  jongens. Heel grappig om te zien die snelle transformatie.   Het Pentagon is een stad binnen een stad. Alles is er verkrijgbaar: men heeft er luxe restaurants, gewone eetgelegenheden, Starbucks (uiteraard), een bloemist, juwelier, opticien, tandarts....you name it, they got it... Dagelijks gaan er (alleen al bij Subway) 6500 broodjes over de toonbank en worden er in totaal 30.000 koppen koffie verkocht om maar wat aantallen te noemen. Maar ja er werken dan ook wel 20.000 - 30.000 personen. En het is zo gemakkelijk om te verdwalen. Een van de jongens vertelde dat het hem 2 weken heeft gekost om te weten waar hij nu precies was binnen het gebouw. Aan de kant waar het vliegtuig het Pentagon is ingevlogen, is ook een herdenkingsruimte ingericht. Het is echt een wonder dat er 'maar' 184 slachtoffers zijn gevallen. Het toeval wil dat dit stuk van het Pentagon werd gerenoveerd en bijna klaar was. Zodoende waren er maar 850 personen werkzaam in deze vleugel en nog niet allemaal binnen. Wanneer de vleugel vol in gebruik zou zijn geweest, dan waren er echt duizenden slachtoffers gevallen.   Na de rondleiding die ca. een uur heeft geduurd, nemen we de metro terug naar de stad want er is niet echt een taxistandplaats en aangezien het Pentagon in Virginia ligt (Washington ligt verdeeld over 2 staten) kunnen we ook geen bus pakken die de stad inrijdt. We stappen uit bij Foggy Bottom. Het University Ziekenhuis heeft een Starbucks, dus daar is het even een pitstop voor we de taxi naar  het  hotel pakken. Bij het hotel is het de korte broek aan, fototas en scootmobiel inladen en op naar de the Mall en dan specifiek naar  het deel waar alle herdenkingsmonumenten liggen. We parkeren op de parkeerplaats langs de Tidal Bassin en lopen richting het Washington Monument. Deze staat in de lengte van the Mall een lijn met het Lincoln Memorial en het Capitool en in de breedte bijna op een lijn met het Jefferson Memorial en het Witte Huis. De memorials zijn stuk voor stuk indrukwekkend. Uiteraard is de ene wat saaier om te zien dan de andere, maar het zijn allemaal wel mooie monumenten. De meesten hebben Marco en ik al gezien. Maar er zijn er ook een paar bij die wij nog niet gezien hebben. Het Martin Luther King Memorial bestond nog niet en het Franklin D. Roosevelt Memorial hebben wij in 2004 gemist om een of andere reden. Het is maar goed dat we de scootmobiel bij ons hebben anders waren we niet ver gekomen. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar het is toch heel wat lopen om het allemaal te kunnen zien.  Gelukkig is dit deel van The Mall flink begroeid met bomen zodat we veel schaduw hebben. Met zo'n 28 gr C. als het niet warmer is, is het best warm in de zon. Als laatste bezoeken we het Roosevelt memorial, dat toch wel het grootste memorial is van allemaal. En dan zit het er op voor vandaag, het is mooi geweest.   Op de parkeerplaats heb ik ontdekt dat onze auto toch ook wel hele leuke speeltjes heeft. Omdat de scootmobiel in de kofferbak moet, moest ik even kijken hoe die open moest dan wel hoe de auto van het slot af moest om alles de kunnen openen. Achter het teken van de kofferbak staat 2x, dus ik klik 2x. Gaat toch die kofferbak vanzelf open. En dan gaat hij zo ook weer dicht, en ja hoor hij gaat ook weer zo dicht. Dan ook maar es uitproberen of dat voor de schuifdeuren aan de zijkant werkt. Yeb we've got a winner Fantastisch. Alleen moet je wel nog steeds zelf rijden, dat is dan weer een minpuntje....als we dan toch iets te zeuren moeten hebben.   Laatste halte voor vandaag is het hotel, opfrissen en wat eten. Vlak bij het hotel liggen diverse restaurantjes met goede recenssies ook op tripadvisor, dus dat gaat helemaal goedkomen. Morgen hoeven we voor de verandering een keer niet opstaan wanneer het nog donker is buiten